Πιθανότατα έχετε επισκεφτεί το bar SPINSTER και έχετε δει την neon επιγραφή “I believe(d) in you”, με το δυνατό μήνυμα που κρύβει το d που αναβοσβήνει. Η εν λόγω επιγραφή είναι ένα από τα έργα της Άννας Φαφαλιού.
Η 31χρονη εικαστικός είναι μια εννοιολογική καλλιτέχνις που αρέσκεται στο να αλληλεπιδρά με το κοινό της τόσο στην παρουσίαση, αλλά και στην κατασκευή των έργων της. Πρόκειται για έργα που εξερευνούν τη σχέση μεταξύ στο αντικείμενο, τη μνήμη, και την ταυτότητα. Μην αφήσετε το νεαρό της ηλικίας της να σας παραπλανήσει. Έχει ήδη εκθέσει έργα της σε όλον τον κόσμο και έχει λάβει βραβεία για τη συνεισφορά της στον κόσμο της τέχνης.
Φέτος, επέστρεψε στην Ελλάδα παρουσιάζοντας μια σειρά ιδιαίτερων έργων, φτιαγμένων από neon φώτα αλλά και από τις πιο κρυφές σκέψεις ανθρώπων. Τη ρωτήσαμε για την τελευταία της έκθεση, που «τρέχει» τώρα στο Salon de Bricolage, για τα ταξίδια της, αλλά και για τις επόμενες δουλειές της.
Ταξιδεύεις συχνά και βρίσκεσαι πολύ μεταξύ L.A και Λονδίνου. Αυτή η αέναη κινητικότητα είναι τελικά και η πηγή της έμπνευσής σου;
Σαφώς εμπνέομαι από τα ταξίδια μου και φυσικά από τους ανθρώπους που γνωρίζω όπου πηγαίνω. Γι’ αυτό τον λόγο, άλλωστε, προτιμώ να ταξιδεύω μόνη μου, γιατί με αυτόν τον τρόπο γίνεσαι πιο εύκολα immersed σε έναν άλλο πολιτισμό, μια άλλη πόλη, γνωρίζεις locals και τους αφήνεις να σου μάθουν την πόλη έτσι όπως την ζουν οι ίδιοι. Ήμουν στην Bangkok για δύο μήνες, δεν γνώριζα κανέναν και ζούσα σε ένα Artist Hostel. Οι πρώτες στιγμές ήταν κάπως σοκαριστικές για έμενα, αλλά γνώρισα αμέσως ανθρώπους που θέλησαν να μου δείξουν την πόλη τους και τον τρόπο ζωή τους. Περάσαμε 2 μήνες τελικά παρέα χωρίς να μπορέσουμε να ανταλλάξουμε 3 σωστές κουβέντες στα Αγγλικά. Δεν μπορώ να καταλάβω ακόμη πως συνεννοούμασταν τελικά, για εμένα όμως αυτή ήταν μια εμπειρία που με άλλαξε ριζικά. Αφέθηκα και εμπιστεύτηκα τους ανθρώπους και μου γνώρισαν καινούργιους κόσμους, πήγαμε με μέρη σβησμένα απ’το χάρτη, και όλα αυτά φυσικά με μηδέν budget. Φεύγοντας από την Bangkok ήθελα να αφήσω κάτι πίσω μου έτσι έφτιαξα ένα μεγάλο νέον το οποίο εγκατέστησα σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο, τα βράδια το “Love me” που τοποθέτησα εκεί φωτίζει, μέσα απτά σκουριασμένα κάγκελα, ένα υπαίθριο street food market, στην συνοικία που έμενα.
Μετά από αυτήν την εμπειρία δεν μπορούσα να επιστρέψω στο Λονδίνο, ήθελα να συνεχίσω το ταξίδι. Με δέχτηκαν σε ένα artist residency στο Λος Άντζελες και πήγα κατευθείαν εκεί. Το L.A είναι ένας άλλος κόσμος. Θέλει να δώσεις πολύ χρόνο για να μπορέσεις κάπως να το καταλάβεις, να πιάσεις την ενέργεια και τους ρυθμούς του και φυσικά θέλει ακόμη περισσότερο χρόνο να βρεις την δική σου θέση μέσα σε αυτό. Εκεί, αποφάσισα να συνεχίσω το neon project που ξεκίνησα στην Bangkok. Έτσι πήρα ένα notebook και άρχισα να μπαινοβγαίνω στα clubs γνωρίζοντας κόσμο και ζητώντας τους να γράψουν τις δικές τους 2 λέξεις στο τετράδιο. Λέξεις τις οποίες μετά εγώ θα μετέτρεπα σε νέον. Κάπως έτσι γεννήθηκε το “Few things we left unsaid”.
Παρατηρήσαμε ότι έχει περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που παρουσίασες δουλειά σου στην Ελλάδα. Πώς νιώθεις με αυτή σου την έκθεση στο Salon de Βricolage; Γιατί επέλεξες ένα πιο “prive” χώρο για αυτήν;
Ζώντας έξω, έκτιζα δεσμούς και συνεργασίες με γκαλερί και επιμελητές του Λονδίνου και του Λος Άντζελες κατά βάση, μέχρι που κάποια στιγμή μου γεννήθηκε η ανάγκη να δείξω την δουλειά μου και στην χώρα μου και να αρχίσω να έχω μια παρουσία και εδώ. Στο Λονδίνο γνωρίστηκα με την επιμελήτρια και ιστορικό τέχνης Άννα Χατζηνάσιου, και αφού μοιράστηκα μαζί της την ιδέα μου για αυτό το on going project που ήθελα να φέρω από την Αμερική στην Ευρώπη, η Άννα αποφάσισε να αναλάβει την επιμέλεια του και σε συνεργασία με τον όμιλο Πανά και την ιδιωτική λέσχη Salon de Bricolage να το παρουσιάσουμε πρώτα στο Scotch Club του Λονδίνου (Οκτώβριος 2017) και ένα χρόνο αργότερα να το φέρουμε στην Αθήνα στο νέο χώρο του Salon de Bricolage στο City Link, και έπεται συνέχεια… Οι πρώτες φράσεις του “Few things we left unsaid” γράφτηκαν μέσα σε clubs του Los Angeles, οπότε με την Άννα Χατζηνάσιου θεωρήσαμε ότι έτσι έπρεπε να συνεχιστεί. Να παραμείνει δηλαδή στα clubs διατηρώντας τον ίδιο χαρακτήρα του night life σε όλες τις πόλεις.
Το τελευταίο σου project είναι πολύ έντονο. Ποιο ______ me πιστεύεις πως συγκεντρώνει τα περισσότερα σχόλια των θεατών;
Δεν μπορώ να σου πω πιο “me” συγκεντρώνει τα περισσότερα σχόλια, καθώς σε κάθε πόλη παρουσιάζουμε διαφορετικές φράσεις. Μπορώ όμως με βεβαιότητα να σου πω ότι σε όλες τις πόλεις όλοι οι θεατές ψάχνουν το “love me”.
Ποια φράση είναι για σένα το πιο προσωπικό σου thing left unsaid;
Το “Love me”, που είναι άλλωστε και η πρώτη και μόνη φράση από αυτό το project που έχω γράψει εγώ. Ίσως επειδή στην πραγματικότητα πολλές φορές θέλησα να το πω / να το ζητήσω, αλλά ποτέ δεν τόλμησα. Αν και φράση μπορεί να μοιάζει να περιέχει απελπισία, ωστόσο εγώ θαυμάζω πολύ τους ανθρώπους που ξέρουν πως να διεκδικούν την αγάπη των άλλων.
Οι neon δίλεκτες φράσεις που παρουσιάζονται εμπεριέχουν σίγουρα το στοιχείο της προσταγής. Η δική μας ανάγνωση του έργου σου έχει αναγνωρίζει την προστακτική αλλά ταυτόχρονα εντοπίζει μια σχεδόν απελπισμένη παράκληση. Πόσο κοντά πιστεύεις ότι είμαστε σχετικά με αυτό που ήθελες να εκφράσεις με αυτό το έργο;
Και τα δύο ισχύουν. Στο κόσμο που συμμετέχει στο project η μόνη οδηγία σε σχέση με το τι να γράψουν είναι: “Αν είχες δύο τελευταίες λέξεις να πεις σε ένα πρόσωπο πολύ σημαντικό για εσένα (με θετικό ή αρνητικό πρόσημο), τι θα έλεγες;”
Η δεύτερη λέξη πρέπει πάντα να είναι “me” καθώς πρέπει να είναι κάτι που επιστρέφει σε εσένα.
Πολλές φράσεις των συμμετεχόντων δηλώνουν προσταγή όπως “amaze me” “thrill me”, ενώ άλλες δηλώνουν παράκληση ή αδιαφορία. Όπως και να έχει, είναι ένα short emotional statement το οποίο μπορεί να διαβαστεί εντελώς διαφορετικά από τον κάθε θεατή, και αυτό είναι που το κάνει τόσο ενδιαφέρον και για εμένα την ίδια.
Το επόμενο σου project θα είναι εξίσου διαδραστικό;
Όλα μου τα projects είναι διαδραστικά. Tο τελικό αποτέλεσμα μπορεί να χτίζεται στο studio μου, αλλά η ιδέα και το περιεχόμενο χτίζονται από και με τον κόσμο. Είτε τους καλώ να κοιμηθούμε όλοι μαζί σε odd places (Sleep Project, 2016-18) είτε τους ζητώ να μου φέρουν αντικείμενα από το σπίτι τους, στα όποια παρεμβαίνουμε όλοι μαζί και στο τέλος χτίζω την τελική εγκατάσταση (All I Can Remember, London 2015). Εμπνέομαι από τους ανθρώπους και τις ιστορίες τους, αυτά είναι τα υλικά μου.
Τι απολαμβάνεις όταν δε δημιουργείς έργα στο studio σου;
Να ταξιδεύω. Δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο για εμένα. Το μόνο πράγμα που με πληγώνει είναι ότι κάποια στιγμή θα φύγω από αυτόν τον κόσμο και δεν θα έχω προλάβει να τον δω όλο.
Μπορείτε να δείτε τη δουλειά της Άννας Φαφαλιού εδώ.
Τα έργα εκτίθενται στο Salon de Bricolage.
Featured Photo: Ναταλία Μαραγκού