Η Clo’e Floirat δεν είναι μόνο καλλιτέχνης. Είναι και κριτικός τέχνης. Και δεν περιορίζεται στην παραδοσιακή γραπτή κριτική, αλλά την συνδυάζει με τη ζωγραφική, κάνοντας εν τέλει αυτό που η ίδια ονομάζει Drawing Crit Writing, σχολιάζοντας έτσι την σύγχρονη τέχνη και επικαιρότητά της, με στόχο να κινητοποιήσει και τους υπολοίπους.
Έχοντας σπουδάσει στη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και το Eindhoven της Ολλανδίας, κι έχοντας εργαστεί στο ευρύτερο πεδίο της τέχνης, η Floirat επιστρέφει στην Atopos –έχει ήδη συμμετάσχει στα project ARRRGH!, Slaves to Atopos και Mon Petit Chou- για να πάρει μέρος στο project Occupy Atopos, με πρωτότυπα έργα γύρω από τη νέα θεματική- έρευνα Unlocked, με θέμα την απεικόνιση του ανθρώπινου σώματος από τους καλλιτέχνες της γενιάς του Tumblr και των social media.
Η Clo’e Floirat έχει συνεργαστεί με τον Robert Wilson, τον Rufus Wianwright, είναι τακτική συνεργάτης σημαντικών καλλιτεχνικών εκδόσεων, όπως οι Intramuros και το L’Officiel Art, ενώ αυτή τη στιγμή εργάζεται για την Colette στο Παρίσι, τον οίκο Hermès και την Illycaffè.
#1.”Σχεδιάστρια, πρώην, Illustrator, όχι, Καλλιτέχνης, ίσως, Κριτικός, σίγουρα”. Υπάρχει μία λέξη ικανή να τα περιγράψει ή θεωρείτε ότι η προσπάθεια να τα περιγράψεις με μία λέξη, θα το έκανε λιγότερο ενδιαφέρον;
Nαι, πιστεύω ότι είναι αρκετά περιοριστικό να κατηγοριοποιείς τους ανθρώπους και την θεωρητικά μία και μοναδική τους πρακτική. Συνήθως λέω, ότι είμαι μία καλλιτέχνης-κριτικός, πράγμα το οποίο δεν φαίνεται πολύ λογικό, αλλά πιστεύω αυτό είμαι: μία καλλιτέχνης, αλλά και κριτικός τέχνης. Στην πραγματικότητα, νιώθω ότι είμαι πιθανώς μόνο μία κριτικός, έχω το δικό μου όραμα και δεν έχει σημασία το σχήμα πού θα πάρει, είτε είναι κείμενο, είτε ένα σχέδιο.
#2. Αναφέρεσαι στην ασχολία σου ως “Drawing Crit’ Writing”. Πώς θα την περιέγραφες με λίγα λόγια;
Eίναι απλά ο συνδυασμός των δύο κύριων πρακτικών μου. Γράφω και σχεδιάζω για την τέχνη γενικά, με κριτικό προσανατολισμό. Είναι ένα μοναδικό εργαλείο, ένα στυλό, το οποίο παράγει δύο γραμμές την ίδια ακριβώς στιγή. Η μία γραμμή δημιουργεί την εικόνα και η άλλη έναν συνδυασμό λέξεων. Αλληλοσυπληρώνονται και η μία δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την άλλη!
#3. Κριτική σημαίνει σαρκασμός. Ή μήπως όχι; Τι σημαίνει για εσένα;
Καμία κριτική δεν σημαίνει απαραίτητα και σαρκασμός. Εγώ μόνο τον χρησιμοποιώ αρκετά για τα σχέδιά μου, αλλά αυτός είναι ένας από τους πολλούς τρόπους να το κάνεις. Νιώθω ότι πολλά πράγματα μπορούν να ειπωθούν μέσω χιούμορ και σαρκασμού, αλλά δεν πρέπει να είναι πάντα αυτός ο τρόπος. Μου αρέσει επίσης, να γράφω πιο στάνταρ και -ας πούμε- πιο σοβαρά κείμενα. Δεν μπορούν και δεν πρέπει να ειπωθούν τα πάντα μέσω της ειρωνίας, αν και την αγαπώ!
#4. Έχοντας εργαστεί σε πολλούς χώρους, πώς έχει συμβάλει ο καθένας στα ενδιαφέροντα και τον τρόπο έκφρασής σας;
Έχω όντως δουλέψει σε πολλούς χώρους, αλλά όλοι ανήκουν σε ένα ευρύτερο πεδίο, αν θα μπορούσα να πω: το ευρύτερο πεδίο των τεχνών. Επομένως, είναι ιδιαίτερα προφανές για μένα ότι κάποιος μπορεί να κάνει τους συσχετισμούς ανάμεσα σε όλα τα πεδία! Το ένα τροφοδοτεί το άλλο και σε βοηθάει να τα καταλάβεις όλα, από μία ευρύτερη οπτική γωνία. Και δεν πιστεύω ότι μόνο κάποιο από αυτά βγαίνει στην επιφάνεια. Νιώθω άνετα και νιώθω ότι δεσμεύομαι σε όλα. Ενδιαφέρομαι για το τι υπάρχει στην άκρα των πραγμάτων, στα όρια των πεδίων. Είμαι έμπειρη στο να ξεχειλίζω, να τα προσπερνάω, να φτάνω στα άκρα. Εκεί όπου νιώθεις τον κίνδυνο, γιατί ισορροπείς μεταξύ δύο καταστάσεων. Ο άβολος και αιδευκρίνιστος τόπος με ωθούν περισσότερο.
#5. Πιστεύεις ότι κάθε πόλη στην οποία έχεις ζήσει, έχει επηρεάσει τη δουλειά σου και με ποιους τρόπους; Πώς θα περιέγραφες τη σχέση σου με αυτές τις πόλεις;
Κάθε πόλη έχει σίγουρα επηρεάσει, αν όχι άμεσα την δουλειά μου, τον τρόπο με τον οποίο βλέπω και σκέφτομαι. Για να ζεις σε διαφορετικές πόλεις που κάθε φορά πρέπει να καταλάβεις τον τρόπο που λειτουργεί η κάθε μία και να το κάνεις σωστά, πρέπει να αγκαλιάσεις την κουλτούρα της, ενδεχομένως και την γλώσσα της. Και πρέπει κυριολεκτικά να προσαρμόσεις τον δικό σου ρυθμό, σε αυτόν που πρέπει να ενσωματωθείς. Νομίζω είναι ένας σπουδαίος τρόπος να ανοίξεις τον εαυτό σου και να μάθεις πώς θα κατανοήσεις τους άλλους. Πιστεύω ο πιο προφανής τρόπος με τον οποίο επηρεάστηκε η δουλειά μου, είναι η χρήση της γλώσσας κάθε χώρας που ζούσα στα σχέδιά μου, αλλά και οι πόλεις που γίνονταν το θέμα, καθώς κυρίως δημιουργώ και γράφω για την επικαιρότητα του τόπου που βρίσκομαι κάθε φορά. Έχω προφανώς αναπτύξει ένα πολύ ιδιαίτερο δεσμό με κάθε πόλη. Σε κάποιες βρέθηκα για να σπουδάσω, σε άλλες για να εργαστώ, σε άλλες λόγω ερωτικών δεσμών. Τις έχω αγαπήσει όλες για διαφορετικούς λόγους και είναι δύσκολο να πω ποια μου αρέσει περισσότερο.
#5. Έχετε συνεργαστεί με την Atopos αρκετές φορές στο παρελθόν. Πώς νιώθει ένας καλλιτέχνης όταν γνωρίζει ότι υπάρχουν άτομα που εκτιμούν και εμπιστεύονται την δουλειά του;
Είναι όντως, πολύ σημαντικό. Η Atopos υποστήριξε τη δουλειά μου από την πρώτη μέρα. Γνωριστήκαμε στο Watermill Center του Robert Wilson στη Νέα Υόρκη. Κυριολεκτικά, ερωτευτήκαμε. Ήμασταν τόσο διαφορετικοί, μα και τόσο ίδιοι. Νομίζω με ωθούν στο να κάνω πράγματα που δεν θα έκανα ποτέ και το αντίστροφο. Και για αυτό πιστεύω ότι τα σπουδαία πράγματα μπορούν να επιτευχθούν και να προχωρήσουν, μέσω απροσδόκητων συνεργασιών. Ο διάλογος μεταξύ μας είναι εξαιρετικός και εξελίσσεται συνεχώς.
Είναι σαν μία παιδική χαρά, στην οποία μπορώ να πάω και να δοκιμάσω νέα πράγματα, κάτω από την λεπτή και αιχμηρή ματιά της Atopos.
#6. Πώς θα περιέγραφες το Αθηναϊκό κοινό της τέχνης, σε σχέση με αυτά της Νέας Υόρκης, του Παρισιού, κτλ.;
Δεν είμαι σίγουρη ότι ξέρω αρκετά ακόμα για την καλλιτεχνική σκηνή της Αθήνας, για να μπορώ να απαντήσω την ερώτηση. Αλλά από όσο την έχω ζήσει, δεν είμαι σίγουρη ότι διαφέρει. Προφανώς το γενικό πλαίσιο είναι εντελώς διαφορετικό από άλλες περιοχές, ιδιαίτερα αυτή τη στιγμή λόγω της οικονομικής κρίσης κι ό,τι αυτή συνεπάγεται. Το γενικό πλαίσιο επηρεάζει την ανθρώπινη συμπεριφορά σίγουρα. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά έχω την αίσθηση ότι η καλλιτεχνική σκηνή, άρα και το κοινό είναι πιο προσγειωμένο εδώ, λιγότερο επιφανειακό θα έλεγα, σε σύγκριση με την συμπεριφορά στην “γενικότερη” καλλιτεχνική σκηνή που πολύ συχνά είναι υπερχρηματοδοτημένη, ψεύτικη και άχρηστη. Έχω ήδη πει ότι πάντα είχα την αίσθηση ότι οι Έλληνες γεννιούνται με ένα εσωτερικό, καλλιτεχνικό υπόβαθρο και ένα συγκεκριμένο βάθος, ό,τι κι αν κάνουν. Το διασκέδάζω πάρα πολύ.
#7. Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Προς το παρόν, δουλεύω μία video opera, με τον Rufus Wainwright, τον Francesco Vezzoli και της Marina Abramovich, ευελπιστώ να έρθει και στη Αθήνα τη επόμενη χρονιά!
Επίσης, δουλεύω σε διάφορα project, τόσο γραφής όσο και σχεδίου, όπως και σε μία νέα συνεργασία με την Hermès. Πρόσφατα κι εντελώς τυχαία, ξεκίνησα να γράφω και τραγούδια. Ίσως, το προωθήσω κι αυτό λιγάκι!
*H έκθεση σε επιμέλεια Βασίλη Ζηδιανάκη, ξεκίνησε την Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου και θα ολοκληρωθεί στις 14 Ιανουαρίου 2015.
