Το Ελευθέριος Βενιζέλος αποκτά μια εντυπωσιακή γλυπτική εγκατάσταση. Το αεροδρόμιο της Αθήνας δεν είναι απλώς ένας κόμβος διακίνησης επιβατών. Είναι ένα σημείο συνάντησης λαών και πολιτισμών, και πάνω από όλα, αποτελεί την πρώτη και την τελευταία εντύπωση της Ελλάδας για εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο. Στο πλαίσιο της διαρκούς καλλιτεχνικής και πολιτιστικής του ανανέωσης, το αεροδρόμιο ενσωματώνει έργα τέχνης που αναδεικνύουν τη σύνδεση του ταξιδιώτη με τον χώρο και την εμπειρία του ταξιδιού.
Η γλυπτική τοποειδική εγκατάσταση «ΑΝΑΔΥΣΙΣ ΙΙ» της Βένιας Δημητρακοπούλου βρήκε τη θέση της στον σταθμό του προαστιακού σιδηροδρόμου του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών, προσθέτοντας έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα των εικαστικών παρεμβάσεων του αεροδρομίου. Το έργο, αναρτημένο στον θόλο του σταθμού, καλεί τον περαστικό να σηκώσει το βλέμμα ψηλά, να σταματήσει για μια στιγμή και να βιώσει μια αίσθηση ανάδυσης, μια ψυχική ανάταση.
Ένα έργο που αποτυπώνει την ανθρώπινη αναζήτηση
Η «ΑΝΑΔΥΣΙΣ ΙΙ» συνδυάζει υλικά και έννοιες με τρόπο που αναδεικνύει την αίσθηση της μετάβασης. Ένα μεταλλικό πλέγμα συγκρατεί μεγάλα, καμπυλωτά σχήματα που αιωρούνται, ενώ ο οκταγωνικός γυάλινος θόλος λειτουργεί ως «δημόσιος δέκτης» λέξεων και φράσεων. «Ξένος. A stranger. Ξένος παντού. Να ανήκω κάπου. To belong. Με ακούει κανείς; My voice is not heard.» Οι λέξεις αυτές αποτυπώνουν τη σύγχρονη υπαρξιακή αγωνία, την αίσθηση της αβεβαιότητας και της αναζήτησης ταυτότητας.
Η δημιουργός του έργου, Βένια Δημητρακοπούλου, σημειώνει: «Με ενδιαφέρει η δημιουργία τοποειδικών έργων, που γεννιούνται από τον χώρο και για τον χώρο, με έναν τρόπο οργανικό. Ένα αεροδρόμιο είναι κατεξοχήν ένας ενδιάμεσος χώρος, ένα πέρασμα. Τι συμβαίνει, όμως, όταν οι περισσότεροι μοιάζει να έχουμε χάσει τον προορισμό μας; Μπορούν η τέχνη και ο πολιτισμός να λειτουργήσουν ως θόλος, ως καταφύγιο; Να γίνουν ένα πλέγμα που μας συνδέει, αλλά ταυτόχρονα μας προστατεύει από την επισφάλεια της εποχής μας;»
Η τέχνη ως μέσο επαναπροσδιορισμού
Η Δρ. Ευαγγελία Διαμαντοπούλου, Επίκουρη Καθηγήτρια στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του ΕΚΠΑ, αναλύει το έργο υπό το πρίσμα της σύγχρονης αβεβαιότητας. «Η ‘Ανάδυσις ΙΙ’ επαναφέρει το ζήτημα του ξένου, αυτή τη φορά όμως όχι με αναφορά σε έναν συγκεκριμένο τόπο ή χρόνο, αλλά με επίκεντρο τον σύγχρονο άνθρωπο, που βιώνει την αβεβαιότητα της πανδημίας, του πολέμου, της οικολογικής κρίσης, της συνεχούς αποξένωσης. Οι ανάλαφρες φόρμες του έργου τον καλούν να βρει τη δύναμη της διαφυγής και να αναδυθεί, να βιώσει μια αίσθηση ελευθερίας.»
Αντίστοιχα, η ιστορικός τέχνης Δρ. Χάρις Καννελοπούλου σημειώνει: «Η ‘Ανάδυσις ΙΙ’ βρίσκεται σε έναν χώρο μετάβασης, σε ένα σημείο ‘in transit’, όπου η άφιξη και η αναχώρηση συνυπάρχουν. Η καλλιτέχνης χρησιμοποιεί λέξεις και φράσεις για να διαμορφώσει ένα απρόσμενο ‘στίγμα αφήγησης’ στον δημόσιο χώρο. Οι λέξεις αυτές προσκαλούν τους παρατηρητές να βρεθούν στη θέση του άλλου, αλλά και να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους μέσα σε αυτές.»
Η τέχνη στον δημόσιο χώρο: Μια εμπειρία σε κίνηση
Η εγκατάσταση «ΑΝΑΔΥΣΙΣ ΙΙ» δεν αποτελεί μόνο ένα εικαστικό έργο, αλλά μια εμπειρία που συνοδεύει τον ταξιδιώτη στη μετάβασή του. Σε έναν χώρο που συχνά θεωρείται «μη-τόπος», η τέχνη έρχεται να δώσει σημασία στη στιγμή, να προσφέρει μια αίσθηση σύνδεσης και επαναπροσδιορισμού. Το έργο της Βένιας Δημητρακοπούλου αποτελεί μια υπενθύμιση ότι, ακόμα και μέσα στην αέναη κίνηση της σύγχρονης ζωής, υπάρχει χώρος για στοχασμό, για ανάταση και, τελικά, για ανάδυση.