Art-director του i-D στα 90’ς, φτιάχνει το CRASH!,ένα φανζίν-απάντηση στα ανδρικά περιοδικά της εποχής, στη συνέχεια καλλιτεχνικός διευθυντής του Sleazenation κερδίζει βραβεία για τα πρωτοποριακά εξώφυλλα του. Τα πρόσφατα Anxiety and Depression και The Alcoholics Colouring Book ,«βιβλία αυτοβοήθειας», μιλάνε για την «χαζομάρα του βρετανικού τρόπου ζωής» και αυτόν τον καιρό ετοιμaζεται να ξεκινήσει το SPEW, ένα fashion περιοδικό χωρίς στυλ. Το Νοέμβριο, σαν δώρο γενεθλίων θα εκδοθεί ένα βιβλίο-ρετροσπεκτίβα της δουλειάς του. Σε μια χαλαρή συζήτηση στην τοπική μας pub μιλήσαμε για όλα όσα αγαπάει ο Scott King: Tέχνη, εξοργιστικές συμπεριφορές, περιοδικά και φυσικά παλιό, καλό και αγαπημένο Rock ‘n roll. //
Τί είναι αυτό που σε ενθουσιάζει στην ποπ κουλτούρα; Η μυθολογία της. Rock ‘n roll αυτοκτονίες. Βασικά είναι το μόνο που ξέρω. Δε γνωρίζω καμία άλλη κουλτούρα.
Ποιο είναι το πρώτο σλόγκαν που σου έρχεται στο μυαλό; Never trust a hippy.
Τι σχέση μπορεί να έχει ο Lenin με το glam rock και πως μπορείς να κάνεις πολιτικά τσιτάτα να ακούγονται sexy; Αυτό που κάνω συνήθως είναι να μπλέκω δύο εκ διαμέτρου αντίθετες έννοιες. Το glam rock make-up πάνω στον Lenin ήταν μια προσπάθεια να δημιουργήσω κάτι καινούργιο μέσα από τη συγχώνευση δύο διαφορετικών πραγμάτων. Επίσης μου αρέσει να σκέφτομαι ότι σε 1000 χρόνια από τώρα μπορεί κάποιος να βρει μια από αυτές τις προτομές και να νομίσει ότι αυτός ήταν ο πραγματικός Lenin.
Πώς προέκυψε αυτή η ιδέα; Είχα πάει στη Μαρξιστική βιβλιοθήκη για να ακούσω τη διάλεξη ενός φίλου- αλλά πριν από αυτόν υπήρχαν άλλοι πέντε ομιλητές και μιλούσαν για όλα αυτά τα πράγματα που δεν καταλάβαινα-παραήταν ακαδημαϊκοί και είχα αρχίσει να βαριέμαι. Παρατήρησα λοιπόν ότι πίσω από αυτούς υπήρχε μια τεράστια προτομή του Karl Marx και σκέφτηκα πόσο πιο ενδιαφέρον θα ήταν αν στη θέση της ήταν η προτομή του Roy Wood, των Wizzard. Ο Roy έμοιαζε τόσο πολύ με το Marx-απλά με λίγο περισσότερο make-up και για πλάκα άρχισα να σκέφτομαι ότι απέναντι μου είχα την προτομή του Roy Wood και ότι όλοι αυτοί οι τύποι μιλούσαν για διαφορετικά πράγματα.
Τι σημαίνει για εσένα η έννοια του αντί-ήρωα; Έχει να κάνει με το rock ‘n roll και πάλι. Ο Shaun Ryder των Happy Mondays ήταν αντί-ήρωας. Όσο περισσότε ρα άσχημα πράγματα έκανε, όσο πιο εξοργιστική γινόταν η συμπεριφορά του και όσο πιο πολύ καταστρεφόταν τόσο περισσότερο ένιωθες-ή τουλάχιστον εγώ ένιωθα-ότι ήθελα να γίνει καλά.
Γιατί θα “βούλιαζες” την αμερικανική Vogue; («How I’d sink American Vogue», artwork του Scott King.) Πρόκειται για ένα προϊόν μαζικής κουλτούρας. Νομίζω ακόμα πουλάει ένα εκατομμύριο αντίτυπα το μήνα, είναι η φωνή της μεσαίας τάξης της Αμερικής. Είναι σχεδόν σαν να μιλάς απευθείας σε γυναίκες μεσαίας τάξης, μιας κάποιας ηλικίας. Θα ήταν πολύ απολαυστικό να τους δείξω τον κόσμο μου μέσα από το αγαπημένο τους περιοδικό, να αποκτήσω τον έλεγχο ενός τέτοιου μαυσωλείου που το ορίζουν άνθρωποι σαν την –πως τη λένε- Anna ( Wintour) ένας σχεδόν καρτουνίστικος χαρακτήρας που μοιάζει με την Cruella De Vil.
Γιατί αποφάσισες να ασχοληθείς και πάλι με τα περιοδικά- τίποτα δε σου έμαθε η θητεία σου στα media; Τα περιοδικά είναι η πρώτη μου αγάπη. Είναι σχέση αγάπης-μίσους ξέρεις. Είναι ο μόνος χώρος στον οποίο αισθάνομαι πραγματική αυτοπεποίθηση.
Γιατί θα είναι διαφορετικό το περιοδικό σου; Επειδή θα είναι δικό μου. Θα είναι χειρότερο. Θα είναι χάλια. Δε θα πουλήσει ούτε ένα αντίτυπο. Πιθανότατα θα είναι 50% περιοδικό μόδας και 50% ÅsτέχνηÅt. Ίσως ένα πολύ γκλάμουρους εξώφυλλο και μέσα μόνο λίστες. Είναι ένας τύπος που στέλνει γράμματα στην τοπική εφημερίδα της πόλης μου. Είναι περίπου 80 χρονών και τα τελευταία 50 χρόνια γράφει κάθε εβδομάδα σε αυτήν την εφημερίδα. Τα γράμματα του είναι πολύ σύντομα, δύο παράγραφοι ή και δύο μόνο γραμμές κάποιες φορές και πάντοτε παραπονιέται για τις εργασίες που γίνονται στο δρόμο έξω από το σπίτι του και στα αμέσως μετά μιλά για την Al-Qaeda και τον Barack Obama. Πάει κάπως έτσι: Ås Οι εργασίες στο δρόμο μου τελείωσαν επιτέλους, είμαι πολύ χαρούμενος που ο Barack Obama είναι ο καινούργιος πρόεδρος των Η.Π.Α., Με εκτίμηση,…Åt Αυτάτα γράμματα είναι 50 χρoνων δουλειά. Ένα τεύχος θα μπορούσε να είναι μόνο τα γράμματα του. Πιθανότατα, το style περιοδικό μου δε θα έχει καθόλου στυλ.
Is London still burning with boredom? Αυτός είναι στίχος από τραγούδι των Clash. Μισώ τους Clash. Το είχαμε κάνει πόστερ κάποτε. Δε νομίζω ότι Λονδίνο καίγεται από ανία. Όχι ότι καίγεται από κάτι άλλο.
Ποια είναι η εικόνα της πολιτιστικής παρακμής; Η πρόσοψη της Tate Modern βαμμένη από κάτω έως πάνω με logos χορηγών.
Τέλος μια μικρή άσκηση από το βιβλίο σου “Anxiety and Depression”. Συμπλήρωσε τα κενά. Είμαι… υπέρβαρος. Οι άλλοι είναι… πιο αδύνατοι. Ο κόσμος είναι…στρογγυλότερος.