Συνέντευξη: Ανδρέας Δημόπουλος/ Φωτογραφία: Δάφνη Ανέστη
Η ηλεκτρονική dreampop των ‘Au Revoir Simone’ ανανέωσε τη σκηνή του Μπρούκλιν το 2007 με το πρώτο τους άλμπουμ ‘The Bird of Music’. Η Annie, η Erika και η Heater και τα keyboards τους επέστρεψαν πέρυσι με το εξαίρετο ‘Still Night, Still Light’. Αποτελούν πρότυπο ομαδικότητας και συνεργασίας για μια μπάντα της οποίας τα λυπητερά τραγούδια σε κάνουν να αισθάνεσαι χαρούμενος. Το ΟΖΟΝ μηλά με την Annie λίγο πριν τη συναυλία τους στην Αθήνα.
Ο τρόπος που κάνετε ζωντανές εμφανίσεις δείχνει δημιουργική ισότητα και αρμονία. Στο στούντιο δουλεύετε με τον ίδιο τρόπο; Κατά πόσο οι εμφανίσεις και οι επιδόσεις σας επί σκηνής υποδηλώνουν την καλλιτεχνική σας ταυτότητα;
Η δουλειά στο στούντιο και στις πρόβες είναι αποτέλεσμα συνεργασίας. Είμαστε σίγουρα μια πραγματική μπάντα με την έννοια ότι δεν έχουμε αρχηγό ή έναν κύριο τραγουδοποιό, αλλά συνεργαζόμαστε για να κάνουμε όσο το δυνατόν
καλύτερα τραγούδια. Η διαδικασία αυτή είναι διασκεδαστική αλλά εξίσου κουραστική όταν δουλεύουμε για μήνες πάνω σε ένα κομμάτι που δεν προχωράει. Αντιθέτως όταν πετύχεις το κατάλληλο σύνολο, όλα στον κόσμο γίνονται όμορφα. Στη σκηνή είμαστε όπως και εκτός οπότε η καλλιτεχνική μας ταυτότητα είναι αυτό που βλέπεις.
Ως μπάντα είστε εντυπωσιακά ομοιογενής. Αυτή η ομοιομορφία στην εξωτερική σας εμφάνιση και κυρίως στον τρόπο που τραγουδάτε μαζί, έγινε εκ προθέσεως από την αρχή ή ήρθε απλά κατά τη διάρκεια του χρόνου;
Κατευθυνθήκαμε ο ένας προς τον άλλο γιατί είχαμε πολλά κοινά στοιχεία, δεν έγινε σκόπιμα. Όσοι μας γνωρίζουν προσωπικά, διαπιστώνουν ότι ο καθένας μας διαθέτει εντελώς μοναδική προσωπικότητα, αν και μοιραζόμαστε κοινή αγάπη για το κορεάτικο φαγητό και τα spa.
Φαίνεται ότι μπορείτε με ευφάνταστο τρόπο και επιδεξιότητα να κάνετε τα λυπημένα τραγούδια να ακούγονται χαρούμενα. Είναι αυτή η άποψή σας για τη ζωή; Προτείνετε την αναζήτηση αισιοδοξίας στις θλιβερές στιγμές;Ακόμη και ο τίτλος του τελευταίου άλμπουμ δείχνει κάτι τέτοιο.
Εύστοχη παρατήρηση! Όταν δούλευα το ‘Sad Song’ είχα στο μυαλό μου τους Belle & Sebastian, και ειδικά to Tigermilk, με όλα τα τραγούδια του για θλίψη και καταστροφή που ακούγονται σαν χαριτωμένα ποπ κομμάτια. Όταν γράφουμε τραγούδια, καταλαβαίνουμε ότι κάτι το λυπηρό με θλιβερούς στίχους μπορεί να φανεί υπερβολικά δραματικό και κοινότυπο, οπότε θα πρέπει να εμπεριέχει έξυπνες αλληγορίες και εκπλήξεις για να δείξει ότι κατά τα άλλα, η ζωή συνεχίζεται.
Ποια είναι τα σχέδιά σας μετά το τέλος της καλοκαιρινής περιοδείας; Ετοιμάζετε ένα επόμενο άλμπουμ σύντομα; Τι να περιμένουμε από ένα τρίτο άλμπουμ;
Προς το παρόν όλοι μας προετοιμάζουμε ξεχωριστά τα τραγούδια του επόμενου άλμπουμ, οπότε δεν έχω ιδέα για το πώς τελικά θα καταλήξει. Προσθέτοντας τα ντραμς αλλάζει πάντα η διάθεση του τραγουδιού φέρνοντάς το σε άγνωστες κατευθύνσεις. Ιδανικά για μένα αυτό το άλμπουμ θα έχει περισσότερο ακουστικά όργανα, δυναμισμό, και κάτι που ζωντανά θα είναι πραγματικά διασκεδαστικό.
Link: aurevoirsimone