Η Ελεονώρα Αντωνιάδου, μία από τις γοητευτικότερες παρουσίες της σειράς “Τατουάζ”, συστήθηκε φέτος στο ευρύ κοινό ως “Νικόλ” και κέρδισε αμέσως την αγάπη των θεατών.
Ανάμεσα σε Ελλάδα και Κύπρο αλλά και σε θεατρικές πρόβες, η Ελεονώρα αποδεικνύει πως όταν κάνεις αυτό που αγαπάς, η ικανοποίηση που νιώθεις ξεπερνά την όποια κούραση. Με αφορμή τα νέα Puma Cell Stellar, την συναντήσαμε στα γραφεία μας στο ΟΖΟΝ και μιλήσαμε για τον μεγάλο της έρωτα με το θέατρο, τις δυσκολίες της ηθοποιίας και τα επόμενα βήματά της.
Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με την ηθοποιία;
Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το θέατρο από την πέμπτη δημοτικού, οπότε ουσιαστικά μεγάλωσα μέσα στο θέατρο. Ήταν σαν προγραμματισμένη πορεία το ότι θα ασχοληθώ με αυτό. Το είχα πει στους γονείς μου αλλά δεν με είχαν πάρει στα σοβαρά. Πίστευαν πως είναι μια φάση που θα περάσει, αλλά τελικά δεν πέρασε. είχα στόχο μετά το σχολείο να περάσω θεατρολογία, αλλά δεν τα κατάφερα, και πήγα στην επόμενη επιλογή, θεολογία Θεσσαλονίκης. Παρακολούθησα κάποια μαθήματα, ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα σχολή, αλλά γρήγορα τα παράτησα. Και γράφτηκα στην δραματική σχολή που είχε ανοίξει εκείνο τον χρόνο στην Θεσσαλονίκη με διευθύντρια την Πέμη Ζούνη, που την είχα ως πρότυπο. Και τα υπόλοιπα ήρθαν σταδιακά.
Αν μπορούσες να είχες παίξει σε μία ταινία του Hollywood, ποια θα ήταν αυτή;
Υπάρχουν τόσα αριστουργήματα, είναι δύσκολο να διαλέξεις. Σίγουρα θα ήθελα τον ρόλο της Hilary Swank στο Million Dollar Baby. Την είχα δει όταν ήμουν στο λύκειο και για κάποιο λόγο μου είχε «κολλήσει». Με είχε επηρεάσει πάρα πολύ και την είχα μέχρι και σε γιγαντοαφίσα στο δωμάτιό μου. Δεν μου αρέσουν και πολύ τα happy ends μάλλον.
Άρα στην ερώτηση «δράμα ή κωμωδία», η απάντηση είναι…
Δράμα. Ξεκάθαρα. Την λατρεύω την κωμωδία, απολαμβάνω να την παρακολουθώ αλλά ως ηθοποιός προτιμώ τα δράματα. Ίσως γιατί δεν έχω κάνει ποτέ κωμωδία, αν και σίγουρα θα ήθελα κάποια στιγμή να το προσπαθήσω.
Πόσο εύκολο είναι να αποσυνδεθείς από έναν ρόλο, μετά το τέλος της παράστασης;
Νομίζω πως πάντα κουβαλάς στοιχεία των ρόλων σου. Όχι την κινησιολογία ή τον τρόπο εκφοράς του λόγου, γιατί αυτά έτσι και αλλιώς τα αλλάζουμε λίγο. Aλλά επειδή έχεις κάνει μια μεγάλη διαδρομή και έχεις μπει στην ψυχοσύνθεση του ήρωα, έχεις μπει στην διαδικασία να σκεφτείς πράγματα που από μόνος σου δεν θα σκεφτόσουν και σίγουρα αυτό σε αλλάζει σε κάποιο βαθμό. Μικρά κομματάκια των ρόλων σίγουρα τα κουβαλάμε μέσα μας.
Και αν ένας ρόλος είναι αυτοκαταστροφικός;
Σε αυτή την περίπτωση μαθαίνεις το πόσο άσχημο είναι να βλάπτεις τον ίδιο σου τον εαυτό για πράγματα που δεν μπορείς να αλλάξεις.
Τι απολαμβάνεις και τι σε κουράζει περισσότερο στην δουλειά σου;
Απολαμβάνω πάρα πολύ τις πρόβες, ειδικά τις πρώτες, που ψάχνεις τον ρόλο και προσπαθείς να τον δημιουργήσεις. Γιατί στην αρχή είναι μόνο λόγια στο χαρτί και προσπαθείς να φτιάξεις έναν ολόκληρο άνθρωπο μέσα από αυτό. Αυτό με μαγεύει. Και ίσως με κουράζει το ότι δεν έχουμε σταθερό πρόγραμμα. Επειδή δεν είναι δουλειά γραφείου, δεν υπάρχουν στάνταρ ωράρια και στο θέατρο σου λένε από την προηγούμενη μέρα τι ώρες θα γίνουν οι πρόβες την επόμενη, που μπορεί να κρατήσουν από τρεις μέχρι δέκα ώρες. Ποτέ δεν ξέρεις. Οπότε με κουράζει λίγο η έλλειψη προγράμματος.
Θέατρο και τηλεόραση. Τι αγαπάς και τι μισείς στο καθένα; Και αν έπρεπε να επιλέξεις, τι θα επέλεγες;
Δεν θα μπορούσα να επιλέξω. Μου αρέσουν πάρα πολύ και τα δύο, όπως και ο κινηματογράφος. Είναι όλα παρακλάδια αυτού που έχω σπουδάσει. Εμένα μου αρέσει να δημιουργώ ρόλους οπότε όπου μπορώ να το κάνω, θα το κάνω. Σχετικά με το θέατρο, στα αρνητικά του βάζω το ότι δεν μπορείς να βιοποριστείς μόνο από αυτό, θα πρέπει να το συνδυάσεις και με κάτι άλλο. Η τηλεόραση από την άλλη, σου προσφέρει μια οικονομική ασφάλεια αλλά έχει πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς. Αυτό σε κάποιους αρέσει και σε κάποιους όχι. Εγώ προτιμώ να έχω λίγο παραπάνω χρόνο στην προετοιμασία. Και το μεγάλο θετικό του θεάτρου είναι πως το κοινό βρίσκεται εκείνη την στιγμή μπροστά σου. Νιώθεις την ενέργεια του κόσμου και αυτό δεν θα το άλλαζα με τίποτα.
Θεωρείς πως το επάγγελμά σου είναι δημιουργικό;
Πάρα πολύ. Το θέατρο δεν είναι μια στεγνή παπαγαλία, είναι συναίσθημα. Εγώ ανήκω στην ομάδα του θεάτρου Cartel που κάνουμε πρόβες 5 μήνες πριν, για να ανέβει μία παράσταση, και αφιερώνουμε πολύ χρόνο. Ο καθένας μας βάζει μέσα στον ρόλο του κάτι που τον αφορά και θέλει να περάσει στο κοινό. Προσπαθούμε πάρα πολύ μέσα από τις παραστάσεις να περάσουμε κάποια μηνύματα και το Cartel σου δίνει τον χώρο να ξεδιπλώσεις τον ρόλο σου όπως εσύ θέλεις. Οπότε σίγουρα πρόκειται για κάτι δημιουργικό.
Με αφορμή τα νέα Puma Cell Stellar, μίλησέ μου για το στιλ σου.
Τα Puma Cell Stellar μου άρεσαν πάρα πολύ και θα τα φοράω αρκετά συχνά! Τα λάτρεψα, είναι ακριβώς το στιλ μου. Γενικά, είμαι πολύ casual και προτιμώ τα ρούχα που είναι λειτουργικά και δεν με περιορίζουν. Μου αρέσει να νιώθω ο εαυτός μου αλλά θέλω να είναι και πρακτικά, μιας και μπορεί να χρειαστεί να είμαι στο τρέξιμο για πολλές ώρες συνεχόμενα. Το καλοκαίρι προτιμώ τα πιο boho looks.
Τέλος, τι ετοιμάζεις για τη νέα σεζόν;
Προς το παρόν διακοπές, ευτυχώς, αλλά ξεκινάμε άμεσα πρόβες για τα “Κόκκινα Φανάρια” σε σκηνοθεσία του Βασίλη Μπισμπίκη, στο θέατρο Cartel. Επειδή θα είναι μια ιδιαίτερη queer εκδοχή της γνωστής ταινίας, όπου κάθε γυναίκα θα είναι τρανσέξουαλ, δεν θα θέλαμε να προσβάλλουμε κάποιον οπότε είμαστε ακόμα στις μελέτες, γιατί θέλουμε να εμβαθύνουμε πολύ σε αυτούς τους ρόλους και να βγει ένα προσεγμένο αποτέλεσμα. Οπότε προς το παρόν ετοιμάζουμε αυτό, και από Σεπτέμβρη το βλέπουμε.
Συνέντευξη: Όλγα Κουτρουμάνου
Φωτογραφίες: Ναταλία Μαραγκού