O Δημήτρης Μαυροκεφαλίδης παρουσιάζει μαζί με τη Φωτεινή Κορρέ, το Breaking Mad, την πιο happy και νεανική εκπομπή στην ελληνική τηλεόραση, πού αλλού; Στο MAD. Εδώ και κάποια χρόνια, (ευτυχώς) τον βλέπουμε μπροστά από τις κάμερες, ύστερα από μια μακρά πορεία πίσω από αυτές. Είναι μία από τις πιο ευχάριστες και γεμάτες χιούμορ τηλεοπτικές προσωπικότητες, ενώ τον έχουμε ξεχωρίσει και για το ιδιαίτερο στυλ του. Παίξαμε λοιπόν, μαζί του, το παιχνίδι των 13 μας ερωτήσεων και κάναμε μία διαφορετική φωτογράφηση με το Θοδωρή Μάρκου, τραβώντας ξέγνοιαστες στιγμές με παλιό καλό αναλογικό τρόπο, δηλαδή με φιλμ… Ιδού το αποτέλεσμα.
1. Τραγούδι που σου ταιριάζει;
Είναι πολύ περιοριστικό αυτό. Θα σου πω μονάχα ότι αυτή την περίοδο ακούω αυτά που νομίζω ότι μου ταιριάζουν… τo “All You Need is Love” των Beatles, το “There Is a Light That Never Goes Out των Smiths, και Only Love Can Break Your Heart από Saint Etienne.
2. Σε περίπτωση πυρκαγιάς ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα έπαιρνες μαζί σου;
Aν με ρωτάς αποκλειστικά για να σώσω κάποιο άψυχο πράγμα θα σου έλεγα τα χάρτινα bowties μου και τα βινύλια Janet Jackson, Χρήστου Δάντη και Paula Abdul .
3. Τι θα άλλαζες στην Αθήνα;
Θα προσπαθήσω να πω τα περισσότερα γιατί σε μια πρώτη σκέψη είναι αρκετά: Θα έβαζα graffitάδες να μεταμορφώσουν όλα τα παλιά κτίρια στου Ψυρρή. Πόσο ωραίο θα ήταν να γινόταν ένα αντίστοιχο East Side Gallery Βερολίνου! Θα έβαζα νέους unsigned καλλιτέχνες και μπάντες να παίζουν μουσική στις στάσεις και τις αποβάθρες των σταθμών του μετρό. Επιτέλους θα έφτιαχνα λωρίδες για ποδήλατα. Στην σημερινή Αθήνα είναι πιο επικίνδυνο να κυκλοφορείς με ποδήλατο και από το να κάνεις ice skating, με παντόφλα-διχάλα. Ακόμη, θα έβαζα wi-fi σε ανοιχτούς δημόσιους χώρους, (πόσο ωραία είναι να αράζεις στο Άλσος Βεϊκου στο Γαλάτσι και να έχεις internet). Α! φορ δε λοβ οβ γκάντ- μη ξεχάσω και αυτό: Αντί για εισιτήρια στο μετρό θα τοποθετούσα μπάρες ασφαλείας που θα άνοιγαν μόνο με χαμόγελα. Σαν αυτό το μηχάνημα που τοποθέτησαν πρόσφατα στην Ρωσία το οποίο σου επέτρεπε είσοδο στα μέσα μεταφοράς, μόνο αν έκανες 30 πους απς. Τι πους απς, τι χαμόγελα λοιπόν! Νιώθεις τόσο μόνος όταν σου έρθει να χαμογελάσεις μέσα σε ένα βαγόνι γεμάτο στεναχώρια.
4. Πώς προέκυψε η συνεργασία σου με το Breaking Mad;
To καλοκαίρι του 2011, έχοντας κλείσει ήδη τέσσερα γεμάτα χρόνια στο MAD δουλεύοντας πίσω από τις κάμερες ως αρχισυντάκτης εκπομπών, ήθελα να δοκιμάσω κάτι καινούριο. Ξεκίνησα με ένα ραδιοφωνικό πιλότο ο οποίος στα χέρια του διευθυντή προγράμματος είχε τα σωστά δείγματα για να γίνει τηλεοπτικός πιλότος όπως και έγινε. Πήγε καλά, οπότε από τα μέσα Οκτωβρίου 2011 το “Breaking Mad” κατάφερε να έχει κερδίσει ένα φανατικό κοινό που το παρακολουθεί πιστά κάθε Σαββατοκύριακο στις 11.00. Στην εκπομπή παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η χημεία μεταξύ των παρουσιαστών, το απαραίτητο «τσαλάκωμα» τους και η καταστρατήγηση όλων των τηλεοπτικών κανόνων που βλέπεις σε όλες τις κλασικές τηλεοπτικές εκπομπές.
5. Αν δεν ήσουν δημοσιογράφος/παρουσιαστής, τι θα ήσουν πιστεύεις;
Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Επειδή έχω κάνει πολλές δουλειές -από αποθηκάριος σε όμιλο εντύπων, μέχρι σερβιτόρος- νομίζω ότι δεν θα είχα ιδιαίτερο θέμα προσαρμογής σε ό,τι και να ήταν αυτό. Θα μου άρεσε πάρα πολύ να είμαι γκραφιτάς.
6. Τι είναι αυτό που σου λείπει από τα παιδικά σου χρόνια;
Μου λείπουν πολλά. Μου λείπει πολύ ένα πρόσωπο. Μου λείπουν τα παιχνίδια με τα ξαδέρφια μου στην αυλή του σπιτιού, οι φορές που έπεφτε η πλαστική μπάλα στην αυλή της διπλανής και εκείνη για να μας εκδικηθεί μας την έσκιζε με μαχαίρι μπροστά μας. Μου λείπουν τα καλοκαιρινά ταξίδια του τρύγου στη Χαραυγή (χωριό κοντινό στην Πύλο), μου λείπει η χειροποίητη εφημερίδα – κολλάζ που την μοίραζα στη γειτονιά, μου λείπει η κυρία Πίτσα του δημοτικού, οι φορές που έμπαινα στη τελευταία σειρά της χορωδίας για να μην με δει κανείς από την ντροπή. Πολλά.
7. Σε ποια εποχή θα ήθελες να ζεις;
Μπορώ να σου πω δύο-τρία; Θα ήθελα να ζω στη δεκαετία του ’60 στη Μεγάλη Βρεταννία για να ζήσω το κίνημα των mods, να οδηγώ μια lambretta, να τα σπάω σε discos κάθε βράδυ φορώντας skinny jeans και μπότες Dr. Martens. Σε εκείνη την εποχή, αν ήμουν ενήλικας, θα μπορούσα να είμαι και παιδί των λουλουδιών. Να τρέχω σε συναυλίες και να ζω σε κοινόβιο. Θα μου άρεσε και η δεκαετία του ’30 στο Παρίσι, ή όπως το ζει ο πρωταγωνιστής του Γούντι Άλεν στο «Μεσάνυχτα στο Παρίσι». Ή ήρωας στο Great Gatsby F. Scott Fitzgerald! Και Αμερική στα τέλη των 80’s!!! Dream Big δεν λένε;
8. Από ποιον καλλιτέχνη (Dead.Or.Alive) θα ήθελες να πάρεις συνέντευξη;
Θα ήθελα πολύ να πάρω συνέντευξη από τον Elvis Presley, τον Ian Curtis, την Amy Winehouse. Και οι τρεις τους ανήκουν σε αυτό το «καταραμένο» block ανθρώπων που νομίζω πως θα χρειαζόμουν μια ολόκληρη εβδομάδα να μιλήσω μαζί τους. Με τον καθένα για διαφορετικούς λόγους . Α! και τον Helmut Newton. Τώρα από Alive, θα σου έλεγα ότι θα ήταν τέλειο αν έπαιρνα συνέντευξη από την Bjork, την Florence Welsh, τον Alex Turner, τον Brandon Flowers, τον Damien Hirst.
9. Περιέγραψέ μας μια τυπική σου ημέρα και μία ημέρα όπως θα ήθελες να είναι ιδανικά!
Ξυπνάω γύρω στις 7.00 – 7.30 (οριακό carpe diem), πηγαίνω στο γραφείο στο MAD όπου μένω μέχρι τις 19.00 το απόγευμα. Στο μεσοδιάστημα γράφω για το νέο μου blog που λέγεται “the z-space of mitsolazzz” που είναι ένα ολόφρεσκο project για το οποίο είμαι φοβερά ενθουσιασμένος και φιλοξενείται στο urban site “didee.gr” (να διάβασέ το εδώ: http://didee.gr/2013/12/10/z-space-mitsolazzz/ ). Ουσιαστικά πρόκειται για ένα actual (τόσο πραγματικό που μπορείς να μυρίσεις τα γράμματα των guest editors) urban diary, που γράφεται κάθε εβδομάδα από ordinary και not ordinary τύπους ανθρώπων. Αυτό τον καιρό φτιάχνω το νέο μου σπίτι, κάνω προπονήσεις TRX τα βράδια και επίσης πηγαίνω στις πανέμορφες ανιψιές μου που είναι 7 μηνών και μου χαμογελάνε μόλις με δουν!
10. Ποιο είναι –κατά τη γνώμη σου- το καλύτερο σημείο της Αθήνας;
Το καλύτερο σημείο της Αθήνας είναι εκεί που βρίσκεται ο έρωτας σου. Ο άνθρωπος που θέλεις να είναι ο πρώτος που βλέπεις όταν ξυπνάς. Αν τώρα ο άνθρωπος αυτός λείπει στο εξωτερικό για δουλειές, αυτό μπορεί να είναι η παραλία κάτω από τα καρτ του Ελληνικού, ο βράχος του Άρειου Πάγου, τα Αναφιώτικα, ο κήπος του 6 D.O.G.S.
11. Τι κάνει ένα τραγούδι ξεχωριστό για σένα;
Ο στίχος. Τις τελευταίες ημέρες να σου πω ότι διασκεδάζω, περνώντας αμέτρητες ώρες στο song meanings. Σε προκαλώ να το κάνεις και να διαβάσεις τα comments που αφήνουν οι διάφοροι επισκέπτες για το πώς μεταφράζουν οι ίδιοι τους στίχους των τραγουδιών που ακούνε. Ένα συγκεκριμένο τραγούδι που έβαλα τις προάλλες – από τα γνωστότερα τραγούδια των Mumford & Sons είχε comments που έγραφαν ότι το τραγούδι αναφέρεται σε κάποιον που έχει μικρή καρδιά ή μικρό πέος. Ερχόμενος λοιπόν στην ερώτησή σου, θα σου έλεγα ότι για μένα ένα τραγούδι το κάνει ξεχωριστό ο στίχος. Αλλά και μια φωνή. Από μικρός συνειδητοποίησα ότι την πατάω πιο γρήγορα με τη φωνή. Άκου Cabel Followill (Kings of Leon) στο «Wait For Me», Hannah Reid (London Grammar) στο «Strong», το «Bigger Than Us» των White Lies..Tom Odell στο «Another Love» και κάπου εκεί θα με
βρεις σε αυτό που σου λέω. Βάλτα τώρα και σε λίστα στο Spotify, σε προκαλώ.
12. Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 10 χρόνια;
Να φανταστώ ε; Οκ θα σου πω μονάχα ότι τον φαντάζομαι και εύχομαι να είναι ευτυχισμένος τόσο δυνατά που να μπορεί να το ακούσει και κάποιος που φοράει διπλά headphones. Και υγιή.
13. Αγαπημένος σου προορισμός;
Είναι πολλοί. Το ταξίδι για μένα είναι οξυγόνο. Οπότε από τα τελευταία μου ταξίδια θα σου αναφέρω σίγουρα το Άμστερνταμ, το Βερολίνο, τη Βαρκελώνη. Και οι τρεις αυτές είναι από τις ευρωπαϊκές πόλεις που θα μπορούσα άνετα να μείνω για πολλά χρόνια. Στο μεν πρώτο η αίσθηση ότι περπατάς πάνω σε μια πόλη που είναι χτισμένη πάνω σε τόσα κανάλια νερού και να περάσεις μια ολόκληρη μέρα, χωρίς να κάνεις τίποτα άλλο από το να κάθεσαι πίσω από ένα τζαμένιο παραθυράκι και να βλέπεις έξω. Στο Βερολίνο, για το industrial και το urban στοιχείο που σε κατακλύζει από την πρώτη στιγμή που πατάς το πόδι σου στην πόλη. Οι εκθέσεις, η τέχνη που βρίσκονται συνεχώς τριγύρω σου είναι κάτι μαγικό. Στην Βαρκελώνη η αίσθηση ότι ανήκεις και δεν ανήκεις πουθενά.
Το κουστούμι του Δημήτρη είναι των Mi-Ro!