Όταν μιλάμε για τα πρώτα χρόνια του Τύπου της μόδας, τα ονόματα εκδόσεων που μας έρχονται στο μυαλό είναι όσα παραμένουν μέχρι και σήμερα mainstream.
Όμως, πίσω στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’70, κάπου ανάμεσα στους αναρίθμητους τίτλους που πρότειναν μία μονοδιάστατη απόδοση του στιλ, σύμφυτη με τις επιταγές της εποχής, εμφανίστηκε ένα περιοδικό που είδε το ζήτημα με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Έχοντας τη βάση του στο Σαν Φρανσίσκο, το Rags Magazine ξεκίνησε τη δική του διαδρομή προς τον εκδημοκρατισμό της μόδας, που μπορεί να κράτησε μόνο 13 τεύχη, όμως άφησε το στίγμα της σε όσα σήμερα θεωρούμε δεδομένα.
Το εγχείρημα, που τότε φαινόταν από ακραία αισιόδοξο έως και παράλογο, ξεκίνησε από τον εμβληματικό φωτογράφο του Rolling Stone, Baron Wolman και τις δημοσιογράφους Mary Peacock και Daphne Davis. Μιλώντας για το ξεκίνημα του περιοδικού στο Dazed, ο Wolman ανέφερε πως οι δύο γυναίκες τον επισκέφτηκαν για να του μιλήσουν για την ιδέα τους, λέγοντας του: «Κοίτα, κατά την άποψή μας τα περιοδικά μόδας του σήμερα είναι παρωχημένα, γιατί η πραγματική μόδα έρχεται από τους δρόμους».
Και εκεί ακριβώς ήταν που βρισκόταν η καρδιά του Rags – αντί για τα μεγάλα ατελιέ των ιστορικών οίκων, για τους ανθρώπους του περιοδικού το αυθεντικό στιλ βρισκόταν στους ανθρώπους του δρόμου. Στο Rags υπήρχε ειδική στήλη αφιερωμένη στο street style, πολύ προτού τη δούμε σε άλλες εκδόσεις, ενώ τα άρθρα έκαναν πολύ συχνά λόγο για την ομοιογένεια και τον εκφασισμό της μόδας, βλέποντας την προοπτική το «απόρθητο κάστρο» να ανατραπεί μέσα στα επόμενα χρόνια. Αυτό που σήμερα εμείς βλέπουμε ως vintage στιλ στο Instagram, τότε υπήρχε στην ουσία του, ενώ το upcycling ήταν ένας από τους κύριους τρόπους έκφρασης στη μόδα.
Λίγο καιρό έπειτα από την πρώτη κυκλοφορία του περιοδικού, ο Wolman έλεγε στους New York Times: «Εδώ και χρόνια η μόδα προσπαθεί να μας πει να προσαρμοστούμε στη δική της ιδέα για το τι είναι όμορφο – ώστε να γίνουμε οι Όμορφοι Άνθρωποι. Τώρα, η ατομική δημιουργικότητα είναι αυτό που είναι όμορφο».
Σε αντίθεση με πολλά περιοδικά μόδας (ακόμη και σήμερα), το Rags δε φοβόταν να πάρει θέση για τα «δύσκολα» θέματα. Στην εποχή της επικράτησης των εργασιακών dress codes που περιόριζαν τις γυναίκες, το εξώφυλλο έγραφε με έντονα γράμματα «Fashion Fascism». Σε άλλη περίπτωση, στο εξώφυλλο θιγόταν το ζήτημα του catcalling, με ένα σκίτσο γυναικών που περπατούσαν στο δρόμο δεχόμενες σεξουαλική παρενόχληση.
Δυστυχώς, στην περίπτωση του Rags η κλισέ φράση πως «όλα τα ωραία τελειώνουν γρήγορα» βρήκε την εφαρμογή της. Έπειτα από ένα χρόνο και κάτι, τα χρήματα τελείωσαν και τα πράγματα με τους διαφημιστές δεν έδειχναν να πηγαίνουν καλά. Αφού το περιοδικό αναγκάστηκε να τυπώσει το τελευταίο τεύχος του, η Levis προσέφερε στον Wolman ένα μονοετές συμβόλαιο – πώς το λένε αυτό με το σύμπαν που συνωμοτεί, είπαμε; Στην ιστορία του Rags, η «μοίρα» άργησε ένα μήνα.
Από τη Μαργαρίτα Κούτρα