Η Rei Kawakubo δεν έχει δηλώσει ποτέ ξεκάθαρα ότι κάνει πολιτική μέσω της Comme des Garçons. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σκέφτεται ή ότι μένει ασυγκίνητη από την επικαιρότητα. Αντιδράει στα ερεθίσματα που δέχεται κι αυτά αποτυπώνονται στις δημιουργίες της. Και τον τελευταίο καιρό, τα απανωτά κρούσματα βιαιότητας και καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ουκρανία, την Συρία, οι αιματηρές επιθέσεις σε σχολεία των ΗΠΑ, η απαγωγή των 276 Νιγηριανών μαθητριών από τους εξτρεμιστές της Boko Haram συνθέτουν ένα σκηνικό “πολεμικό”, οριακό, ενδεικτικό της σύγχρονης πραγματικότητας, που θυμίζει ναρκοπέδιο. Ανά πάσα στιγμή, ένα λάθος βήμα μπορεί να ενεργοποιήσει μια βόμβα. Κι αυτή να διαλύσει τα πάντα γύρω της, σε ένα ντόμινο αλλεπάλληλων καταστροφών.
Το εργαλείο της κι αυτή την φορά η αποδόμηση. Όχι τόσο εικαστική όπως συνήθως, αλλά περισσότερο εννοιολογική. Παρουσιάσε “Στρατιώτες της Ειρήνης”, κάτι εξ ορισμού αδύνατο. Για την Kawakubo, αυτός ήταν ο άξονας στον οποίο κινήθηκε. Χρησιμοποίησε τα μέσα του πολέμου για να του εναντιωθεί. Τα στρατιωτικά σακάκια, τα παπούτσια και η εξέλιξή τους, όλα στοιχεία και αναφορές ενός πολέμου, που μαίνεται και μας έχει περικυκλώσει. Τα επί μέρους στοιχεία λειτουργούν με τέτοιο τρόπο ώστε να καταδείξουν και κατακρίνουν τον ίδιο τους τον εαυτό.
Εξετάζοντας αυτά τα μέρη κανείς μπορεί να δει τις αναφορές. Τα animal prints και τα δίχτυα -σε διάφορες εκδοχές- δεν ήταν τίποτα άλλο πέρα από το κτήνος που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος, και τα κελιά μέσα στα οποία πρέπει να φυλακιστεί. Το μωβ σακάκι, σε έναν τόνο όχι τόσο διαυγή, λίγο “βρώμικο”, μιλούσε για την πολυτέλεια, η οποία πλέον είναι επιφανειακή. Για να την αποκτήσει κανείς, πρέπει να αψηφήσει και αδιαφορήσει για τους άλλους -βιώνουμε εξάλλου μια εποχή, στην οποία ο αλτρουισμός και το ενδιαφέρον για τους άλλους χρησιμοποιείται περισσότερο από ποτέ, στρατηγικά και εμπορικά.
Τέλος, τα παπούτσια. Ονομάζονται Krakow (από την Κρακοβία, πρωτεύουσα της Πολωνίας κατά τον 14ου αιώνα). Το μήκος της μύτης ήταν ανάλογο και της κοινωνικής θέσης, ενώ σε περιόδους πολέμου -πιο συγκεκριμένα στην μάχη της Νικόπολης το 1396-, αυτή αφαιρούνταν, ώστε να μην εμποδίζει τους πολεμιστές στο τρέξιμο. Η Kawakubo όχι μόνο δεν την αφαίρεσε, αλλά την επιμήκυνε, σε υπερβολικό βαθμό, ώστε να φτάνει πλέον στο γόνατο. Εμποδίζει το τρέξιμο, ίσως και το περπάτημα.
Στα σακάκια προς το τέλος, συνθήματα όπως “Anything war can do, peace can do better” αποσαφηνίζουν τις προθέσεις της. Σε μια στενή πασαρέλα, όπου εξαναγκαζόταν η φυσική επαφή μεταξύ των μοντέλων και ο φωτισμός έστηνε ένα πολεμικό “θέατρο σκιών”, η Rei Kawakubo έδειξε μία διαμαρτυρία-προβληματισμό. Οι “ειρηνοποιοί” της προσέδωσαν ένα πολιτικό χαρακτήρα στην εβδομάδα μόδας στο Παρίσι. Ανταποκρίθηκε ακόμα μία φορά στην πραγματικότητα που την περιβάλλει και απέδειξε ότι η ίδια η ζωή είναι τελικά, η πραγματική πηγή έμπνευσης.
[slideshow_deploy id=’55383′]