Η ξαφνική απώλεια της εμβληματικής ηθοποιού Marisa Paredes, της μούσας του Pedro Almodovar, σε ηλικία 78 ετών, συγκλόνισε την καλλιτεχνική κοινότητα της Ισπανίας και άφησε ένα μεγάλο κενό στον παγκόσμιο χάρτη του θεάτρου και του κινηματογράφου.
Η Marisa Paredes, γνωστή για την κομψότητα, την αυθεντικότητα και τη δυναμική παρουσία της, έφυγε από τη ζωή το πρωί της 17ης Δεκεμβρίου από καρδιολογική επιπλοκή, στο νοσοκομείο Fundación Jiménez Díaz στη Μαδρίτη. Στο πλευρό της βρισκόταν ο σύντροφός της, ο σπουδαίος κινηματογραφιστής, Chema Prado.
Η Marisa Paredes αφήνει πίσω της μια πλούσια καριέρα που εκτείνεται σε περισσότερες από έξι δεκαετίες. Η συμβολή της στον ισπανικό κινηματογράφο και το θέατρο είναι ανεκτίμητη, με πολλές διακρίσεις, όπως το Εθνικό Βραβείο Κινηματογράφου το 1996 και το Τιμητικό Βραβείο Γκόγια το 2018. Στη συνείδηση του κοινού παραμένει ως μία από τις σημαντικότερες «μούσες» του διάσημου σκηνοθέτη Pedro Almodovars, με τον οποίο συνεργάστηκε σε ταινίες που σημάδεψαν τον ισπανικό κινηματογράφο, όπως «Όλα για τη Μητέρα μου» και «Το Δέρμα που Κατοικώ».
Η πολυδιάστατη ηθοποιός διακρίθηκε και σε συνεργασίες με άλλους σπουδαίους σκηνοθέτες, όπως ο Guillermo del Toro και ο Arturo Ripstein. Οι ρόλοι της δεν περιορίστηκαν στην Ισπανία, αλλά βρήκαν απήχηση και στο διεθνές κοινό, όπως στην ταινία «Η Ζωή είναι Ωραία» του Ιταλού Roberto Benigni.
Διαβάστε επίσης και για τον νέο καλλιτεχνικό διευθυντή της Chanel, Matthieu Blazy
Η Marisa Paredes γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1946 στη Μαδρίτη. Η καριέρα της ξεκίνησε το 1960 με την ταινία «091, Η Αστυνομία Μιλά», όπου κέρδισε την προσοχή του κοινού και καθιερώθηκε ως εφηβικό είδωλο στην Ισπανία. Έναν χρόνο αργότερα έκανε το θεατρικό της ντεμπούτο και από τότε πρωταγωνίστησε σε πολλά θεατρικά έργα.
Η συνεργασία της με τον Pedro Almodovar, τη βοήθησε να αποκτήσει διεθνή φήμη και η ίδια έγινε γνωστή ως «Almodovar Girl». Οι συμμετοχές της στις ταινίες «Ψηλά Τακούνια» και «Το Μυστικό του Λουλούδιου μου» θεωρούνται από τις πιο χαρακτηριστικές ερμηνείες της. Για την τελευταία μάλιστα, ήταν υποψήφια για το βραβείο Γκόγια Καλύτερης Ηθοποιού.
Εκτός από τον κινηματογράφο, η Paredes πρωταγωνίστησε και στην τηλεόραση, ενώ συμμετείχε σε 73 συνολικά παραγωγές, διατηρώντας πάντα έναν αέρα κομψότητας και επαγγελματισμού.
Λίγο πριν τον θάνατό της, η Marisa Paredes προετοιμαζόταν για μια μεγάλη θεατρική επιστροφή το 2025. Το έργο «Cargada de futuro», σε σκηνοθεσία Lluis Pasqual, συνδύαζε ποίηση, αναμνήσεις από τον κινηματογράφο και στοχασμούς για τη ζωή. Ήταν ένα έργο που σχεδιάστηκε για να ενώσει την προσωπική της ιστορία με την τέχνη, αναδεικνύοντας την ικανότητά της να συνδέεται βαθιά με το κοινό της.
Όπως αναφέρουν τα διεθνή μέσα, η Marisa Paredes δεν ήταν απλώς μια ηθοποιός, αλλά ένα σύμβολο μιας χρυσής εποχής του ισπανικού κινηματογράφου. Μέσα από τους ρόλους της, κατέγραψε τις κοινωνικές και πολιτισμικές αλλαγές της Ισπανίας, ενσαρκώνοντας πολύπλοκους και αλησμόνητους χαρακτήρες. Η πορεία της, τόσο στον κινηματογράφο όσο και στο θέατρο, ενέπνευσε γενιές καλλιτεχνών.
Η συμβολή της στην Ισπανική Ακαδημία Τεχνών και Επιστημών του Κινηματογράφου, όπου υπηρέτησε ως πρόεδρος από το 2000 έως το 2003, έδειξε την αφοσίωσή της όχι μόνο στην υποκριτική αλλά και στην προώθηση της πολιτιστικής κληρονομιάς.
Τέλος, η Marisa Paredes ήταν γνωστή και για το απαράμιλλο στιλ της, το οποίο απέπνεε διαχρονική φινέτσα και συνδύαζε την απλότητα με τη θεατρικότητα. Η φυσική της κομψότητα και η αυτοπεποίθηση έδιναν στις εμφανίσεις της μια μοναδική γοητεία, ενώ συχνά επένδυε σε κλασικά κομμάτια με έντονες, καλλιτεχνικές λεπτομέρειες. Ήταν γνωστή για την αγάπη της προς την υψηλή ραπτική, επιλέγοντας ισπανικούς, αλλά και διεθνείς οίκους, όπως Balenciaga, Pedro del Hierro, Antonio Alvarado, Hannibal Laguna, Loewe, Yves Saint Laurent και Giorgio Armani.