Κείμενο: Νατάσσα Παπαχρήστου
Ξέρεις, κάποιος είπε ότι ο κόσμος είναι μία σκηνή και ότι ο καθένας μας πρέπει να παίξει ένα ρόλο. Η μοίρα μου επιφύλαξε να παίξω το ρόλο της αγάπης σου… Οι στίχοι των Roy Turk και Lou Handman μελοποιήθηκαν από τον Tin Pan Alley και το ‘Are you lonesome, tonight?’γεννήθηκε το 1926. Από τότε μέχρι το 1960, πολλοί το ερμήνευσαν αλλά η μοίρα του επιφύλαξε να γνωρίσει μεγάλη επιτυχία με τη φωνή του Βασιλιά του Rock ‘n Roll, τον αυθάδη νεαρό από το Μισισιπή με το τσουλούφι στερεωμένο με ροδέλαιο και βαζελίνη, το λοξεμένο και λίγο τρεμάμενο χείλος και τα πουκάμισα με τους σηκωμένους γιακάδες, τον επαρχιώτη γόη που αν και λευκός εύκολα θα μπορούσε να σε ξεγελάσει για μαύρο. Το χειροκρότημα ξεσπάει για τον Elvis Aaron Presley.
Ο ρόλος του Presley ήταν αυτός του ερμηνευτή, του περφόρμερ, ούτως ή άλλως ποτέ του δεν έγραψε ούτε ένα κομμάτι. Φυσικά μέσα στα καθήκοντα του ρόλου του ήταν και αυτό του καρδιοκατακτητή. Το ‘έργο’ εκτυλίσσεται την εποχή όπου ο Elvis έχει γυρίσει από τον στρατό, έχει επίσημη αγαπημένη την Priscilla και ο μάνατζερ του, Colonel Parker, του προτείνει να πει αυτό το τραγούδι αφού είναι το αγαπημένο της γυναίκας του. Κι εδώ ξεκινάει η ιστορία (ή ο μύθος) που θέλει τον Elvis να διστάζει να το πει και να ζητάει να ηχογραφηθεί το κομμάτι με τα φώτα κλειστά. Ο ήρωας παίρνει θέση, τα φώτα κλείνουν αλλά το αποτέλεσμα δεν τον πείθει. Πείθει όμως όλους αυτούς του νέους της εποχής (αλλά και όλους τους μεταγενέστερους) που βάζοντας το δίσκο –κυκλοφόρησε σε σινγκλ- στο πικάπ ή ακούγοντας το στο ραδιόφωνο τους ακούγεται από μελό έως μελιστάλαχτο. Κάθε ερωτοχτυπημένος και αδικημένος από την αγάπη έβλεπε τη μοναξιά του να προσωποποιείται μέσα από τους στίχους του ‘Are you lonesome, tonight?’ και η αισθαντική φωνή με τη χαρακτηριστική βραχνάδα του Presley ανέδυαν αυτήν τη ‘θολούρα’ που βγάζει η αίσθηση της μοναξιάς και της απώλειας. Μόνο και μόνο η απώλεια της συνήθειας είναι πολύ μεγάλο πράγμα, ακόμη και όταν είναι για κάτι καλό ή για κάτι καλύτερο.
Η επονομαζόμενη δύναμη της συνήθειας μας οδηγεί κάποιες φορές να συνεχίσουμε παραστάσεις που έχουν ήδη τελειώσει, είναι η συνήθεια ή ο φόβος της μοναξιάς, όμως που δε μας αφήνει να το κάνουμε; Τα τελευταία χρόνια του Presley ήταν ‘ασπρόμαυρα’ παρόλο που οι ενδυματολογικές του επιλογές είχαν χρώμα, στρας και γυάλιζαν περισσότερο από τον ίδιο. Όντας καρικατούρα του ίδιου του, του εαυτού, συνέχιζε… από συνήθεια ή από μοναξιά; Κάποτε η αυλαία πέφτει, ευτυχώς κάποιοι παραμένουν πίσω από αυτήν, πάνω στην σκηνή και συνεχίζουν να παίζουν το ρόλο τους, όποιος κι αν είναι αυτός. Η αυλαία έχει ταυτιστεί με την έννοια του τέλους όμως υπάρχει και συνέχεια. Η συνέχεια εκτυλίσσεται με τον Γ. που βλέπει στον ύπνο του ότι τρώμε βάφλα στα ‘Ζακς’, την Α. που περιμένει να της πω τα νέα της εβδομάδας και στο τέλος με ρωτάει αυτό που δεν της είπα αλλά για το οποίο περίμενα πως και πώς να με ρωτήσει, τον Χ. που λέει ότι έχει επενδύσει σε μένα κι αυτό εκτός από συγκινητικό είναι και αληθινό, την Κ. που με αγαπάει ανεξαρτήτως του τι κάνω και τι λέω, τον Κ. που τα θέλει όλα δικά του προς το παρόν… Αντίο Elvis, η μοναξιά σου ανήκει.