8. Alexander McQueen: McQueen is here
Το βράδυ, λίγο πριν ξεκινήσει να σχεδιάζει τη χειμερινή της συλλογή, η Sarah Burton συνάντησε στον ύπνο της μία μορφή κάπως οικεία. Της ψιθύρισε ένα παραμύθι. Ήταν ο Lee. Μόλις το επόμενο πρωί σηκώθηκε, αποφάσισε να κάνει πραγματικότητα αυτή την παράξενη ιστορία. Δε γίνεται να μην πιστέψεις πως αυτό συνέβη πράγματι, αν παρατηρήσεις την ομοιότητα στην αισθητική του Μcqueen και της Burton. Δεν είναι απλώς μία πιστή αντιγραφή: παρατηρείται εξέλιξη στη σχεδιαστική βάση, μία εξέλιξη που θα ακολουθούσε-το πιθανότερο- και ο ίδιος αν ζούσε. Και ενώ δεν ζει, είναι αισθητά παρών.
Πόσο δύσκολο είναι αυτό που πετυχαίνει η Sarah; Μένει πιστή στα ίδια ιδανικά, κινείται στην ίδια γραμμή, οχυρωμένη με την ικανότητα να τα εξελίσσει τόσο ομαλά, υποδηλώνοντας τον σεβασμό προς την μνήμη του. Και ποτέ δε λησμονεί το σημαντικότερο, την ανάγκη δηλαδή του McQueen- που έφτανε στα όρια της εμμονής- να δημιουργεί στις συλλογές του ένθετα concept που θύμιζαν θεατρικές παραστάσεις. “Έτσι μόνο θα μπορέσω να κρατήσω ζωντανό το ενδιαφέρον του κοινού” τόνιζε.
Αυτή η σκέψη παρέσυρε τους θεατές, οι οποίοι εισήλθαν σε έναν απόκρυφο χώρο που απαρτιζόταν από δέκα χιλιάδες ερείκη. Βρέθηκαν αντιμέτωποι με τα μισοσκόταδα σημεία του σκηνικού και την “άγρια ομορφιά”του φυσικού περιβάλλοντος. Πόσο “άγρια” είναι αυτή η ομορφιά μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού; Αυτό το ερώτημα αποτέλεσε και την κύρια πηγή έμπνευσης της Burton. Μαγική ποιότητα στα ρομαντικά φορέματα, κεντημένες οργάντζες, παλτό με hand-cut προεξοχές για να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση των φτερών πεταλούδας. Αυτά συνθέτουν την ιδιαίτερη ιστορία που μας διηγείται.
Κι όμως, αυτή διαφέρει από τις υπόλοιπες. Η αθωότητα στα κλασικά παραμύθια, συνδυάζεται πάντοτε αντιθετικά με ένα χαρακτήρα που υπηρετεί το κακό –ένα λύκο, μία κακιά μάγισα- ή κάποια άλλη οντότητα του σκότους. Στο παραμύθι της Burton το καλό με το κακό μπλέκονται. Για την ακρίβεια είναι το ίδιο διχασμένο πρόσωπο (μήπως ηθογραφεί τον McQueen;) που άλλοτε συμπεριφέρεται αθώα και άλλοτε πονηρά, όπως ακριβώς ένα παιδί.
Πέρα, όμως, από το θεατρικό στοιχείο, εμφανής είναι και η βιοτεχνική επάρκεια της συλλογής –ακόμη και στις λεπτομέρειες- που θαρρείς πως την χωρίζει μια λεπτή γραμμή από τον Haute Couture χαρακτήρα. Το ήθος με το οποίο αντιμετωπίζει το ρούχο η Burton είναι πρωτοφανές (ίσως και ο Valentino συγκαταλέγεται σε αυτούς τους σχεδιαστές), κάτι που θα έπρεπε να την κάνει να σκεφτεί αρκετά το ενδεχόμενο να εισέλθει στην εβδομάδα Υψηλής Ραπτικής.
Και ενώ εντοπίσαμε σε αρκετές συλλογές αυτή την προσπάθεια ενθουσιασμού με τα υπερφίαλα σκηνικά (βλέπε Chanel, D&G), σε αυτή του McQueen βρέθηκε το χαμένο νόημα της θεατρικής υπόστασης σε ένα show: υφίσταται ως μέσο διέγερσης του μυαλού, όχι ως μία ανώριμη διάθεση για μερική ψυχαγωγία.
