Δεν είχαν περάσει πολλοί μήνες από τότε που είχα γράψει την είδηση ότι οι Jesus And The Mary Chain κυκλοφόρησαν νέα δουλειά μετά από 18 χρόνια. Ακόμα θυμάμαι τον εαυτό μου να εύχεται να έρθουν στην Ελλάδα για να τους δω live. Και όταν το Ejekt Festival ανακοίνωσε τη συμμετοχή τους στη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ, ήταν μια είδηση που με χαροποίησε πολύ.
Δυστυχώς, δεν είχα καταφέρει να τους δω σε κάποιο φεστιβάλ και ήταν μεγάλη μου επιθυμία να ακούσω μια ιστορική μπάντα. Από την άλλη, οι Kasabian αποτελούν μια από τις μεγάλες μου αγάπες. Τους έχω δει και τις προηγούμενες δύο φορές που είχαν έρθει Ελλάδα και είχα περάσει εξίσου καλά.
Η ζέστη, δυστυχώς, δεν μου επέτρεψε να πάω νωρίτερα και να απολαύσω τους Of Montreal. Το παραδέχομαι. Στο συναυλιακό χώρο βρέθηκα όταν ο Peter Hook and The Light ήταν ήδη στη σκηνή και έπαιζε κομμάτια των -πολύ λατρεμένων μου- Joy Division. Δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα σε live τον Hook. Ήξερα πάνω-κάτω τι θα δω, τι θα ακούσω. Αλλά συνειδητοποίησα ξανά πόσο υπέροχος και αξεπέραστος είναι ο ήχος των Joy Division. Που όσες φορές κι αν ακούσεις το “She Lost Control” και το μπάσο του τραγουδιού, δεν το βαριέσαι. Το ίδιο συνέβη και στην Πλατεία Νερού.
Οι μελωδίες σε συνδυασμό με τον ήλιο που έδυε έκαναν όλο το σκηνικό μαγικό. Να ακούς το “Transmission” και το “Love Will Tear Us Apart”, να φυσάει ένα απαλό αεράκι και ο ήλιος να έχει γίνει κατακόκκινος. Αξία, ανεκτίμητη.
Ο κόσμος είχε αρχίσει να μαζεύεται και περίμεναν με ανυπομονησία να βγουν οι Jesus And The Mary Chain. Το να βρεθείς αρκετά μπροστά δεν ήταν δύσκολο και αυτό έκανα. Παρά την έντονη ζέστη, αναμέναμε όλοι υπομονετικά να βγουν στη σκηνή. Και όπως έγραφε στο πρόγραμμα, 21.15 άρχισαν να γρατσουνάνε τις κιθάρες τους με το καινούργιο τους κομμάτι, “Amputation” ενώ ακολούθησε το αγαπημένο “April Skies” και το “Head On”. Ήδη από τα πρώτα κομμάτια μπορούσε κανείς να παρατηρήσει ότι έλλειπε το έντονο στοιχείο της παραμόρφωσης. Καθώς περνούσε η ώρα, ο κόσμος γινόταν όλο και πιο εκδηλωτικός. Στα “Just Like Honey” και “You Trip Me Up” έγινε χαμός! Τόσο από το στήσιμό τους σκηνικά όσο και από το παίξιμό τους ήξερες ότι είχες απέναντί σου μια ιστορική μπάντα και ένιωθες δέος.
Όταν ολοκλήρωσαν το live, μας άφησαν με ένα αίσθημα πληρότητας. Κάτι που δεν το κάνουν πολλές μπάντες. Μετά την εμφάνισή τους, κάποιοι από το κοινό αποφάσισαν να φύγουν. Ίσως γιατί είχαν ξαναδεί τους Kasabian. Άλλωστε, ήταν η τρίτη φορά που έπαιζαν στο φεστιβάλ από το 2012.
Κατά τις 12 παρά οι Kasabian ανέβηκαν στη σκηνή και έκαναν αυτό που ξέρουν καλά. Να τα «σπάσουν». Ο Tom Meighan, φορώντας πάλι γυαλιά ηλίου και ένα μακρύ λευκό παλτό (στην πρώτη τους εμφάνιση είχε επιλέξει ένα μαύρο τζάκετ) ήταν πιο άνετος από όλες τις φορές. Από την αρχή ήταν ολοφάνερο. Ο αέρας και η άνεση που είχε πάνω στη σκηνή. Τα πειράγματα με τον Sergio Pizzorno. Οι Kasabian είχαν έρθει με διάθεση να περάσουν καλά. Και όχι απλά να κάνουν αγγαρεία και αυτό βγήκε στον κόσμο. Το setlist ήταν πιο ανεβαστικό από τη δεύτερη φορά και αρκετά χορευτικό.
Η βρετανική μπάντα εκτός από τα τραγούδια του νέου τους άλμπουμ, όπως το “You’re in Love with a Psycho” έπαιξαν και τις γνωστές τους επιτυχίες όπως τα “Underdog”, “Shoot the Runner”, “L.S.F” αλλά και το “Fire” με το οποίο έκλεισε τόσο η εμφάνισή τους όσο και το φεστιβάλ.
Παρόλο, που ήταν ήδη αργά έβλεπες τον κόσμο να φεύγει χαμογελαστός. Να συζητά για τις μπάντες που είδε, ποια του άρεσε περισσότερο, ποια λιγότερο. Σίγουρα, οι Jesus And The Mary Chain μονοπώλησαν και όσοι βρεθήκαμε εκεί θα θυμόμαστε για καιρό την εμφάνισή τους.
Ραντεβού την επόμενη χρονιά!
Από την Ιωάννα Μαμάη