H Patricia Voulgaris, είναι μια 22χρονη καλλιτέχνης από τη Νέα Υόρκη. Αποφοίτησε από τη Σχολή Εικαστικών και Οπτικών Τεχνών το 2013 με BFA στη φωτογραφία. Η δουλειά της έχει παρουσιαστεί σε εκθέσεις στη Νέα Υόρκη, τη Βόρεια Καρολίνα και την Πενσυλβανία. Μέσα από τις εικόνες της επιχειρεί να εξερευνήσει τη σχέση ανάμεσα στη φωτογραφία και τη γλυπτική, ενώ προσφάτως απέκτησε μια μόνιμη θέση εργασίας στο Camera Club of New York, ανάμεσα σε καταξιωμένους συναδέλφους της.
Γιατί επέλεξες τη φωτογραφία σαν μέσω επικοινωνίας και δημιουργίας;
Η φωτογραφία που πρωτοκίνησε το ενδιαφέρον όταν ήμουν ακόμη στο Γυμνάσιο. Την ερωτεύτηκα ακαριαία, τη στιγμή που εμφάνιζα το πρώτο μου φιλμ στο σκοτεινό θάλαμο. Ήμουν αρκετά τυχερή ώστε να έρθω σε επαφή με τη φωτογραφία σε αρκετά μικρή ηλικία και έκτο τε έχω «κολλήσει». Εκείνη την περίοδο, αποτελούσε ένα πολύ απτό, αληθοφανές και προσβάσιμο εργαλείο που μου επέτρεπε να εκφράζω ξεκάθαρα τις καθημερινές μου ανησυχίες. Η ενθάρρυνση που είχα επίσης από τους καθηγητές μου να συνεχίσω να εξασκούμαι στη φωτογραφία, ήταν μια επιπλέον βοήθεια.
Ποιες είναι οι κυριότερες επιρροές σου;
Εμπνέομαι από συναδέλφους καλλιτέχνες, μέρη, γλυπτά, αναμνήσεις, τη μόδα και φυσικά το ίντερνετ. Είναι δύσκολο να προσδιορίσω και να εμείνω σε μία και μόνο πηγή έμπνευσης. Επηρεάζομαι από πολλούς σύγχρονους φωτογράφους και δημιουργούς κολάζ όπως οι Thomas Demand, Daniel Gordon, Taryn Simon, Nan Goldin, Peter Hujar, Diane Arbus, Man Ray, Roger Ballen, Laszlo Moholy-Nagy, Hannah Hoch, Ruth van Beek, Tintin Cooper, Leigh Wells και άλλοι.
Πιστεύεις πως μπορούμε να δούμε περισσότερα εστιάζοντας στις πιο μικρές λεπτομέρειες;
Σε ένα μέρος της ερώτησης η απάντηση είναι ναι. Μερικές φορές δεν βλάπτει να αποστασιοποιηθείς και να κοιτάξεις τη μεγάλη εικόνα. Ανεξάρτητα από αυτό, η απάντηση βρίσκεται στο υποσυνείδητο του κάθε καλλιτέχνη.
Πώς επιλέγεις ποια φωτογραφία θα «σπάσεις» σε κομμάτια για να την επανενώσεις με το δικό σου τρόπο;
Συνηθίζω να «σπάω» τις φωτογραφίες μου με δύο τρόπους, τόσο φυσικά όσο και πνευματικά. Προσπαθώ να εκμεταλλεύομαι τις δυνατότητες του χώρου στον οποίο τραβάω τις φωτογραφίες μου. Η φυσική επεξεργασία και η αναδόμηση είναι κάτι που συμβαίνει συχνά. Μέχρι ενός σημείου πάντα, μπορώ να αποδομήσω και να επαναδομήσω μία εικόνα πολλές φορές για να πω πως είμαι ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα.
Πώς επηρεάζουν οι αναμνήσεις που έχεις από ένα συγκεκριμένο πρόσωπο ή συμβάν, την τέχνη σου;
Οι αναμνήσεις ασκούν σημαντική επιρροή στην τέχνη μου. Η μνήμη είναι μια πολύτιμη και μοναδική εγκεφαλική λειτουργία.. Ανακαλώ συνεχώς προσωπικές αναμνήσεις προκειμένου να δημιουργήσω τις φωτογραφίες μου. Χωρίς τη μνήμη δεν θα γνωρίζαμε ποιοι είμαστε.
Για ποιο λόγο επιλέγεις να τραβάς αποκλειστικά σε ασπρόμαυρο; Θεωρείς πως δίνει βάθος στις εικόνες σου και σε βοηθά να επιστήσεις την προσοχή καλύτερα στο μήνυμα που θες να περάσεις;
Σε ό, τι αφορά τη συγκεκριμένη σειρά φωτογραφιών, επικεντρώθηκα στη χρήση του ασπρόμαυρου επειδή ήθελα να γίνουν οι εικόνες μου πιο γραφιστικές. Βασίστηκα έντονα στην αντίθεση για να δημιουργήσω διαφορετικά layers και να επεξεργαστώ το χώρο. Το μαύρο και το λευκό, χωρίς αμφιβολία προσθέτει βάθος και κάνει την εικόνα να δείχνει πιο γεμάτη. Μέσα από αυτή τη σειρά, κατάλαβα τη σημασία του να έχεις γνώσεις πάνω στην ασπρόμαυρη φωτογραφία.
Συνέντευξη: Νέλλυ Σκουφάτογλου
