Από τη μία βλέπεις τα κορίτσια με τα έντονα κόκκινα χείλη σε μία απόλυτη ομοιομορφία υπό την καθοδήγηση του Terence Donovan, που παραπέμπουν στα “πλαστικά” κορίτσια απαράμιλλης ομορφιάς του Guy Bourdin και από την άλλη βλέπεις ένα δανδή που θα ταίριαζε σε οποιαδήποτε δεκαετία κι αν τον τοποθετούσες χρονικά. Το “Simply Irresistible” του Robert Palmer συνοψίζει μία ακαταμάχητη εποχή, μία διαχρονική αισθητική και έναν ανυπέρβλητο ερωτισμό.
Ο Robert Palmer γεννήθηκε στην Αγγλία, στις 19 Ιανουαρίου 1949 και “έφυγε” σε ηλικία 54 ετών. Τραγουδούσε, έπαιζε κιθάρα, ξεκίνησε σόλο, αργότερα συμμετείχε στα γκρουπ DaDa και Power Station, μετά ξανά σόλο και από το 1986 ξεκινάει να εξαπλώνεται η φήμη του και παγκοσμίως. Η μουσική του, από jazz και blues μέχρι soul, reggae και bossa nova, ενώ στα βιντεοκλίπ φάνταζε ως ο απόλυτος playboy με τα κοστούμια του Armani (αν και προτιμούσε περισσότερο αυτά του Gianfranco Ferre), ένας ακαταμάχητος συνδυασμός. Το 1988 το 1ο single που αναδεικνύεται μέσα από το άλμπουμ Heavy Nova είναι το “Simply Irresistible” κι αν το τραγούδι έγινε γνωστό για το ρυθμό και τους στίχους του, μεγάλο μέρος της υστεροφημίας του το οφείλει φυσικά και στην εικόνα που του έδωσε ο Donovan – όπως είπαμε και στην αρχή. Όπως συνήθιζε να λέει και ο ίδιος ο Palmer, δεν χρειάστηκε να κάνει πολλά, απλά να κουνάει το στόμα του για περίπου15 λεπτά. Χρειαζόταν όμως κάτι περισσότερο απ’ αυτό; Δεν θα μπορούσα να φανταστώ κάτι άλλο εκτός από την εικόνα αυτού του καζανόβα να μας ξελογιάζει τόσο δυναμικά και αποφασιστικά, αλλά με έναν “ψιθυριστό” τρόπο. Ο Palmer ανήκε στην κατηγορία αυτών που τα έλεγε ωραία και ήταν και ο ίδιος ωραίος, έκανε τον εθισμό να ακούγεται ρομαντικός και το ξελόγιασμα σαν το πιο αγνό φλερτ. Υπάρχουν κάποιοι άντρες που ακόμη και τα πιο κλισέ τα κάνουν να φαντάζουν μοναδικά. Πόσο απλά ακαταμάχητο είναι αυτό;
Δεν θα ήταν συγκλονιστικά ωραίο και αβανταδόρικο να χρησιμοποιούσαμε περισσότερο τη λέξη “ακαταμάχητος” (είτε ακαταμάχητη ή ακαταμάχητο); Δεν θα ήταν συγκλονιστικά ωραίο να είχαμε βρει όλοι αυτό το ακαταμάχητο στη ζωή μας;
Κείμενο: Νατάσα Παπαχρήστου