Από τον Ιούνιο έως τον Σεπτέμβριο του 2025, το Art Lounge του NEW Hotel στο πλαίσιο του κύκλου καλλιτεχνικών εγκαταστάσεων Contemporary Artists at New Museum Hotel in Athens φιλοξενεί τη νέα περιοδική έκθεση της Μαρίας Παπαδημητρίου με τίτλο The Insanity of Failure as Nourishment of Desire σε επιμέλεια της Μαρίας Κασιμάτη-Τσούτσια. Πρόκειται για ένα καθηλωτικό εικαστικό έργο που εξερευνά τη γυναικεία ταυτότητα, τον μύθο, την επιθυμία και την ερωτική φαντασία μέσα από ένα πρίσμα κατακερματισμένης αισθητικής και έντονης υπαρξιακής φόρτισης.
Η καλλιτέχνις αντλεί έμπνευση από θραύσματα του παρελθόντος – κυριολεκτικά και μεταφορικά – καθώς δημιουργεί ένα εικαστικό σύμπαν με αποκόμματα από παλιά τεύχη του Playboy, τα οποία μεταμορφώνει σε νέα, αναγεννημένα γυναικεία είδωλα. Μέσα από αυτή την ανατροπή, η γυναίκα παύει να είναι αντικείμενο και αναδεικνύεται ως ιερή, πολυεπίπεδη μορφή, όπου η αποτυχία δεν είναι απώλεια αλλά τροφή της επιθυμίας.
Untitled, collage, 2025
Έρωτας, Θραύσμα και Μεταμόρφωση
Ο θεατής οδηγείται σε έναν διάλογο με τη μυθική, σχεδόν τελετουργική διάσταση του έρωτα. Η Παπαδημητρίου συνομιλεί με την αρχαϊκή εμπειρία της επιθυμίας, όπως καταγράφεται στο απόσπασμα 130 της Σαπφούς: ο έρωτας «λιώνει τα μέλη» – είναι δύναμη κατακερματισμού αλλά και αναγέννησης. Η βιβλιοθήκη του Art Lounge μετατρέπεται σε χώρο φαντασιακής έκρηξης, ένα τοπίο χωρίς λογική συνοχή, όπου σώματα και ταυτότητες διαλύονται και ανασυντίθενται αενάως.
Στη μεταμόρφωση αυτή, το σώμα δεν είναι στατικό. Είναι πολύτροπο, φανταστικό, ζωντανό. Η έκθεση προτείνει ένα χαοτικό, γοητευτικά παράλογο σύμπαν στο οποίο η επιθυμία δεν υπακούει σε νόρμες, αλλά δημιουργεί δικά της σημεία αναφοράς, έναν αισθησιακό, εσωτερικό χάρτη του Άλλου.
Untitled, collage, 2025
Το σπήλαιο της υπέρβασης
Η εγκατάσταση επεκτείνεται στον διάδρομο του Art Lounge, ο οποίος μετατρέπεται σε υγρή, σπηλαιώδη μορφή, φιλοξενώντας μυθικές φιγούρες – γυναίκες με μάσκες, ασπίδες, κέρατα, βλάστηση. Μορφές παγωμένες στο χρόνο, που φανερώνουν τις πολλαπλές εκφάνσεις της ταυτότητας και την επαναστατικότητα του να είσαι «άλλος».
Η Παπαδημητρίου προτείνει μια διαφορετική αντίληψη για την αποτυχία: όχι ως ήττα, αλλά ως μια παρανοϊκή συνθήκη δημιουργικότητας. Η «τρέλα» της αποτυχίας γίνεται θρεπτική ουσία, εν δυνάμει απελευθερωτική. «Οι γυναίκες με γείωσαν», αναφέρει η καλλιτέχνις. «Το έργο αυτό είναι για τα σώματά μας, ως πεδία μάθησης, αλλαγής, επιστροφής.»
Actaea, Archival pigment print, 2025
Η γλώσσα του σώματος και η ειρωνεία της εικόνας
Χαρακτηριστικό του έργου της Παπαδημητρίου είναι η χρήση ειρωνείας, αυτοσαρκασμού και αμφισημίας. Το σώμα παρουσιάζεται άλλοτε ως μέσο απελευθέρωσης και άλλοτε ως τόπος εσωτερικής σύγκρουσης. Η αποτυχία του σώματος να συμμορφωθεί σε σταθερά πρότυπα γίνεται η γόνιμη βάση για δημιουργία και μεταμόρφωση.
Σε μια εποχή που κυριαρχεί η νεύρωση και ο φόβος της αποτυχίας, η Παπαδημητρίου διαμορφώνει έναν προσωπικό μυθολογικό χάρτη· ένα εικαστικό περιβάλλον στο οποίο η ταυτότητα αποδομείται, μετασχηματίζεται, και εν τέλει επανακατακτάται. Όπως σημείωνε ο Σάμουελ Μπέκετ:
«To be an artist is to fail as no other dare fail.»