Έχουν περάσει μόλις δύο μέρες από την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων για τις φετινές Χρυσές Σφαίρες και, ήδη, ο διάλογος έχει πάρει φωτιά. Ο λόγος; Η απουσία της σειράς I May Destroy You από τη λίστα.
Η αλήθεια είναι πως, όπως κάθε χρονιά, ο κατάλογος των υποψηφίων είχε τις εκπλήξεις του – κι αυτές δεν ήταν μόνο θετικές. Μία από αυτές ήταν η παρουσία της σειράς Emily in Paris ανάμεσα στις υποψηφιότητες της κατηγορίας Καλύτερη Κωμική Τηλεοπτική Σειρά. Φαντάσου, ήταν τόσο απρόσμενο που ούτε η ίδια η σεναριογράφος του, Deborah Copaken, το περίμενε!
Η ίδια, σε άρθρο που δημοσίευσε στο Guardian, λέει για την πρώτη σκέψη της τη στιγμή που έμαθε – από τη μητέρα της – για την υποψηφιότητα: «Είμαι σεναριογράφος στη σειρά. Προσπαθούσα να αποφεύγω να διαβάζω την κριτική εναντίον της, αλλά δεν ζω κάτω από κάποια πέτρα. Δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι η σειρά μας θα προτεινόταν».
Το Emily in Paris έχει δεχθεί, από την πρεμιέρα του τον Οκτώβριο του 2020, αρκετές αρνητικές κριτικές, κυρίως για την κλισέ πλοκή του και την στερεοτυπική απεικόνιση των Γάλλων και του Παρισιού που, απ’ όσο φαίνεται, δεν συμβαδίζουν πλέον με τα «θέλω» των θεατών.
Το θέμα όμως που ώθησε την Copaken να γράψει το άρθρο δεν ήταν αυτές οι κριτικές, καθώς όπως λέει, τις καταλαβαίνει. Η μεγάλη της ένσταση είναι στην πλήρη απουσία του I May Destroy You από τις υποψηφιότητες. Πρόκειται για τη σειρά της Michaela Coel, η οποία αποτύπωσε μία δική της τραυματική εμπειρία βιασμού για να δημιουργήσει το μανιφέστο της για τη συναίνεση, τις σεξουαλικές σχέσεις στην εποχή μας, τον φυλετικό ρατσισμό και την ελευθερία. Το αποτέλεσμα την αποζημίωσε ˙ σχεδόν όλοι μιλάνε για μία τολμηρή απεικόνιση των σύγχρονων προβληματισμών που πιθανότατα οι περισσότεροι αντιμετωπίζουμε, όμως δεν τολμάμε να εκφράσουμε.
Κάπως έτσι ένιωσε για τη σειρά και η Copaken, που αναφέρει στο άρθρο της: «Το I May Destroy You δεν ήταν απλώς η αγαπημένη μου σειρά για το 2020. Είναι η αγαπημένη μου σειρά όλων των εποχών. Παίρνει το περίπλοκο θέμα ενός βιασμού – είμαι κι εγώ επιζήσασα σεξουαλικής κακοποίησης – και το διαχειρίστηκε με καρδιά, χιούμορ, πάθος και μία ιστορία τόσο καλά δομημένη, που χρειάστηκε να το δω δύο φορές, απλώς για να καταλάβω πώς το κατάφερε η Coel».
Συνεχίζοντας το κείμενό της, προχωρά σε παραλληλισμούς ανάμεσα στον συστημικό ρατσισμό που είναι αυταπόδεικτος ακόμη και στα βραβεία όπως οι Χρυσές Σφαίρες και τις ειδήσεις των ημερών που φανερώνουν ξανά το ρατσιστικό πρόσωπο της κοινωνίας. Όμως, όπως επισημαίνει και η ίδια, το πρόβλημα με την απουσία της Michaela Coel από τις υποψηφιότητες, ξεπερνά τις φυλετικές προκαταλήψεις.
Ολοκληρώνει τον συλλογισμό της ως εξής: «Όμως η οργή μου δεν έχει να κάνει μόνο με τη φυλή. Ή ακόμη και με την φυλετική εκπροσώπηση στην τέχνη. Ναι, χρειαζόμαστε τέχνη που να αντικατοπτρίζει όλα τα χρώματά μας, όχι μόνο ορισμένα από αυτά. Όμως χρειάζεται εξίσου να δίνουμε βραβεία σε σειρές (και μουσική και ταινίες και θεατρικές παραστάσεις και μιούζικαλ) που τα αξίζουν, ανεξαρτήτως από το χρώμα του δέρματος των δημιουργών τους».
Μία ημέρα μετά την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων για τις Χρυσές Σφαίρες, η Michaela Coel ανακοινώθηκε ως υποψήφια στην κατηγορία Α’ Γυναικείου Ρόλου σε Τηλεταινία ή Μίνι Σειρά για την ερμηνεία της στο I May Destroy You από τα βραβεία SAG. Θα έλεγε κανείς ότι τα πράγματα δεν της πάνε και άσχημα!
Από τη Μαργαρίτα Κούτρα