Ο Άκης Πολύζος γεννήθηκε το 1987 στα Γιαννιτσά και το 2006 μετακόμισε στην Αθηνά για να σπουδάσει στο ΤΕΙ Φωτογραφίας. Έχει σκηνοθετήσει δυο μικρού μήκους ταινίες, το “Άλλοθι” το 2010 (στα πλαίσια του 48 Hour Film Project), και την “ΣΥΝΘΗΚΗ 10/60” για την οποία και βραβεύτηκε με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη “Ντίνος Κατσουρίδης” στο Φεστιβάλ Δράμας 2013. Έχει σκηνοθετήσει video clips, web clips για το FashionWorkshop καθώς και τα πρώτα επεισόδια του webseries “The Flatmates”, έχει δουλέψει ως βοηθός σκηνοθέτης σε πολλές μεγάλου μήκους ταινίες κι έχει υπογράψει τα οπτικά εφέ και τα γραφικά σε κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές.
Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να ασχοληθείς με τον κινηματογράφο;
Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ζωγραφίζω. Μικρός όταν διάβαζα κάποιο βιβλίο, αμέσως έπαιρνα χαρτί και μολύβι, και σχεδίαζα τους ήρωες, τα σκηνικά, στιγμές από την ιστορία. Προσπαθούσα με κάθε τρόπο να κάνω εικόνα τις σκέψεις μου. Κάποια στιγμή στα 15 μου η οικογένεια μου πήρε μια κάμερα Hi8…
Ένας σκηνοθέτης / Μια ταινία / Ένα σάουντρακ ταινίας που σ’ έχει στιγματίσει.
Αυτή την περίοδο η λίστα έχει ως εξής: Σκηνοθέτης: Stanley Kubrick / Ταινία: Children of men / Σάουντρακ: “2001: Space Odyssey”.
Από πού αντλείς έμπνευση;
Μου αρέσει πολύ να διαβάζω,να βλέπω ταινίες, ντοκιμαντέρ και να κάνω ταξίδια. Από εκεί έχω μια μεγάλη συλλογή ερεθισμάτων και πληροφοριών. Στη συνέχεια τα κουβεντιάζω με φίλους και έτσι προκύπτουν ιδέες. Πιστεύω πως ένα δημιουργικό περιβάλλον,με φίλους και συνεργάτες σε ένα “όμορφο” μέρος, είναι αυτό που με εμπνέει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
Υπάρχει κάτι στην Αθήνα που να σε γοητεύει πολύ; Κι αν ναι, τι. Κάτι που να απεχθάνεσαι εντελώς;
Το Κέντρο. Να περπατάω από του Ψυρρή στο Κουκάκι μέσω της Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Αν απεχθάνομαι κάτι στην Αθήνα αυτό είναι η αντιπαροχή.
Μια στιγμή (από γυρίσματα ταινίας σου) που να σου έχει χαραχτεί για πάντα στη μνήμη…
Ήταν Μάιος του 2012, μια βδομάδα μετά τις πρώτες εκλογές. Το κλίμα ήταν αρκετά τεταμένο και η Χ.Α. είχε μπει για πρώτη φορά στην Βουλή. Βρισκόμασταν στην πλατεία Κοτζιά για ένα γύρισμα, το οποίο προσπαθούσαμε να στήσουμε για μήνες. Είναι η σκηνή που η ήρωας μας φτάνει στην πλατεία Κοτζιά του 1954 και βλέπει τον κόσμο να καίει βιβλία. Αυτές τις εικόνες δεν θα τις ξεχάσω ποτέ.
