Το ξέρεις ότι κάθε φορά που πλένεις το αγαπημένο σου t-shirt, επιβαρύνεις τη μόλυνση των θαλασσών με τις μικροΐνες του;
Με τη συζήτηση για τη βιωσιμότητα στη μόδα να επεκτείνεται διαρκώς και τους καταναλωτές να προετοιμάζονται για δραστικές αλλαγές, η πράσινη επανάσταση φαντάζει ολοένα και πιο επιτακτική.
Τα συνθετικά υφάσματα είναι αναγκαίο κακό στην καθημερινότητα, αν αναλογιστούμε ότι χωρίς αυτά δεν θα είχαμε κολάν για γιόγκα, ελαστικές κάλτσες και μπλουζάκια που στεγνώνουν σε 10′. Τις περισσότερες φορές, συμπεριφερόμαστε σε τέτοιου είδους ρούχα με περίσση αδιαφορία, φορώντας τα μία φορά και τοποθετώντας τα αμέσως στον κάδο του πλυντηρίου, χωρίς να έχουμε κατά νου τι κακό επιφέρει αυτό στο περιβάλλον.
Με κάθε πλύση εκατομμύρια συνθετικές ίνες απελευθερώνονται στο περιβάλλον, συγκεκριμένα σε ποτάμια και ωκεανούς, και γίνονται «αντικείμενα» προς βρώση για ψάρια και ζώα που υποφέρουν από μόλυνση των υδάτων και ευτροφισμό.
Το fast-fashion κάνει τα πράγματα συνεχώς χειρότερα, καθώς παράγει δισεκατομμύρια αναλώσιμα ρούχα που δεν διασπώνται στο περιβάλλον και καταλήγουν σε χωματερές, απελευθερώνοντας μεγάλες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα. Το 1950, οι βιομηχανίες κλωστοϋφαντουργίας και ένδυσης χρησιμοποιούσαν περίπου 2 εκατομμύρια τόνους συνθετικών υλικών. Μέχρι το 2010 η ποσότητα αυτή είχε ανέλθει σε 50 εκατομμύρια τόνους.
Εύλογα αναρωτιέσαι: και τι να κάνω; Το να σταματήσουμε να αγοράζουμε ρούχα κακής ποιότητας που θα φορέσουμε λιγότερο από 30 φορές είναι μόνο η αρχή. Το θέμα είναι να «πείσουμε» τα μεγαθήρια της μόδας να άλλαξουν πρακτικές και να μετακινηθούν σε πιο βιώσιμους τρόπους παραγωγής ρουχισμού. Κάτι που προφανώς δεν είναι καθόλου εύκολο.
Όσον αφορά τις μικροΐνες, στο εμπόριο θα βρεις ειδικές σακούλες για να πλύνεις μέσα τα ρούχα σου ή μπάλες πλυντηρίου που αρπάζουν τις ίνες. Το να «αιχμαλωτιστούν» οι μικροΐνες πριν φτάσουν στο περιβάλλον είναι πολύ σημαντικό, καθώς δεν είναι κάτι που εύκολα μπορεί να απαγορευθεί, όπως τα μικροσωματίδια πλαστικού που περιέχονταν στα απολεπιστικά προσώπου. Οι μικροΐνες είναι πανταχού παρούσες και προς το παρόν αναγκαίες.
Η βιομηχανία της ένδυσης, παρότι είναι από τους μεγαλύτερους, δεν είναι ο μόνος ρυπογόνος παράγοντας. Τα καλλυντικά και η βιομηχανία της ομορφιάς έχουν το δικό τους μερίδιο στο φαινόμενο που ταλανίζει τη σύγχρονη εποχή. Το 2015, το Κογκρέσσο απαγόρευσε τα μικροσωματίδια πλαστικού που περιέχονται σε απολεπιστικά προσώπου, για τα οποία οι βιομηχανίες πίστευαν πως είναι βιώσιμα, αλλά αντιθέτως μόλυναν το περιβάλλον τόσο πολύ, που οι καταναλωτές απαίτησαν να καταργηθούν.
Από τότε, όλο και περισσότερες έρευνες αποδεικνύουν πόσο καταστροφική έχει γίνει η διάχυση μικροπλαστικών σωματιδίων: κομμάτια από συνθετικές ίνες όπως ο πολυεστέρας φτάνουν στις κορυφές των βουνών και στην Αρκτική και καταλήγουν σε λεκάνες απορροής όπως ο κόλπος του Σαν Φρανσίσκο, ο οποίος συγκεντρώνει 7 τρισεκατομμύρια μικροπλαστικά σωματίδια κάθε χρόνο. Πολλά από αυτά μάλιστα τα πίνουμε στο νερό μας.
Η αναγνώριση του αντίκτυπου που έχει το μικροπλαστικό στο περιβάλλον δεν αρκεί για να αλλάξει ο κόσμος, αλλά αποτελεί μία καλή αρχή. Η διατήρηση των μικροσκοπικών πλαστικών σωματιδίων μακριά από το περιβάλλον δεν έιναι εύκολη και απαιτείται δράση από τη σύγχρονη βιομηχανία της μόδας αλλά και από τους κατασκευαστές πλυντηρίων ρούχων.