Ο Άγγελος κυρίου δεν μοιάζει να βιάζεται ή να κυνηγά κάτι συγκεκριμένο. Αντιθέτως, δίνει την αίσθηση ότι παρατηρεί εξ’ αποστάσεως. Αποτυπώνει και μοιράζεται τις σκέψεις του, με μελωδίες ή κείμενα που ούτε περιαυτολογούν, ούτε θίγουν. Απλά καταγράφουν. Απλά υπάρχουν για να σε βάλουν σε σκέψεις.
#1. Άγγελος Κυρίου είναι το πραγματικό σου όνομα;
Το Άγγελος μου το έδωσαν οι γονείς μου και το κυρίου (το οποίο γράφω με κάπα μικρό) μου το έδωσε ο παππούς ενός φίλου μου, όταν με προσφώνησε έτσι την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας (ο διάλογος ήταν: -από εδώ ο Άγγελος -ποιος Άγγελος; κυρίου;). Γεννήθηκα το 1980 και μεγάλωσα σε ένα χωριό που λέγεται Καμάρι και είναι στο νομό Κορινθίας.
#2. Πώς θα περιέγραφες την μουσική σου;
Σαν ένα συνδυασμό κειμένων και ήχων, αν το έλεγα μουσική, θα το έλεγα μουσική δωματίων, μιας και ηχογραφώ στο δωμάτιο που κοιμάμαι και στο δωμάτιο που επισκέπτομαι.
#3. Ποια ήταν τα πρώτα ακούσματά σου, ποιες ήταν οι επιρροές σου;
Σαν πρώτο άκουσμα, θυμάμαι πολύ έντονα τη μουσική από μια παιδική παράσταση -τον “Μορμόλη”– που είχα σε κασέτα. Επιρροές μου ήταν/είναι οι άνθρωποι που με έμαθαν/με μαθαίνουν να ακούω και ύστερα η ίδια η μουσική.
#4. Πότε άρχισες να ηχογραφείς δουλειές σου; Τι προσδοκείς μέσω της κοινοποίησής τους στο blog σου;
Mόνος άρχισα να ηχογραφώ απ’τις αρχές του 2000, όταν βρέθηκα στην Πάτρα, την ίδια εποχή δηλαδή που ξεκίνησα να παίζω με ένα συγκρότημα που διατηρείται μέχρι σήμερα (MrCantfind), αλλά ήταν εντελώς διαφορετικός ο τρόπος, οπότε μπορώ να πω ότι η έναρξη έγινε το 2006, όταν και ήρθα στην Αθήνα.
Δεν προσδοκώ κάτι συγκεκριμένο μέσω της κοινοποίησης, ηχογραφώ και παρουσιάζω αυτά που ηχογραφώ, στην ουσία το μοιράζομαι, δεν το πουλάω, δεν το θεωρώ ιδιοκτησία μου, δεν ζω για αυτό, δεν ζω από αυτό, ούτε θα ήθελα να ζω από αυτό, ζω και υπάρχει κι αυτό.
#5. Πέρα από τη μουσική ασχολείσαι και με το γράψιμο. Η γραφή σου έχει ένα πολύ ιδιαίτερο ύφος. Κατακλύζει κάποιον με εικόνες και συναισθήματα. Για τι ή για ποιον μάχεται ένα γραπτό σου;
Πρόκειται για μία ασχολία η οποία μου επιβάλλεται και λειτουργεί χωρίς πρόσημο. Δε μάχεται, δεν αγωνίζεται, δε διαγωνίζεται, δεν προσπαθεί να σπάσει ή να υπερβεί ούτε να επιβληθεί, χαίρομαι απλά που συμβαίνει και χαίρομαι όταν συμβαίνει να αρέσει και σε άλλους.
#6. Εάν έβαζες τον χαρούμενο άνθρωπο με καλλιτεχνικές ανησυχίες μέσα σε ένα κάδρο και τον έκανες εικόνα, πώς θα έμοιαζε;
Ένα χρώμα βλέπω μόνο στην κορνίζα, λευκό χρώμα σε βαμμένη λευκή ξύλινη κορνίζα, αλλά το ίδιο θα έκανα και για έναν άνθρωπο λιγότερο χαρούμενο ή και καθόλου, μάλλον η διαφορά ή η ομοιότητα είναι στο μάτι που τα κοιτάζει ή στην απόσταση που τα κοιτάζει, έτσι νομίζω δηλαδή αυτή τη στιγμή της ερώτησης.
Συνέντευξη: Δημήτρης Κούσουλας, Φωτογραφία: Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος