O Dream Victim επιστρέφει μετά από 10 χρόνια στο γκράφιτι, με πολλή όρεξη και νέο ταγκ, και μας αφήνει να δούμε μέσα από τα μάτια του την πραγματικότητα έτσι όπως την αποτυπώνει στους τοίχους της πόλης.
Σχεδιάζοντας και χρωματίζοντας, χωρίς ταμπέλες και κόμπλεξ, και με soundtrack κάτι από Depeche Mode (ή Smiths, Joy Division, Robert Miles και Στέρεο Νόβα), αποκαλύπτει μια ιδιαίτερα συναισθηματική οπτική. Πριν αρχίσει να ξεδιπλώνει τις περιπέτειές του, μας συστήνεται μεταφέροντάς μας την αβάσταχτη γοητεία τού να χρωματίζεις ένα εγκαταλελειμμένο. Περισσότερα, σε διάφορους φιλόξενους τοίχους και στο Ozon! Stay tuned!
Μεγαλώνοντας στην υπηρεσία της οθόνης, από πολύ μικρό με θυμάμαι να εντυπωσιάζομαι με οικοδομήματα μιας άλλης εποχής, με αυτοκίνητα που πρόσφεραν μονάχα αισθητικές απολαύσεις και αντικείμενα εστιασμένα σε έναν σκοπό, ιδίως όταν αυτά είχαν αφεθεί στα χέρια του χρόνου. Από την εποχή του Κάσπερ του μικρού φαντάσματος, από τα σκοτεινά μυστήρια με πρωταγωνιστή τον Σκούμπι Ντου και την παρέα του, μέχρι και σήμερα, τα μεγάλα εγκαταλειμμένα σπίτια ή εργοστάσια με τους κατεστραμμένους τοίχους, τα πατώματα που τρίζουν και τα χνάρια των όποιων επισκεπτών που σβήνονται σταδιακά, αποτέλεσαν ένα ανολοκλήρωτο ταξίδι για τη φαντασία μου και τα όνειρα που σκαρφίστηκα προσεγγίζοντάς τα.
Τα πολλά εμπόδια, που περιλάμβαναν ψηλές μάντρες, λουκέτα, συρματοπλέγματα και ασύμμετρα, σκόρπια σπασμένα γυαλιά ήταν απλά για αυτούς που δεν ήταν σίγουροι για αυτό που προσέγγιζαν. Έτσι κι αλλιώς καθετί που αξίζει απλώνει συνήθως μεγάλα τείχη γύρω του για να μην ψηλαφιστεί από αναρμόδιους. Και το γεγονός ότι πολλά από αυτά τα κτίσματα έχουν τσαλακωθεί στα μάτια πολλών, σε καμία περίπτωση δε συνεπάγεται ότι δεν είναι εύθραυστα αισθητικά διαμάντια, τουλάχιστον για αυτούς τους λίγους που ξέρουν πώς να τα μεταχειριστούν. Και αν σκεφτεί κανείς πως οτιδήποτε γύρω μας εκπέμπει κάποια ενέργεια, ίσως η ενέργεια αυτών των κτισμάτων να είναι σε λήθαργο και να χρειάζεται ένα ελαφρύ χάδι για να ξυπνήσει ξανά.
Κάπως έτσι, συνήθως με παρέα γεμάτη συναίσθημα, φαντασία και εργαλεία αποτύπωσης παρουσίας, βρίσκομαι κι εγώ να πηδάω τη μάντρα κάποιου εργοστασίου ή κάποιας ξεχασμένης αγροικίας σε κάποιον επαρχιακό δρόμο κοντά στην πρωτεύουσα. Η απουσία οποιασδήποτε οπτικά ευχάριστης ύπαρξης, σε συνδυασμό με το απόλυτο γκρίζο φόντο και το λιγοστό φυσικό φως, λειτουργεί ως το απόλυτο τονωτικό της φαντασίας μας, που, συντροφεύοντάς μας για 30 σχεδόν συναπτά έτη, έχει πλέον βρει τις διόδους εξωστρέφειας στα πάμπολλα χρωματιστά cans που μας συντροφεύουν πλέον σχεδόν παντού ακούγοντας τις πολύβουες σκέψεις μας.
Το ταξίδι συνεχίζεται με την επιλογή της επιφάνειας, που όσο πιο κατεστραμμένη και άγρια φαντάζει, τόσο καλύτερος υποδοχέας μπορεί να γίνει σε γεωμετρικές ή ασύμμετρες καμπύλες, με αρχή αλλά δίχως τέλος. Ο τρόπος με τον οποίο η σκέψη μπορεί να γίνει εικόνα ξαφνικά κατακτά την πρώτη θέση στους όποιους συλλογισμούς και ο κόσμος φωτίζεται σε λίγα μόνο τετραγωνικά που αγκαλιάζουν τον δημιουργό και το αναμενόμενο δημιούργημα. Ίσως να μην έχω προσεγγίσει ποτέ ξανά την τόσο μεγάλη πνευματική ηρεμία, μονάχα μέσω της οποίας δύνανται να φωτιστούν και να ξεκαθαριστούν τα όποια δυσεπίλυτα προβλήματα έχουν αγκιστρωθεί στα στενά όρια της καθημερινής σκέψης. Ίσως η απόλυτη ψυχανάλυση…
Τα Σάββατα ή οι Κυριακές μας, που με μεγάλη αγάπη προσφέρονται σε αυτό που συνηθίσαμε να αγαπάμε, έγιναν σελίδες εξερεύνησης, δημιουργίας και διαλογισμού, αφού, μοιραζόμενοι τους φόβους μας καθώς προσεγγίζουμε άγνωστα μέρη, μάθαμε να προσέχουμε ο ένας τον άλλον και πολλές φορές να λύνουμε τα ίδια υπαρξιακά μας προβλήματα. Άλλωστε είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό πώς όλοι μας, που μας αρέσει να περνάμε καλά σε βόλτες στο κέντρο της μοναδικής και ποτέ ίδιας Αθήνας, θέλουμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, στα χρόνια και τις λιγοστές παροχές των παππούδων μας, να μπούμε μέσα σε αυτά και να τα χρωματίσουμε. Πάντα με αγάπη.
Πλέον, που το κυνήγι των εγκαταλελειμμένων γίνεται όλο και πιο δημοφιλές, επισυνάπτουμε διαρκώς νέες φιλίες και γνωρίζουμε ανθρώπους που πιθανότατα να μην είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε, ανταλλάσσουμε χαμόγελα με μάτια ντροπαλά ή φοβισμένα και, είτε αποτυπώνοντας ψηφιακά είτε ζωγραφίζοντας, ερχόμαστε ένα βήμα πιο κοντά στα όνειρά μας. Και όσο η καθημερινότητα μας ωθεί στην επιφάνεια, μόνο τα κοινά ενδιαφέροντα και ο τρόπος που βλέπουμε τον γεμάτο αποχρώσεις κόσμο μας μας φέρνει πιο κοντά.
Από τον Δημήτρη Σκιαδά
Φωτογραφίες: Γιάννης Σπινούλας