Straight from downtown LA :Έχοντας μεγαλώσει ταξιδεύοντας στις πολιτείες της Αμερικής με το φολκ μουσικό πατέρα της, η Hannah Greely τροφοδοτεί πλέον την τέχνη της στην υπερ-πραγματικότητα του Λος Άντζελες. Στα έργα της, πολλά από τα οποία έχουν φιλοξενηθεί στο Whitney Museum of American Art, δίνει καινούργιες διαστάσεις στο συνηθισμένο, μεταμορφώνοντας κάθε κομμάτι σε σύνολο μιας αφήγησης διαφορετικής από την αναμενόμενη. Η έκθεση της Greely Wild Corners’ στη γκαλερί Bernier Eliades αυτή την άνοιξη, είναι η πρώτη που περιλαμβάνει σχέδια μαζί με τα γλυπτά. Τα πάντα δοσμένα με μια επιθυμία να ‘υπερ-ανθρωμορφοποιήσω τα αντικείμενα, να τους δώσω ένα μέρος προσωπικότητας για να μπορέσουμε να καταθέσουμε τον ψυχισμό και τα συναισθήματά μας πάνω τους’.
Αν και ολοκλήρωσες το πτυχίο σου δεν συνέχισες με κάποιο μεταπτυχιακό. Έχεις ποτέ διδάξει σε σχολή καλών τεχνών και γενικά η ιδέα της διδασκαλίας είναι κάτι που σε ενδιαφέρει;
Έχω πάρει μέρος σε διάφορα προγράμματα διαμονής καλλιτεχνών αλλά ποτέ μου δεν ένιωσα ότι είχα την κατάλληλη εμπειρία για να πω σε άλλους τι να κάνουν. Τελευταία όμως πολλοί φοιτητές από όλο τον κόσμο επικοινωνούν μαζί μου, μου δείχνουν τη δουλειά τους και θέλουν να μάθουν τις επιρροές μου. Θα ήταν πραγματικά ενδιαφέρον να διδάξω και ίσως αυτό είναι σημάδι για να το προσπαθήσω.
Υπάρχει διαφορά στην ακαδημαϊκή τέχνη από αυτήν που φτιάχνεις μόνη σου;
Από τότε που άφησα το πανεπιστήμιο παρατηρώ πόσο πολύ αλλάζει η χρήση της γλώσσας, οι διάλογοι. Δεν μιλάω όπως τότε, δεν είναι πλέον απαραίτητο. Η εκπαίδευση είναι πλέον προσωπική υπόθεση μέσα από τα ενδιαφέροντα του καθένα. Από τη μεριά μου ακολουθώ μια γραμμή παράλληλη με το έργο μου. Είναι κάτι ιδιότυπο και ατομικό αλλά νομίζω με βοηθάει στο να έχω μια πιο μοναδική προσέγγιση της τέχνης.
Η Καλιφόρνια σε εμπνέει περισσότερο από κάθε άλλο μέρος;
Είναι το μέρος που ζω εδώ και καιρό. Το Λος Άντζελες είναι το πιο κατάλληλο μέρος για να φτιάχνεις γλυπτά. Υπάρχει ατέλειωτος ελεύθερος χώρος και η ατμόσφαιρά είναι σουρεαλιστική, είναι το μέρος που μπορείς να πραγματοποιήσεις την κάθε σου φαντασία. Σκέψου να περπατάς στο downtown LA και ξαφνικά να αρχίσει να αστράφτει και να βρέχει επειδή γυρίζεται μια ταινία. Αυτό είναι τόσο συνηθισμένο, είναι μέρος της καθημερινότητας και είναι το στοιχείο που εμπλουτίζει τη δουλειά μου γιατί μου αρέσει να αντιπαραθέτω τα αντικείμενα δημιουργώντας μια άλλη πραγματικότητα.
Τα σκίτσα σου σε σχέση με τα γλυπτά σου, προκύπτουν κάπως διαφορετικά ή μέσω της ίδιας διαδικασίας;
Η διαδικασία είναι παρόμοια γι’ αυτό και διάλεξα να αρχίσω να δείχνω τα σχέδια. Μια ιδέα που την δουλεύω υπερβολικά στο μυαλό μου οδηγείται συνήθως στην αποτυχία γι ‘ αυτό όταν τα πράγματα είναι απλά οδηγούν από μόνα τους σε νέες ιδέες. Αρχικά κάνω πολλά σκίτσα στο χέρι, ένα είδους ελεύθερης πορείας και κάποια στιγμή κάτι ανάβει μια σπίθα και θέλω να δω κάποιο από τα σκίτσα τρισδιάστατο. Έτσι δημιουργώ το γλυπτό. Όλα τα γλυπτά μου προέρχονται από σκίτσα και όλα μέσα από την ίδια διαδικασία. Ο λόγος που γίνονται γλυπτά είναι γιατί απλά δεν ήταν καλά σκίτσα.
Αυτή είναι η πρώτη φορά που εκθέτεις σχέδια. Πώς νιώθεις για αυτό και πώς περιμένεις να αντιδράσει το κοινό;
Αρκετά ευάλωτη. Αφήνω να φανεί ένα πραγματικά κρυφό κομμάτι του εαυτού μου και νιώθω συναισθηματικά φορτισμένη. Νομίζω οι άνθρωποι που θα δουν τα σχέδια θα τα καταλάβουν, ελπίζω να τα βρουν αστεία, χαριτωμένα και αθώα με μια χροιά σκοτεινής πλευράς να βγαίνει από μέσα τους. Μερικά από αυτά έχουν αρκετά μελαγχολικές αναφορές.
Τα γλυπτά σου προξενούν μια αίσθηση ανησυχίας. Είναι κάτι το εσκεμμένο ή εκφράζει τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα;
Είναι ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα. Είναι η προοπτική μου και δεν μπορώ να κάνω αλλιώς παρά να την αφήσω να βγει προς τα έξω. Πολλά από τα γλυπτά αυτά εκφράζουν την προσωπική μου προοπτική αλλά επιθυμώ να προκαλώ τις προοπτικές και άλλων ανθρώπων. Αν βλέπουν κάτι το ανησυχητικό ίσως υπάρχει κάτι που όλοι βρίσκουμε ανησυχητικό. Και αυτός ακριβώς είναι ο στόχος μου: Μια συνολική αντίδραση.
Ποιους καλλιτέχνες θεωρείς κοντά σου;
Νιώθω κοντά σε καλλιτέχνες όπως οι Claes Oldenburg, Paul Thek και Edouard Manet. Με ενδιαφέρει η πρώιμη δουλειά του Oldenburg, την ακολουθώ για καιρό και ταυτόχρονα προσπαθώ να ξεφύγω από αυτήν. Κατάφερνε να δίνει στα καθημερινά αντικείμενα μια ξεχωριστή ποιότητα γιατί καταλάβαινε την άρρηκτη σχέση μεταξύ σκέψης και γνώσης.
Interview: Andreas Dimopoulos | Photo: Dafni Anesti | website: hannahgreely.com