Παίζοντας με το νόμο των πιθανοτήτων, το ‘50/50’ του Τζόναθαν Λεβάιν θα ήταν ή ένα ακόμη άρτιο δείγμα του αμερικάνικου ανεξάρτητου κινηματογράφου ή μια ταινία που μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή. Κάπου στη μέση, αυτή η ταινία είναι και τα δύο… Ο Άνταμ είναι 27 ετών, δημοσιογράφος και έχει καρκίνο. Και αυτό είναι όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για το τρίτο φιλμ του Τζόναθαν Λεβάιν, ενός από τους πιο ενδιαφέροντες εκπροσώπους του σύγχρονου αμερικάνικου ανεξάρτητου σινεμά – οι πιο μυημένοι θυμηθείτε το ‘The Wackness’ του 2008 που είχαν προβάλλει οι ‘Νύχτες Πρεμιέρας’. Όλα τα υπόλοιπα θα τα μάθετε παρακολουθώντας αυτό το περίεργο μείγμα (ρομαντικής) κομεντί και δραματικής κωμωδίας που τολμάει να αντιστρέψει τους όρους μιας ταινίας με πρωταγωνιστή έναν μελλοθάνατο.
Περισσότερο μια ταινία για τη φιλία παρά για το θάνατο και περισσότερο μια ταινία όχι για την κοσμοθεωρία του ‘η ζωή συνεχίζεται’, αλλά του ‘ο θάνατος είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ζήσουμε λίγο καλύτερα’, το ‘50/50’ πατά σε ένα ναρκοπέδιο από μελοδραματικές παγίδες, καταφέρνοντας να μην ‘πιαστεί’ σε καμία από αυτές. To 50 τοις εκατό αυτού του κατορθώματος το οφείλει σε ένα σενάριο απενοχοποιημένο από δραματικές εξάρσεις και κλισέ ανάλογων ταινιών. Το υπόλοιπο 50 τοις εκατό οφείλεται στο πρωταγωνιστικό του δίδυμο, τη μεγάλη συνάντηση του Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ και του Σεθ Ρόγκεν που μοιράζονται τον
κινηματογραφικό χρόνο σαν να ήταν κολλητοί από χρόνια πριν. Μαζί δημιουργούν όσο μέγεθος μπορεί να λείπει από αυτήν την ‘μικρή’ ταινία. Και μαζί φτιάχνουν το απόλυτο φιλμ που, εντάξει, δεν θα σου αλλάξει τη ζωή,
αλλά τουλάχιστον θα σε κάνει να την δεις με τελείως άλλα μάτια.
Κείμενο: Μανώλης Κρανάκης