Από τις 21 Νοεμβρίου έως τις 23 Δεκεμβρίου 2025, ο Νικόλας Βεντουράκης παρουσιάζει την έκθεση με τίτλο “Refinements / Βελτιώσεις” στην Callirrhoë, επιστρέφοντας σε έναν χώρο βαθιά προσωπικό. Το παλιό συνεργείο Alfa Romeo, όπου εργάστηκε ο πατέρας του, ανοίγει ξανά μπροστά στον φακό του.
Ο καλλιτέχνης επιστρέφει εκεί ως ενήλικας και παρατηρεί την αργή διάλυσή του, ενώ η σταθερή κάμερα αποτυπώνει τη φθορά με υπομονή. Έτσι, ο χώρος μετατρέπεται από καθημερινό σημείο εργασίας σε τόπο στοχασμού, όπου η μνήμη και το υλικό σώμα μπλέκονται με τρόπο σχεδόν τελετουργικό.
Η γκαλερί ως συνεργείο
Η έκθεση μεταμορφώνει τη γκαλερί σε έναν χώρο που μοιάζει συνεργείο αλλά δεν είναι ποτέ πλήρως. Εργαλεία, παλιοί φάκελοι και σκονισμένες γωνιές δημιουργούν μια αίσθηση ανάμεσα στην παρουσία και την απουσία. Παρότι το περιβάλλον είναι οικείο, εμφανίζεται αποσπασματικό, καθώς ο θεατής εισέρχεται μόνο σε θραύσματα. Έτσι, το συνεργείο λειτουργεί ταυτόχρονα ως υποκείμενο και ως μεταφορά, ένα αρχείο που διατηρεί την αφή, την επανάληψη και την επιμονή όσων εργάστηκαν εκεί.
Αναλογική φωτογραφία ως πράξη φροντίδας και αντίστασης στη λήθη
Η αναλογική διαδικασία βρίσκεται στον πυρήνα του έργου, αφού ο Νικόλας Βεντουράκης χρησιμοποιεί ληγμένα φωτοευαίσθητα υλικά για να αγκαλιάσει την τύχη και το λάθος. Η χειροποίητη διαδικασία αποτυπώνει τη φθορά του χώρου και λειτουργεί ως μνημονική χειρονομία. Κάθε λήψη γίνεται ταυτόχρονα τεκμήριο και απώλεια, καθώς η μη αναστρεψιμότητα της εικόνας αντικαθρεφτίζει τη ροή του χρόνου. Έτσι, τα εργαλεία του συνεργείου μοιάζουν με προεκτάσεις του ανθρώπινου σώματος, ενώ οι φωτογραφίες προσεγγίζουν την αφαίρεση με σχολαστική λεπτομέρεια.
Σε άλλα νέα, ο ιστορικός κινηματογράφος Αλφαβίλ ανοίγει ξανά για 48 ώρες με αφορμή το everynight.
Ρυθμοί καθημερινότητας και η αθόρυβη συνομιλία με τον χρόνο
Οι άνθρωποι του συνεργείου — ο Ηλίας, ο Χρήστος και η Κούλα — συνεχίζουν τις καθημερινές τους κινήσεις που καθρεφτίζουν τον αργό ρυθμό της δημιουργίας. Οι χειρονομίες τους αποτυπώνονται στις επιφάνειες και στα αντικείμενα, υπογραμμίζοντας την ένταση ανάμεσα στην αντοχή και την παρακμή. Μέσα από αυτόν τον κοινό ρυθμό, το έργο ανοίγει έναν χώρο σκέψης για το πώς κατοικούμε σε μέρη που κουβαλούν τις μνήμες μας. Η φωτογράφιση γίνεται μια πράξη φροντίδας, αφού κάθε μακρά έκθεση επιχειρεί να διατηρήσει το εύθραυστο πριν χαθεί. Και έτσι, το συνεργείο μετατρέπεται σε ευκαιρία να αναρωτηθούμε πώς επισκευάζουμε, πώς θυμόμαστε και πώς ζούμε μέσα στους χώρους της δικής μας ιστορίας.
Ακολούθησέ μας στο Instagram για να μαθαίνεις γρήγορα τα νέα που σε ενδιαφέρουν!