Ο ηθοποιός που έκανε αίσθηση με τον ρόλο του στο «Σκλαβί», που μάλιστα τον έβαλε στους φιναλίστ για το φετινό θεατρικό βραβείο «Δημήτρης Χορν», γράφει στο Ozon για το τι σημαίνει να ασχολείσαι με αυτό που πραγματικά αγαπάς και για το πώς βίωσε τη δύσκολη περίοδο της καραντίνας.
Πριν; Πριν βρισκόμουν στο «Σκλαβί», της Ξένιας Καλογεροπούλου, στο θέατρο Πόρτα, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου και Σοφίας Πάσχου, μια παράσταση που αντλεί τη θεματολογία της από τον χώρο του παραμυθιακού στοιχείου· και ετοιμαζόμουν για την «κυρία του Μαξίμ», του Ζωρζ Φευντώ, στο Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου και πάλι, μια καλογραμμένη γαλλική φάρσα για δυνατούς παίχτες. Δύο δουλειές για τις οποίες είμαι χαρούμενος κι ευγνώμων γιατί με έκαναν να οπλίζομαι για τα επόμενα. Αυτή είναι η τύχη και η ευθύνη τού να ασχολείσαι με αυτό που πραγματικά αγαπάς. Οι εποχές που ζούμε είναι δύσκολες και ύπουλες, δεν υπάρχει κανένα επάγγελμα που να σου προφέρει ασφάλεια αν δε μοχθήσεις για αυτό. Τουλάχιστον, κάνοντας αυτό που αγαπώ, έχω τη δύναμη να βουτήξω με τα μούτρα στη δουλειά χωρίς να κουράζομαι και να απογοητεύομαι.
Είμαι ευτυχής που ασκώ αυτό το επάγγελμα, γιατί είναι αυτό που γουστάρω και όποιες δυσκολίες κι αν συναντώ τις αντιμετωπίζω μέσα σε ένα πλαίσιο το οποίο έχω ορίσει κι επιλέξει εγώ, οπότε όλα γίνονται πιο εύκολα.
Είναι πολλά ακόμα αυτά που θα ήθελα να κάνω στον χώρο και καθετί με το οποίο καταπιάνομαι μου δίνει παραπάνω όρεξη και φόρα για το επόμενο. Βεβαίως, ούτως ή άλλως η δουλειά μας έχει ένα μόνιμο άγχος για τα επόμενα, για αυτά που θα ακολουθήσουν – ποια θα είναι; Οπότε, δεν ησυχάζεις και δεν επαναπαύεσαι ποτέ! Απλώς βουτάω το κεφάλι και κολυμπάω.
Επιπλέον, όταν καμιά φορά αυτή η συνεχής αγωνία πάει να με βαρύνει, απλώς ανοίγω τα μάτια και το μυαλό μου… κοιτάω γύρω μου όλα αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο και συνειδητοποιώ πόσο καλά είμαι, πόσο τυχερός είμαι, πόσο μάταιο είναι να γκρινιάζω για μικροπράγματα που στο τέλος δεν έχουν καμία αξία, πραγματικά! Είμαι καλά! Είμαι ευτυχής! Και θα συνεχίσω να παλεύω για να το προστατέψω αυτό, μα και για να χαμογελάω στη ζωή!
Παλιότερα νομίζω πως επηρεαζόμουν πολύ από μια αναποδιά που μπορεί να μου τύχαινε κι αυτό μπορεί και να με φρέναρε λίγο. Πλέον προσπαθώ να ξεπερνάω πιο ανάλαφρα και γρήγορα κάτι τέτοιο, κρατώντας σαν γνώση, φυσικά, σε κάθε περίπτωση, τα βασικά σημεία που θα με οδηγήσουν παρακάτω.
Από εδώ και πέρα, όμως, προσδοκώ στο μέλλον να αποκτήσω και λίγη παραπάνω ψυχραιμία σε κάποια πράγματα που μπορεί να με εξοργίζουν, όπως είναι η αδικία και η παραφροσύνη που μας περιβάλλει. Θέλω να μπορώ να παίρνω γρηγορότερα μιαν απόσταση από τα πράγματα, ώστε να ενεργώ αποτελεσματικότερα.
Η περίοδος της καραντίνας ήταν σίγουρα κάτι πρωτόγνωρο, μούδιασα στην αρχή, νομίζω. Στη συνέχεια όμως χαλάρωσα και ξεκουράστηκα με κάθε τρόπο. Κοιμήθηκα αρκετά, πράγμα που μου έλειπε… Έκατσα πολύ, ηρέμησα κι έδωσα χρόνο στον εαυτό μου. Το είχα ανάγκη και το ευχαριστήθηκα, μπορώ να πω. Θυμήθηκα πόσο σημαντικό είναι να ασχολούμαι με εμένα και να μου προσφέρω αυτά που μου αρέσουν και δικαιούμαι· να μου προσφέρω λίγη ποιότητα. Έκανα διάφορα πράγματα που με ευχαριστούν μέσα στο σπίτι κι ανακάλυψα την ομορφιά και τη ζεστασιά του. Επόμενος στόχος, να κρατήσω όλα αυτά στις δόσεις που χρειάζεται και μετά την επιστροφή στους παλιούς μας ρυθμούς… όταν… όποτε…!
Το «Σκλαβί» διακόπηκε λόγω της πανδημίας και εξετάζεται ακόμα αν θα συνεχιστεί. Η παράσταση «Η κυρία του Μαξίμ» του Εθνικού Θεάτρου έχει αναβληθεί για το φθινόπωρο.
Φωτογραφίες: Natalia Maragkou