Πέρασα όλη την εφηβική και τη νεαρή ενήλικη ζωή μου μαζί τους. Το soundtrack από τις εβδομαδιαίες εξόδους στο Decadence και στο Mo Better, περιελάμβανε αυτό το κομμάτι και τουλάχιστον άλλα τρία των Pixies. Το boom της φαινομενικής ανεξαρτητοποίησής μου, της μετάβασής μου από τη σχολική στη μετέπειτα ζωή ταυτίστηκε με το “Where Is My Mind“, το έβδομο single από το άλμπουμ “Surfer Rosa” του 1988. Έπινα τη βυσσινάδα μου –αφού δεν έπινα αλκοόλ- στην υγειά του alternative rock και grunge και περίμενα να ακούσω το σήμα κατατεθέν τους, αυτήν την κιθάρα που ο ήχος της μας στοίχειωσε.
Το ερώτημα “πού είναι το μυαλό μου;” μου/μας ταίριαζε πολύ, απλό αλλά ταυτόχρονα και βαθυστόχαστο. Άλλωστε φοιτητής ήταν και ο Black Francis όταν το έγραψε επηρεασμένος από ένα ταξίδι του για scuba diving στη Καραϊβική. Χωρίς να μας αφορά το περιεχόμενο, οι στίχοι, μας αρκούσε να κουνιόμαστε αριστερά-δεξιά με μικρούς βηματισμούς και να μιμούμαστε τα δεύτερα φωνητικά. Τους Pixies τους γνώρισα πολύ αργότερα από τη γένεσή τους, με μία καθυστέρηση άνω των επτά ετών. Δεν ήμουν ανάμεσα στο λίγο κι εκλεκτό κοινό που τους είχε δει για πρώτη φορά στο Ρόδον, κάπου στις αρχές των 90’s, αλλά ήμουν ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους κάπου στις αρχές της τρέχουσας χιλιετίας όταν ο Black Francis, οπαδός του shoegazing, τραγουδούσε κοιτάζοντας κάτω και όλη η επικοινωνία με το κοινό γινόταν μέσω της Kim Deal, ακόμη κι αν αυτός ήταν μπροστά και στο κέντρο της σκηνής κι αυτή πιο πίσω. Η αρχική σύνθεση των Pixies περιελάμβανε εκτός από τον Francis και τη Deal, τους Joey Santiago και David Lovering. Οι άντρες του συγκροτήματος παρέμειναν σταθεροί καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής των «ξωτικών» από την Αμερική, από το 1986 μέχρι και το 1993, όταν και διαλύθηκαν για να επανενωθούν το 2004. Η Deal τους άφησε πριν από ένα χρόνο, από τη θέση της πέρασαν οι Kim Shattuck και Paz Lenchantin. Στους θαυμαστές των Pixies εκτός από τη γενιά μου, συγκαταλέγονται και οι Billy Corgan, PJ Harvey, Nirvana, Radiohead, The Strokes, Bush, Blur, και πολλοί άλλοι. Το ερώτημα “πού είναι το μυαλό μου;” μου ταιριάζει ακόμη, ακόμη και μετά από είκοσι χρόνια με συγκινεί. Κι αν τότε ένοιωθα πρωτοποριακή κι εναλλακτική, τώρα μάλλον θεωρούμαι “old-school” και η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει αυτός ο εφηβικός ρομαντισμός σε συνδυασμό με την ψευδαίσθηση ότι δεν έχει περάσει ούτε μία μέρα από τότε.
*Words by Natasha Papachristou