Ο Τζιμ Τζάρμους είναι ο πιο αγαπημένος παλιομοδίτης του κόσμου. Ξαναγράφοντας το μύθο των βαμπίρ, ο Τζιμ Τζάρμους σκηνοθετεί με το «Only Lovers Left Alive» ένα ερωτικό γράμμα στα αντικείμενα και τα συναισθήματα που για πολλούς μοιάζουν πλέον… vintage. Ο Αδάμ και η Εύα είναι δύο ακόμα ερωτευμένα μεταξύ τους βαμπίρ. Συμπορεύονται εδώ και αιώνες αλλά μπορούν να ζουν και χωριστά – εκείνος έχει καταφύγει στο μισοπεθαμένο βιομηχανικό Ντιτρόιτ όπου συνθέτει την μουσική του εμπνευσμένος από το vibe της τοπικής σκηνής, εκείνη στην μυστικιστική Ταγγέρη όπου συζητά για τέχνη με τον γέροντα βρικόλακα Κρίστοφερ Μάρλοου, τον ανώνυμο που έγραψε στην πραγματικότητα τα έργα του Σαίξπηρ.
Η Εύα καταφέρνει να εκσυγχρονίζεται με την κάθε εποχή, να προσαρμόζεται και να εκτιμά την τεχνολογία, να ζει την κάθε νύχτα γαλήνια, συμφιλιωμένη με τις αλλαγές. Ο Αδάμ είναι καλλιτέχνης, πιο ευαίσθητος, ιδιοσυγκρασιακός, τον πληγώνει η ανεξέλεγκτη βία των πραγματικών ζόμπι (δηλαδή των ανθρώπων). Οι ίδιοι, αν και βαμπίρ, δεν αιματοκυλούν τον κόσμο γύρω τους (άλλωστε αυτό θα ήταν «τόσο μπανάλ και 15ου αιώνα»). Ζουν μοναχικά, προμηθεύονται αίμα από νοσοκομεία και μεσάζοντες, σέβονται τη φύση κι όλα τα πλάσματα που την κατοικούν.
Όταν η κατάθλιψη του Αδάμ (έχει παραγγείλει μία ξύλινη σφαίρα για να βάλει τέλος στην αέναη ύπαρξή του) γίνει αντιληπτή από την Εύα, κάνει το υπερατλαντικό ταξίδι για να τον βρει. Όσο είναι εκεί, η αγάπη της, η αισιοδοξία και το χιούμορ της θα ισορροπήσουν τον σύντροφό της, αλλά τους περιμένει μία έκπληξη: η μικρή της αδελφή, ένα άγριο νιάτο που εδώ και αιώνες αναστατώνει τις ζωές τους θα εμφανιστεί στο κατώφλι τους για να το κάνει άλλη μία φορά. Αν υπάρχει κάτι αναπάντεχα ακαταμάχητο στον τρόπο με τον οποίο ο Τζιμ Τζάρμους καταπιάνεται με τον προαιώνιο μύθο και το απόλυτο trend των τελευταίων χρόνων– τα βαμπίρ – μπορεί κανείς να το αναζητήσει μέσα στο σπίτι του Αδάμ, ένα παλαιοπωλείο νοσταλγίας για τον ήχο μιας κιθάρας αντίκας και τα σκρατς που κάνουν τα βινύλια όταν παίζουν ερωτικά τραγούδια.
Αποφασισμένοι να μην παραδοθούν σε καμία έννοια του μοντέρνου ή του μεταμοντέρνου, αλλά σίγουροι πως όσο κι αν ο σύγχρονος κόσμος έχει ξεχάσει την αξία ενός σονέτου, ενός ροκ τραγουδιού και μιας αγάπης που μπορεί να κρατήσει για πάντα, οι εραστές του Τζάρμους δεν είναι μόνο δύο ανατριχιαστικά αιθέριοι Τομ Χίντλστοουν και Τίλντα Σουίντον, αλλά δύο σύμβολα που ισορροπούν ανάμεσα στη νοσταλγία και την ουσία του να μένεις για πάντα ζωντανός μέσα στον κόσμο που ο ίδιος έχεις επιλέξει να ζήσεις. Ακριβώς δηλαδή ό,τι κάνει εδώ και δεκαετίες ένας από τους σημαντικότερους Αμερικάνους σκηνοθέτες, εδώ σε μια από τις πιο προσωπικές ταινίες του που κινείται με τους ρυθμούς της αγάπης που νομοτελειακά μπορεί να υπάρχει και να επιβιώνει μόνο στο σκοτάδι.
Manolis Kranakis