6.RAF SIMONS: Body Memories
Η αθανασία της ψυχής, η φθαρτότητα του ανθρώπινου σώματος, η αιωνιότητα των ιδεών και ο θάνατος των υλικών. Το σώμα και η ψυχή, η σχέση τους και η ανωτερότητα του πνεύματος έναντι της κατώτερης σάρκας. Πνευματικές αναζητήσεις που χρόνια αναπαράγονται και αμφισβητούνται από θρησκείες, φιλοσοφίες, ακόμα και την καθημερινότητα. Με μια μικρή παράλειψη, ότι το πνεύμα δεν μπορεί να ανυψωθεί χωρίς το κορμί. Οι αισθητικές εμπειρίες βιώνονται μέσω του σώματος, γίνονται ένα με αυτό. Είναι ο φορέας ενσωμάτωσης του “είναι” μας στον κόσμο. Είναι ο προσωπικός τόπος του καθενός, ο οποίος βιώνει και δημιουργεί τις αναμνήσεις στον πνευματικό κόσμο.
Στο χθεσινό show του Raf Simons, αυτές οι έννοιες δεν αφορούσαν μόνο τον ίδιο, αλλά και το κοινό. Ήδη από τη στιγμή που αυτό στεκόταν όρθιο, κι όχι σε αριθμημένες θέσεις -όποιος ερχόταν νωρίτερα, είχε και την καλύτερη θέα- προετοίμαζαν για κάτι διαφορετικό. Ίσως και διαδραστικό.
Το σκηνικό παρέπεμπε σε club, με τα έντονα κόκκινα και πράσινα φώτα. Ήταν γνώριμο για τον σχεδιαστή από τα νεανικά του χρόνια, το οποίο έχει πλέον ερμηνεύσει με τον δικό του τρόπο. Ως ένα χώρο όπου δεν υφίσταται ιεραρχία, όλοι είναι ίσοι, ανά πάσα στιγμή μπορεί να συναντήσεις έναν γνωστό σου, ίσως και κάποιον που δεν θέλεις να δεις. Αυτή η απουσία τάξης και οι συνεχείς ροές των κινήσεων των θαμώνων, μπορούν να σε αφήσουν παγερά αδιάφορο από τη μία, μπορούν από την άλλη να σε γεμίσουν αισθήματα και απορίες.
Μεταξύ των θαμώνων και τα “μοντέλα” του, τα οποία διέσχιζαν τον χώρο με έναν οργανωμένα -άρα και φαινομενικά- τυχαίο τρόπο. Κάποιους τους έβλεπες να περνάν ξανά και ξανά, και όταν εμφανιζόταν κάποιος για πρώτη φορά, αμέσως αντιλαμβανόσουν ότι δεν τον είχες ξαναδεί. Φέρνοντας το κοινό στο ίδιο επίπεδο με τα μοντέλα του, δημιούργησε μια αίσθηση οικειότητας, η οποία μάλιστα έγινε ακόμα πιο έντονη από την αδυναμία χρήσης φωτογραφικών μέσων. Ο θεατής ήταν αναγκασμένος να βιώσει αυτό που έβλεπε, κι όχι να το αποκωδικοποιήσει μέσω ενός φακού. Χρησιμοποίησε τους θεατές του, ως το σκηνικό του. Τους χάρισε μια διαφορετική εμπειρία, μια καινούργια ανάμνηση.
Αυτό ήταν και τα ρούχα του. Στοιχεία του παρελθόντος, όπως η αγάπη του για τους νέους ανθρώπους και την κουλτούρα τους, τα οποία μετέφερε στις φόρμες των ρούχων του. Οι -επιμηκυμένοι- ναυτικοί γιακάδες είχαν γεμίσει φωτογραφίες, σαν ένα moodboard, ένα φωτογραφικό album γεμάτο εμπειρίες-εικόνες του παρελθόντος -πραγματικού και ιδεατού. Οι φωτογραφίες των γονιών του, του ίδιου με ένα μπλουζάκι του φίλου του Olivier Rizzo -του το έδωσε μάλιστα, 25 χρόνια μετά την φωτογραφία αυτή-, ένα rollercoaster παρουσιάζουν το παρελθόν του, φέρνοντας τον ακόμα πιο κοντά σε εμάς, μας δείχνουν το ποιος είναι, διότι το παρελθόν ορίζει αυτό που είμαστε. Κι είτε το αποδέχεσαι είτε όχι, αυτό είναι αποτέλεσμα του ποιος είσαι. Ένας φαύλος κύκλος.
H τοποθέτησή τους όμως στις πλάτες των μοντέλων τους μετέτρεπε σε πρωταγωνιστές της ιστορίας που έχει αποτυπωθεί στο ρούχο τους και κατ’ επέκταση στο σώμα τους. Ήρθαν κι αυτοί πιο κοντά στο κοινό, μοιράστηκαν τις αναμνήσεις του σχεδιαστή, έγιναν το μέσο μετάδοσής τους. Τα σώματα ήταν οι αναμνήσεις.
Στα παρασκήνια, βρέθηκαν για πρώτη φορά και οι γονείς του Raf Simons -μια νέα εμπειρία-ανάμνηση και για τους τρεις. Ο Merleau-Ponty έλεγε “Το σώμα μας είναι για τον κόσμο, ό,τι είναι η καρδιά για τον οργανισμό· κρατάει το ορατό θέαμα συνεχώς ζωντανό, αναπνέει ζωή μέσα του, το υποστηρίζει ενδόμυχα και μαζί του διαμορφώνει ένα σύστημα”. Για τον Raf Simons , ήταν δύσκολο να το να αναλύσει, “γιατί πηγαίνει όλο πολύ βαθιά”. Δεν χρειάζεται όμως, γιατί τα πάντα ήταν μια ενσωματωμένη ανάμνηση.
