[Το δικαίωμα να ζεις όπως οι cis γυναίκες τούς είχε κοστίσει ακριβά, σύμφωνα με το βιβλίο του Σουηδού φωτογράφου, Christer Stromholm.]
Στα τέλη του ’50, η Γαλλία ήταν σε πόλεμο με την Αλγερία και ο Πρόεδρος της χώρας εκείνη την εποχή, ο στρατηγός Charles De Gaulle και η γυναίκα του Yvonne, ήταν εναντίον σε ο,τιδήποτε εθεωρείτο “ανήθικο”, συμπεριλαμβανομένης της πορνογραφίας, της πορνείας και της μίνι φούστας. Όλες οι trans και οι cross dressers από Ευρώπη κι από Αφρική είχαν περιοριστεί στην πλατεία Πιγκάλ του Παρισιού, παρέα με γητευτές φιδιών και άγριων ζώων. Εκεί βρήκε καταφύγιο και ο Σουηδός φωτογράφος Christer Stromholm, τον οποίο αγκάλιασε η τρανς κοινότητα, με αποτέλεσμα να ζήσει εκεί εννιά χρόνια από το 1959 έως το 1968.
Επειδή τα διεμφυλικά άτομα συχνά στερούνταν απασχόλησης, πολλές από τις γυναίκες της πλατείας (trans και cis) επέζησαν καταφεύγοντας στον κόσμο της πορνείας, αν και ορισμένες επίσης εργάζονταν ως χορεύτριες σε καμπαρέ, χρησιμοποιώντας τα χρήματα που κέρδισαν για να πληρώσουν τα τρόφιμα και το ξενοδοχείο που έμεναν. Κάποιες τα μάζευαν για επέμβαση αλλαγής φύλου, κάτι που θα στοίχιζε περίπου έξι χιλιάδες φορές περισσότερο από ό.τι έβγαζαν μέσα σε μια νύχτα. Η αστυνομία της πόλης πραγματοποιούσε συχνά εφόδους, εξαναγκάζοντας τις φίλες του Strömholm να εκτελέσουν σεξουαλικές χάρες σε αντάλλαγμα τη σιωπή τους. Παράλληλα, πολλές trans υποβλήθηκαν σε ορμονικές επεμβάσεις, χωρίς την επίβλεψη γιατρού, προκαλώντας σοβαρές και μερικές φορές θανατηφόρες συνθήκες για την υγεία τους. Η ηρωίνη κυκλοφορούσε στους δρόμους ελεύθερα, στερώντας τη ζωή από τουλάχιστον μία από τις γυναίκες που απεικονίζονται στο βιβλίο του Stromholm, “Les Amies de Place Blanche”. Ενίοτε, η αυτοκτονία φαινόταν σαν η μόνη διέξοδος.
Παρά το γεγονός ότι ο Stromholm έζησε την απώλεια και τον πόνο πολλών από τις φίλες του, η ζωή στην πλατεία χρωματιζόταν από την αλληλεγγύη και τη χαρά. Κάθε μεσημέρι, ο φωτογράφος ξυπνούσε για να τις συνοδεύσει για brunch, ενώ το βράδυ ο ίδιος παρακολουθούσε τη ζωή τους από κοντά, αποθανατίζοντάς τη και στο φακό του ακόμα. Η ζωή τους ήταν δύσκολη, όμως εκείνες έζησαν και αγάπησαν και βρήκαν ένα μέρος να το θεωρούν σπίτι τους. Μερικές, μάλιστα, κατάφεραν να δημιουργήσουν μια ευτυχισμένη ζωή για τον εαυτό τους, με τους εραστές και τις οικογένειές τους, που τις άκουσαν και κατανόησαν τις ιστορίες τους. Όπως και ο Stromholm, που παρέμεινε σταθερός φίλος με τις περισσότερες από αυτές μέχρι το τέλος της ζωής του το 2002, ενώ το 1983 εξέδωσε βιβλίο με τις παρακάτω φωτογραφίες, που πλέον έχει γίνει συλλεκτικό.
