Λίγα παλιά έπιπλα, ρούχα μιας προηγούμενης δεκαετίας. Ο πρώτος μονόλογος βασάνιζε σε όλη τη διάρκεια το μυαλό μου. Η ομοιότητα του λόγου και του τόνου της φωνής με την πραγματική μουρλή γειτόνισσά μου, με έκανε να αντριχιάσω. Τα πρώτα λεπτά της παράστασης είναι ένα ατόφιο παραλλήρημα μοναξιάς και απελπισίας. Οι άνθρωποι επιζούν μόνοι, τότε και τώρα. Και πόσο πολυσήμαντα και ταυτόχρονα αβίαστα αυτό που παρακολουθούσα στη σκηνή μεταφερόταν στο τώρα γύρω μας. Ερμηνείες εξαιρετικές και από τους τρεις: Λαζαρίδου, Νανούρης, Κουνέλας. Τρεις άνθρωποι, δύο ντουλάπες και πολλά παλιοπάπουτσα, σύμβολα μιας ζωής που περνά και αφήνει πίσω της τις διαδρομές μας. Από τι ζουν οι άνθρωποι; Μα από τι άλλο, από την αγάπη, την κατανόηση, την ελπίδα.
Η παράσταση στο θέατρο Πορεία μας μεταφέρει ταυτόχρονα στην Μόσχα και σε μια παιδικότητα που υπάρχει πάντα κάπου μέσα μας. Σε 45 λεπτά, το “παραμύθι” του Τολστόι μοιάζει αληθινό. Τα φώτα ανοίγουν, οι πρωταγωνιστές υποκλίνονται, οι θεατές χειροκροτούν. Εκτός από την κυρία δίπλα μου που σκουπίζει τα δάκρυά της.