Κείμενο: Κυριακή-Ντομένικα Χανδρά
Φωτογραφία: Νίκος Κατσαρός
Ο Λουκάς Μέξης, είναι 27 χρονών και εξαιρετικά πολυάσχολος. Αρχισυντάκτης του yupi.gr, συμμετέχει στην ομάδα του ʻΧάρτινου Κόσμουʼ, ενός ηλεκτρονικού κόμικ που ανανεώνεται κάθε Δευτέρα, ανήκει στους ʻYes it does!! Sure it does!!ʼ, οι οποίοι οργανώνουν πάρτι σε διάφορες γωνιές της Αθήνας και τον Ιούνιο εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο SHOEBOX [μια καλοκαιρινή κομπίνα].
-Πώς είναι να κάνεις την πρώτη σου λογοτεχνική έκδοση μόλις στα 26;
Είναι κάτι που με αγχώνει αλλά από την άλλη με έκανε να πω επιτέλους, γιατί ήταν έτοιμο πολλά χρόνια πριν και περίμενε την ώρα του. Δεν ήταν εύκολο, γιατί γραφόταν ενώ ήμουν στα 20- και τότε δεν έχεις ιδέα τι σου γίνεται, όποτε φαντάσου πόσο δύσκολο είναι να βάζεις σε τάξη τόσο την σκέψη σου όσο και το γράψιμο σου. Κοίτα, το ονειρευόμουν από μικρό παιδί, απλά τώρα ήταν η κατάλληλη στιγμή να γίνει και πραγματικότητα.
-Πώς επέλεξες τη συγκεκριμένη ιστορία που διηγείσαι στο Shoebοx;
Είναι καθαρά βιώματα μου που χαρακτηρίζουν μια περίοδο της ζωής μου, τα οποία βρήκα τον τρόπο να τα ενώσω με φανταστικό τρόπο. Οκ, στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν ίσως τόσο extreme καταστάσεις, αλλά όλα είναι κάπου εκεί: η Αμοργός, οι πίνακες ζωγραφικής, οι αναρχικοι παραθεριστές και προφανώς ο αγχωμένος αλλά συμπαθής (φαντάζομαι) πρωταγωνιστής.
-Τι θυσίες χρειάστηκαν για το καταφέρεις αυτό; Πόσο δύσκολο ήταν να μένεις μέσα τα βράδια που οι άλλοι διασκέδαζαν;
Ήταν, και είναι. Για μια περίοδο τεσσάρων μηνών θυμάμαι ότι δεν έκανα τίποτα άλλο παρά ξύπναγα και έγραφα, έτρωγα, διόρθωνα… Το Shoebox το ξαναδιάβασα και διόρθωσα μέσα σε μια περίοδο τριών ετών γύρω στις έξη φορές. Έπηξε το κεφάλι μου, είχα αρχίσει να μισώ τις σελίδες, να με κουράζει, αλλά έπρεπε να το υποστώ γιατί αν όχι εγώ, ποιος;
-Ποιες είναι οι πρώτες σου εντυπώσεις από το χώρο των εκδόσεων;
Στην αρχή απογοητεύτηκα τόσο από τις ασαφείς απορρίψεις όσο και από την βραδύτητα του χώρου να δώσει ευκαιρίες σε νέους- κάτι που ακούς όμως και στο χώρο της μουσικής, της μόδας, παντού. Γενικά οι έλληνες έχουμε αυτό το κόμπλεξ να φοβόμαστε το καινούργιο, αλλά παράλληλα να αναλωνόμαστε στο ξεπερασμένο. Άκουσα ένα κάρο δικαιολογίες, οι περισσότερες έπεσαν μέσα στην απαρχή της κρίσης, άλλες στο ύφος γραψίματος. Εντέλει όμως καταλαβαίνεις ότι αν επιμείνεις και πιστεύεις σε αυτό που δημιούργησες, κάποιος θα το αναγνωρίσει. Θυμάμαι όταν άκουγα την κριτική του εκδότη, έπαθα σοκ που επιτέλους κάποιος τρίτος έλεγε αυτά που πέντε χρόνια περίμενανα ακούσω (δεν το είχα δώσει σε κανέναν άλλο να το διαβάσει προηγουμένως, ούτε φίλο, γιατί μάλλον φοβόμουν).
-To Shoebox είναι ένα βιβλίο για …
Για εμάς.