Η φετινή αυλαία του Φεστιβάλ Επιδαύρου άνοιξε με δυναμισμό και καλλιτεχνική τόλμη, φιλοξενώντας την παράσταση Αντιγόνη του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία του Γερμανού Ούλριχ Ράσε, σε μια μεγάλη συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου με το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου. Η παράσταση παρουσιάστηκε αποκλειστικά στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου για τρεις βραδιές (27–29 Ιουνίου), συγκεντρώνοντας περισσότερους από 25.000 θεατές.
Σκηνοθετική ταυτότητα: Ο Ούλριχ Ράσε ανατρέπει τα δεδομένα
Γνωστός για τη μοναδική του οπτική και την εμβληματική χρήση της περιστρεφόμενης σκηνής, ο Ράσε παρουσίασε μια Αντιγόνη που μεταμορφώνεται σε ένα τελετουργικό θέαμα σωματικότητας, ήχου και φωτός. Η σκηνή – μηχανοκίνητη, επιβλητική – λειτουργεί ως ένα διαρκές κυκλικό τοπίο σύγκρουσης, υπογραμμίζοντας τη διαλεκτική μεταξύ σταθερότητας και αλλαγής, νόμου και συνείδησης.
Η ζωντανή μουσική, με έμφαση στα κρουστά και τα κοντραμπάσα, χτίζει μια υποβλητική ηχητική εμπειρία, ενισχύοντας τη συναισθηματική ένταση. Ο Ράσε, συνεχίζοντας την ενασχόλησή του με το αρχαίο δράμα, δίνει νέα πνοή στο έργο του Σοφοκλή, δίνοντας έμφαση όχι μόνο στη σύγκρουση Αντιγόνης – Κρέοντα, αλλά και στα θεμέλια της ίδιας της δημοκρατίας.
Η πολιτική και ηθική διάσταση της Αντιγόνης
Η προσέγγιση του Ράσε αναδεικνύει την Αντιγόνη ως ένα έργο που θέτει κρίσιμα ερωτήματα για τη σχέση ατόμου και πολιτείας. Ο Κρέων, ερμηνευμένος από τον Γιώργο Γάλλο, δεν εμφανίζεται ως μονοδιάστατος τύραννος, αλλά ως υπερασπιστής της έννομης τάξης, σε μια Θήβα που προσπαθεί να ορθοποδήσει μετά από εμφύλιο πόλεμο. Η Αντιγόνη (Κόρα Καρβούνη), σε αντίθεση, αντιπροσωπεύει την ηθική πίστη και τη δύναμη της ατομικής συνείδησης, υπερασπιζόμενη τη φυσική δικαιοσύνη και την οικογενειακή πίστη.
Η παράσταση εγείρει διαχρονικά ερωτήματα: Ποια είναι τα όρια της εξουσίας; Τι σημαίνει πολιτική ευθύνη και τι προσωπική ηθική; Μπορεί το κράτος να σταθεί απέναντι στην ανθρώπινη ανάγκη για τιμή και θρήνο;
Σε άλλα νέα, μην χάσετε την εικαστική και μουσική εμφάνιση του Κωνσταντίνου Βήτα στους Δελφούς.
Ο θίασος και οι συντελεστές
Ο Ράσε πλαισιώθηκε από μια ισχυρή ομάδα συνεργατών. Η μετάφραση του Νίκου Α. Παναγιωτόπουλου διατήρησε τη δραματική ένταση του πρωτοτύπου, ενώ τα κοστούμια του Άγγελου Μέντη και οι φωτισμοί της Ελευθερίας Ντεκώ ανέδειξαν τη λιτότητα και τη γεωμετρική ισορροπία της παράστασης.
Οι συντελεστές αναλυτικά: Μετάφραση Νίκος Α. Παναγιωτόπουλος• Σκηνοθεσία –Σκηνογραφία UlrichRasche• Δραματουργία AntigoneAkgün• Μουσική –Σχεδιασμός ήχου AlfredBrooks• Κοστούμια Άγγελος Μέντης• Φωτισμοί Ελευθερία Ντεκώ• Εκπαίδευση και καθοδήγηση χορού YannikStöbener• Βοηθός σκηνοθέτης DavidMoser• Βοηθός σκηνογραφίας LukasKötz• Δραματολόγος παράστασης Έρι Κύργια • Μουσική διδασκαλία Μελίνα Παιονίδου• Βοηθός σκηνοθέτη Θωμαΐς Τριανταφυλλίδου• Βοηθόςσκηνογράφου Ευάγγελος Αγάτσας• Βοηθός συνθέτη Γιάννης Αράπης• Βοηθός ενδυματολόγου Σταυρούλα Παπαποστόλου• Βοηθός φωτισμού Νάσια Λάζου.
Παίξανε οι : Γιώργος Γάλλος (Κρέων), Δημήτρης Καπουράνης (Αίμων), Κόρα Καρβούνη (Αντιγόνη), Φιλαρέτη Κομνηνού (Τειρεσίας), Θάνος Τοκάκης (Φύλακας).
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει ο 10μελής χορός, αποτελούμενος από νέους ταλαντούχους ερμηνευτές, που λειτούργησε ως συνδετικός ιστός δράσης και στοχασμού, συγκεκριμένα οι : Γιώργος Ζιάκας, Δημήτρης Καπουράνης, Μάριος Κρητικόπουλος, Ιωάννης Μπάστας, Βασίλης Μπούτσικος, Γιώργης Παρταλίδης, Θανάσης Ραφτόπουλος, Γκαλ Ρομπίσα, Γιάννης Τσουμαράκης, Στρατής ΧατζησταματίουΖωντανή ερμηνε. Καθώς και οι τέσσερις μουσικοί επί σκηνής που συνόδευαν ζωντανά την παράσταση: Νεφέλη Σταματογιαννοπούλου, Χάρης Παζαρούλας, Νίκος Παπαβρανούσης και Ευαγγελία Σταύρου.
Ένα έργο-εμπειρία
Η Αντιγόνη του Ούλριχ Ράσε στην Επίδαυρο δεν ήταν απλώς μια ακόμα θεατρική παρουσίαση αρχαίου δράματος. Ήταν μια βιωματική εμπειρία, ένα έργο-ερώτημα που μετατρέπει το αργολικό θέατρο σε ένα πολιτικό και υπαρξιακό πεδίο προβληματισμού. Σε μια εποχή όπου τα ερωτήματα για την ηγεσία, το δίκαιο και την ατομική ευθύνη επανέρχονται με ένταση, η Αντιγόνη αποδεικνύεται πιο επίκαιρη από ποτέ.
Η παράσταση υλοποιήθηκε με την υποστήριξη του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ), επιβεβαιώνοντας τη σημασία των πολιτιστικών συνεργειών για την ανανέωση του κλασικού ρεπερτορίου με σύγχρονη ματιά.
