O Michael Shantz είναι γνωστός στο κόσμο της τέχνης για περισσότερα από δέκα χρόνια και η πρωτοτυπία του σε συνδυασμό με την επαγγελματική του ηθική, συνεχίζουν να του φέρνουν ολοένα και περισσότερους νέους fans ανά τον κόσμο. Οι παράξενοι χαρακτήρες του και το μοναδικό του στυλ έχουν αναγάγει τα έργα του σε must-have για κάθε λάτρη της τέχνης ή συλλέκτη.
Αρχικά θα ήθελα νου πεις µερικά πράγµατα για τον εαυτό σου, όπως πού γεννήθηκες, πού ζεις και µε τι ακριβώς ασχολείσαι; Γεννήθηκα στην Βρετανική Κολούµπια, στην δυτική ακτή του Καναδά, σε µια µικρή πόλη που λέγεται Salmon Arm. Ασχολούµαι κυρίως µε την εικονογράφιση, το branding και τη ζωγραφική. Ωστόσο “τρέχω” κι ένα σωρό άλλα projects. Είµαι συνιδιοκτήτης ενός brand ρούχων, γράφω µουσική κ.ά..
Από πού αντλείς έµπνευση;
Η έµπνευσή µου προέρχεται κατά κύριο λόγο από την εποχή στην οποία µεγάλωσα, δηλαδή τις δεκαετίες ’80 και ’90 κι όλα εκείνα τα τρελά πράγµατα που τότε φάνταζαν φυσιολογικά. Θυµάµαι ότι κάθε παιχνίδι που είχα, έπρεπε είτε να στάζει είτε να στριµώχνει κάτι! Τα πάντα ήταν σε νέον αποχρώσεις και είχαν µια αύρα… thrash metal. Ήταν σχεδόν χυδαία, γι’ αυτό και τα λάτρευα! Έντονες είναι επίσης οι επιρροές µου από την Ιαπωνία – τη µόδα, τη µουσική, την ιστορία, τους θρύλους και τους µύθους της, όπως επίσης τα manga και τα anime. Οποιαδήποτε ταινία από το Studio Ghibli αποτελούσε για µένα Βίβλο. Το Akira, ας πούµε και το Evangellion τα παρακολουθώ ακόµα ενίοτε. Ο Tim Burton αποτελεί µια επιπλέον πηγή έµπνευσης για µένα στον τρόπο που σχεδιάζω και επιµελούµαι την αισθητική ενός χαρακτήρα. Μου αρέσει να το αποκαλώ “pop goth”.
Ποιo είναι το αγαπηµένο σου είδος µουσικής; Τι ακούς συνήθως όταν χαλαρώνεις ή όταν σχεδιάζεις;
Ακούω αρκετή hip hop, Flatfish Zombies, The Underachievers, Danny Brown, Action Bronson, Dylan Ross, Bones και Grimburton. Επίσης, υποστηρίζω και αγαπώ τους My Juggalo Family, Abstrakt Sonance και τους Pixy.
Τι είναι αυτό που µισείς περισσότερο στη δουλειά σου και τι αυτό που αγαπάς;
Επίσης, ποια θεωρείς ότι ήταν η καλύτερη στιγµή της µέχρι τώρα καλλιτεχνικής σου πορείας. Ένα κοµµάτι της δουλειάς -όταν εργάζεσαι κυρίως ως ανεξάρτητος επαγγελµατίας- είναι να µη γνωρίζεις κατά πόσο θα εµφανιστεί κάποιο νέο project σου στο κοντινό µέλλον. Μπορεί να επικοινωνώ µε brands όλη την ηµέρα, κανονίζοντας κάποια συνεργασία και πολλές φορές κάτι τέτοιο να πάρει σχεδόν “µια ζωή”, µε αποτέλεσµα φυσικά να αγχώνοµαι απίθανα. Μισώ αυτή την πλευρά της δουλειάς µου. Προτιµώ ωστόσο να έχω νεύρα κάνοντας αυτό που αγαπάω παρά να πιέζοµαι και να είµαι δυστυχισµένος, ψήνοντας -ας πούµε- µπέργκερ σε µια δουλειά µε ωράριο 9 µε 5. Η καλύτερη στιγµή της µέχρι τώρα πορείας µου… Η πρώτη ήταν σίγουρα όταν µου προτάθηκε δουλειά στη Μεγάλη Βρετανία µε τους Drop Dead, καθώς υπήρξε ένα πολύ µεγάλο βήµα για ‘µένα – απ’ το δωµάτιό µου και τον υπολογιστή µου, βρέθηκα ξαφνικά να οργανώνω µιας πλήρη σεζόν µε νέο merchandise για µια τόση µεγάλη µπάντα. Σίγουρα έµαθα πολλά εκεί.
Μια ακόµη καλή στιγµή ήταν όταν δηµιούργησα το εξώφυλλο για το album, The Left Rights των MSI. Ανέκαθεν ήµουν φαν τους. Όταν έτυχε λοιπόν να γνωρίσω τον Steve Righ στο party µετά τα βραβεία Kerrang, στο Λονδίνο, “κολλήσαµε” αµέσως. Ένα χρόνο µετά -κι ενώ νόµιζα ότι µε είχε ξεχάσει- επικοινώνησε µαζί µου… Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Φυσικά, η συνεργασία µου µε τον οίκο Mishka. Ήταν απίθανη. Έχει υπάρξει ένα από τα αγαπηµενα µου brands. Έτσι, το να κάνεις οτιδήποτε για αυτό είναι υπέροχο. Ανέλαβα τον σχεδιασµό του ρολογιού “Shanty” και άλλα αποκλειστικά SF σχέδια µαζί µε τα best-sellers Lamour Supreme και Kozik.
Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια από τώρα;
Να ασχολείται ακόµη µε την τέχνη, να την αγαπά και να τη µισεί ακόµα, αλλά να εξακολουθεί να µαθαίνει απ’ αυτή.
Συνέντευξη: Νατάσα Κούμη Φωτογραφία: Daniel Esteban