12 ταινίες που σου αλλάζουν τη ζωή -και δεν τις ξεπερνάς ποτέ
Πόσο μπορεί να σε διαλύσει μια ταινία; Και μετά να σε χτίσει ξανά από την αρχή;
Κάποιες ταινίες δεν μπορείς να τις ξεχάσεις ποτέ. Τις θυμάσαι γιατί σε πλήγωσαν. Γιατί κουβαλούν την ερώτηση που δεν απάντησες ποτέ. Γιατί είναι ο πραγματικός καθρέφτης της ζωής μας.
Είναι φιλμ που μας κάνουν να αισθανθούμε το μεγαλείο του σινεμά και μας σημαδεύουν μια για πάντα και μας αλλάζουν κυριολεκτικά τη ζωή.
Ιδού 12 ταινίες που μας έκαναν να σωπάσουμε στο τέλος των τίτλων και να αναρωτηθούμε: «Και τώρα;»
1. Η Έβδομη Σφραγίδα – Ingmar Bergman
ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ. Μετά από αυτό το φιλμ δεν θα είσαι ποτέ ο ίδιος. Ο Θάνατος παίζει σκάκι με τον ιππότη. Και εσύ τους παρακολουθείς ξέροντας πως δεν είναι ταινία. Είναι η υπαρξιακή αγωνία σου σε ασπρόμαυρο.
2. Lilya 4-ever – Lukas Moodysson
Ένα κορίτσι που θέλει απλώς να ζήσει μια καλύτερη ζωή. Η Λίλια είναι κάθε παιδί που εγκαταλείπεται. Και η τελευταία της ματιά μένει μέσα σου για πάντα.
Σκληρό φιλμ και δυστυχώς επίκαιρο. Μιλά για το trafficking και την ανθρώπινη εκμετάλλευση. Μια ταινία γροθιά στο στομάχι.
3. Funny Games – Michael Haneke
Όταν σταματάς να είσαι θεατής και γίνεσαι συνένοχος. Μια ωμή, κυνική, ασφυκτική ταινία που σε κοιτάζει στα μάτια και σου λέει: «Αντέχεις;»
Στο Funny Games, η βία δεν είναι στιλιζαρισμένη. Είναι απρόβλεπτη, καθημερινή. Ακριβώς όπως φοβόσουν πως είναι.
4. Dogville – Lars von Trier
Μια πόλη χωρίς τοίχους, χωρίς έλεος. Ο Von Trier ξεγυμνώνει την ανθρώπινη φύση και την ξεπλένει στο αίμα της Grace.
Μπρεχτικό θέατρο στη μεγάλη οθόνη που οφείλεις να δεις αν θέλεις να νιώσεις το σινεμά στο πετσί σου.
5. Stalker – Andrei Tarkovsky
Δεν είναι απλώς ταινία, είναι πνευματική εμπειρία. Τρεις άντρες περπατούν σε μια απαγορευμένη “Ζώνη”, αναζητώντας το μέρος όπου εκπληρώνονται οι πιο βαθιές -ίσως κι ανομολόγητες επιθυμίες τους.
Ο Tarkovsky δεν έκανε απλά σινεμά. Δημιουργούσε κόσμους όπου ο χρόνος επιβραδύνεται, η εικόνα γίνεται ποίηση και ο λυρισμός σε τσακίζει. Κάθε του ταινία είναι μια σιωπηλή ερώτηση για το τι είναι πίστη, μνήμη, ανθρώπινη ύπαρξη.
6. Parasite – Bong Joon-ho
Ένα υπόγειο και μια οικογένεια που σκαρφαλώνει κοινωνικά με κάθε τρόπο -μέχρι να… πέσει. Τα Παράσιτα δεν είναι απλώς ένα φιλμ για την ταξική ανισότητα. Είναι ένας καθρέφτης του κόσμου όπως είναι. Ή όπως δεν θέλουμε να τον παραδεχτούμε.
Ο Bong Joon-ho χτίζει την ένταση σαν νάρκη. Ένα φιλμ που δεν σε αφήνει να ξεφύγεις.
7. Το Κύμα – Dennis Gansel
Μια τάξη μαθητών πείθεται να ακολουθήσει έναν «ηγέτη» κάνοντας ένα πείραμα στο όνομα της πειθαρχίας και της ενότητας. Και το πείραμα ξεφεύγει.
Το Κύμα δείχνει πώς ο φασισμός δεν έρχεται κρατώντας σημαίες. Έρχεται σαν παιχνίδι. Σαν ομάδα. Σαν ασφάλεια. Και πριν το καταλάβεις, έχεις φορέσει τη στολή του.
8. Grave of the Fireflies – Isao Takahata
Δεν είναι animation φιλμ. Είναι μια ταινία σταθμός στο παγκόσμιο σινεμά. Ένα αδερφάκι που προσπαθεί να φροντίσει την αδερφή του στον απόηχο της Χιροσίμα. Κι ο πόλεμος είναι παντού -στη σιωπή, στο άδειο βλέμμα, στο άδειο στομάχι.
Το Grave of the Fireflies δεν το ξεχνάς. Όχι. Δεν μπορείς με τίποτα να το ξεπεράσεις και δεν μπορείς επίσης να το δεις δεύτερη φορά. Ίσως πάλι να μην χρειάζεται. Μία αρκεί.
9. Το Αριστερό μου Πόδι – Jim Sheridan
Ο Christy Brown γεννήθηκε με εγκεφαλική παράλυση και έγραψε με το μοναδικό άκρο που μπορούσε να ελέγξει: το αριστερό του πόδι.
Ο Daniel Day-Lewis παραδίδει μια εκπληκτική ερμηνεία, κι εσύ, ως θεατής, δεν μπορείς να μείνεις απλώς θεατής. Μαθαίνεις να βλέπεις αλλιώς τη ζωή.
10. Το Μίσος – Mathieu Kassovitz
Ένα ασπρόμαυρο, κοινωνικά φορτισμένο δράμα που καταγράφει μια μέρα από τη ζωή τριών νέων φίλων – του Βινς (εβραίος), του Σαΐντ (αραβικής καταγωγής) και του Ουμπέρ (μαύρος)- οι οποίοι ζουν σε ένα υποβαθμισμένο προάστιο του Παρισιού με καθημερινότητα τις ταραχές και την αστυνομική βία. 25 χρόνια πριν τα social media, τότε που το προάστιο δεν ήταν hashtag, αλλά παγίδα.
Ο Kassovitz κάνει σινεμά για να σε ταρακουνήσει. Για να σε φέρει πρόσωπο με πρόσωπο με την αγανάκτηση, τον αποκλεισμό, τη σιωπηλή βία που μαζεύεται μέχρι να εκραγεί.
11. Η Λίστα του Σίντλερ – Steven Spielberg
Μια ταινία που δεν είναι απλώς “βασισμένη σε αληθινά γεγονότα” -είναι η ίδια ιστορία.
Ο Σίντλερ ξεκινά ως σκληρός επιχειρηματίας, κυνηγός του κέρδους, και καταλήγει άνθρωπος. Με κάθε όνομα που προσθέτει στη λίστα του, σώζει τον κόσμο.
Και εσύ, μπροστά στη σκηνή με το κόκκινο παλτό, δεν χρειάζεται να πεις τίποτα. Η σιωπή είναι η μόνη σωστή απάντηση. Γιατί μερικές εικόνες μιλούν πιο δυνατά από κάθε λέξη.
12. Dancer in the Dark – Lars von Trier
Η Selma τραγουδά για να αντέξει τον κόσμο. Το τελευταίο της τραγούδι είναι τόσο σπαρακτικό, που μοιάζει με προσευχή. Ή με αποχαιρετισμό.
Ο Lars von Trier σε οδηγεί βήμα-βήμα σε έναν κόσμο που νομίζεις ότι δεν μπορεί να γίνει πιο ασφυκτικός. Καταπληκτική ταινία με μουσική που θα θυμάσαι για πάντα και την Björk που δεν υποδύεται απλώς. Είναι κάθε άνθρωπος που πίστεψε στο καλό και προδόθηκε από τον κόσμο.
Κεντρική εικόνα: flickr