Λιτά γυμνά που μοιάζουν σαν να φωτογραφήθηκαν χθες, still lives που αναδεικνύουν την γλυπτική πεμπτουσία ταπεινών αντικειμένων και λαχανικών, βράχοι και αμμόλοφοι με κοφτερές σκιές: οι εικόνες του Edward Weston μοιάζουν να είναι η δύναμη που κινητοποίησε μια μεγάλη αλλαγή στον τρόπο που βλέπουμε τη σύγχρονη φωτογραφία.
Γεννήθηκε το 1886 στο Σικάγο, σε μια εποχή που η φωτογραφία θεωρούνταν απλώς ένα μέσο αποτύπωσης συμπληρωματικό της ζωγραφικής, και, μέχρι τον θάνατό του, το 1958, κατάφερε να την απογειώσει σε αληθινή μοντερνιστική τέχνη.
Ξεκίνησε να φωτογραφίζει στα δεκάξι του, με μια μηχανή Kodak που του είχε κάνει δώρο ο πατέρας του και μέχρι τα δεκαοχτώ του είχε καταφέρει να δημοσιεύσει έργα του σε φωτογραφικό περιοδικό της εποχής.
Τη δεκαετία του 1930, μαζί με τους Ansel Adams, Imogen Cunningham και Willard van Dyke, δημιούργησαν την ομάδα f/64, που επηρέασε σημαντικά την αισθητική της αμερικανικής φωτογραφίας. Στόχος τους ήταν να υπηρετήσουν αυτό που έμεινε γνωστό ως «καθαρή φωτογραφία» («straight photography»), που στο μανιφέστο τους οριζόταν ότι είναι η φωτογραφία που «δεν περιλαμβάνει ιδιότητες στην τεχνική, τη σύνθεση και την ιδέα, οι οποίες να προέρχονται από οποιαδήποτε άλλη μορφή τέχνης».
Αυτό που τον έκανε να ξεχωρίζει ως φωτογράφο ήταν η εντελώς διαφορετική προσέγγιση στα θέματά του. Όπως έλεγε, ήθελε «να κάνει το κοινότυπο, ασυνήθιστο». Έτσι, τα καθημερινά αντικείμενα ή ακόμα και τα τοπία που του άρεσε να φωτογραφίζει αποκτούν περνώντας μέσα από τον φακό του μία σχεδόν απόκοσμη ιδιότητα. Όπως έγραφε στο ημερολόγιό του, στόχος του ήταν να αποδώσει «την ίδια την ουσία, την πεμπτουσία του αντικειμένου καθεαυτού, είτε πρόκειται για γυαλισμένο ατσάλι είτε για παλλόμενη σάρκα». Το αποτέλεσμα ήταν ακόμα και τα κοχύλια που φωτογράφιζε να μεταμορφώνονται σε κάτι «μυστικιστικό και ερωτικό», όπως έλεγε η, επίσης φωτογράφος ερωμένη του, Tina Modotti – που είχε μαζέψει και τα κοχύλια αυτά.
Ακόμα και όταν φωτογράφιζε ένα φύλλο από λάχανο ή μια απλή πράσινη πιπεριά, η εικόνα που δημιουργούσε έμοιαζε με μοντερνιστικό γλυπτό του Hans Arp. O ίδιος ο Weston σχολιάζει για τη διάσημη σειρά του με τις πιπεριές: «Είναι κλασικό, απολύτως ικανοποιητικό – μια πιπεριά – αλλά περισσότερο από μια πιπεριά: αφηρημένη, με την έννοια ότι βρίσκεται εντελώς έξω από την υποκείμενη ύλη». Κάτι λοιπόν τόσο απλό όπως ένα λαχανικό, «σε μεταφέρει πέρα από τον κόσμο που ξέρουμε με το συνειδητό μυαλό».
https://www.instagram.com/p/BYtopIDgdme/?igshid=ia30b7nh4ys9
Με πληροφορίες από Guardian, Britannica, edward-weston.com