Θυμάσαι τότε που η καθημερινότητά σου απαρτιζόταν από σίγουρα ένα – ίσως και παραπάνω – sprint την ημέρα για να προλάβεις το μετρό;
Οι σταθμοί, εκτός από την καθιερωμένη διαδρομή προς τη δουλειά, στεγάζουν μερικές από τις πιο σημαντικές στιγμές μας. Από κάποιον δύσκολο αποχαιρετισμό, μέχρι εκείνες τις τελευταίες στιγμές του ραντεβού που πήγε πιο καλά απ’ όσο περίμενες, σίγουρα έχεις (ακόμη και υποσυνείδητα), έναν σταθμό μετρό που σου θυμίζει κάτι ιδιαίτερο. Μήπως ήρθε ο καιρός, λοιπόν, να ρίχνουμε μία πιο προσεκτική ματιά καθώς περιμένουμε το μετρό;
Αυτός που ξέρει σίγουρα τι μπορεί να κρύβει ένας πολύβουος σταθμός είναι ο David Rothenberg. Εδώ και 13 χρόνια, ο φωτογράφος ξεκινά την ημέρα του επιβιβαζόμενος στο μετρό από τον Jackson Heights–Roosevelt Avenue Station, έναν από τους πιο πολυσύχναστους σταθμούς στο Κουίνς της Νέας Υόρκης. Εκεί εκατοντάδες άνθρωποι συναντιούνται καθημερινά ή προσπερνάνε ο ένας τον άλλον χωρίς να δίνουν καν σημασία.
Η μόνη διαφορά με όλους τους άλλους ασφυκτικά γεμάτους σταθμούς της μητρόπολης; Το περίτεχνο έργο από χρωματιστό γυαλί που σκεπάζει την ανατολική πρόσοψή του. Καθώς το διαπερνάνε οι ακτίνες του ήλιου, τα χρώματα του γυαλιού ντύνουν τους περαστικούς με μπλε, ροζ και μωβ αποχρώσεις, κάνοντας τις φωτογραφίες του Rothenberg να μοιάζουν κάθε άλλο παρά αποτυπώσεις συνηθισμένων στιγμών της καθημερινότητας.
Ήταν το 2019, έπειτα από χρόνια παρατήρησης, που ο φωτογράφος αποφάσισε να αιχμαλωτίσει με το φακό του τους συνεπιβάτες του και όσους συναντά καθημερινά στο σταθμό. Στις εικόνες του, οι οποίες συγκεντρώθηκαν στο βιβλίο «Roosevelt Station», βλέπουμε μία ζωή που τώρα μοιάζει αρκετά μακρινή – τα πρόσωπα δείχνουν να ανυπομονούν να ξεκινήσουν τη μέρα τους, να είναι απορροφημένα ίσως σε κάποια σκέψη, σίγουρα πάντως να μην ανησυχούν για τη μάσκα και για τις αποστάσεις που θα κρατήσουν από τους διπλανούς τους.
Αν και οι άνθρωποι που απεικονίζονται στις φωτογραφίες του Rothenberg είναι ίσως οι ίδιοι που θα έβλεπες κι εσύ περιμένοντας το πρωινό μετρό, τα παιχνίδια του φωτός κάνουν το σκηνικό να μοιάζει σχεδόν κινηματογραφικό. Μιλώντας στο i-D για τη δημιουργική του διαδικασία, ο φωτογράφος αναφέρει πως «όταν ο σταθμός φωτιζόταν από αυτό το θεατρικό φως, ο χώρος έδινε την αίσθηση της σκηνής ή του κινηματογραφικού πλατό».
Ότι θα αναπολούσαμε και τις θορυβώδεις ημέρες αναμονής στους σταθμούς, ποιος να το έλεγε…
Από τη Μαργαρίτα Κούτρα