Οι αφηγηματικές επιδιώξεις της Lou Dalton ανήκουν στο παρελθόν. Ήρθε η στιγμή να πάρει την κατάσταση στα χέρια της, να αποκτήσει τον έλεγχο του εαυτού της, να ορίσει το brand της, να διαμορφώσει το κοινό της. Κι αυτό το κάνει γυρνώντας στις ρίζες της. Δεν προσκολλάται όμως εκεί, αλλά τις εκσυγχρονίζει και τις φέρνει στο σήμερα.
Έχει δώσει έμφαση στις τεχνικές και στις ιδέες της, τον συνδυασμό στοιχείων του παρελθόντος και του οράματός της και την συνύπαρξή τους, επιδιώκοντας να μην χάσει ποτέ το παιχνίδι του ελέγχου. Το μίγμα sportswear και ανδρικής ραπτικής που επιχειρεί, οδηγεί σε ελαφρώς υπερμεγέθη σακάκια, σορτσάκια λίγο πάνω από το γόνατο, παντελόνια με πολύ ορισμένες γραμμές, τα οποία όμως παίζουν με τις λεπτομέρειες. Όπως το γιλέκο σε ναυτικό μπλε, που δένει στην πλάτη, ή οι εσωτερικές τσέπες που αποκαλύπτονται και βρίσκονται πλέον στο εξωτερικό του. Ή μήπως είναι φορεμένο ανάποδα; Η Lou Dalton δεν θα το επέτρεπε αυτό· ιδιαίτερα, αυτή τη στιγμή. Δεν θα άφηνε καμία αμφιβολία. Τονίζει ακόμα περισσότερο τις πιο κλασικές της γραμμές με στοιχεία από τον κόσμο των μοτοσυκλετιστών και κάνει ακόμα πιο σύγχρονο τον άντρα που φαντάζεται.
Το γεγονός ότι κινήθηκε σε άλλα μονοπάτια απ’ ό,τι έχει κάνει μέχρι στιγμής, δεν σημαίνει ότι πήρε και κάποιο ρίσκο. Από την άλλη όμως, ίσως να μην ήταν απαραίτητο. Ξεχωρίζουν ωστόσο, τα πλεκτά με τα παραμορφωμένα πέταλα λουλουδιών. Κι αυτό γιατί δημιουργούν την τάση να απομακρυνθούν από την ιδέα της τελειότητας. Όπως και κάποια κενά ανάμεσα σε παράδοση και εφέρευση, κάποιες “ανακρίβειες” στην εξέλιξη τους. Αυτά όμως προκαλούν την οικειότητα με τον αγοραστή, αυτά την απομάκρυναν από το χειρουργικά ακριβές του όλου εγχειρήματος. Η μορφή έχει γίνει πιο αυθόρμητη και εν δυνάμει πιο προσωπική, η πειθαρχία χάνεται και η Lou Dalton eξελίσσει τον άντρα και το πώς τον ονειρεύεται. Παρουσιάζει πλέον, ένα πρότυπο άντρα ειλικρινές. Tόσο στον εαυτό του όσο και στην εποχή του.
