Tην ανακαλύψαμε μέσα από τα διεθνή sites και blogs που ασχολούνται με το design. H Κατερίνα Καμπράνη ζει με χιούμορ όχι μόνο την καθημερινότητά της αλλά και την ώρα που σχεδιάζει το επόμενο αλλόκοτο αντικείμενό της. Και αυτό, αν μη τι άλλο, φαίνεται σε κάθε δημιουργία της.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα σε μια ήσυχη γειτονιά του Αγίου Δημητρίου. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Μετσόβιο και δηλώνει τυχερή γιατί πρόλαβε να βρει δουλειά σε αρχιτεκτονικό γραφείο πριν την κρίση. Αφού δούλεψε μερικά χρόνια, αποφάσισε να κάνει μια προσπάθεια για αλλαγή καριέρας. H πρώτη απόπειρα είχε στόχο το design, ξεκίνησε το μεταπτυχιακό σχεδιασμού στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου στη Σύρο, αλλά δεν το τελείωσε ποτέ. Η δεύτερη απόπειρα είχε σαν στόχο την διαφήμιση, αλλά άντεξε μόλις ένα μήνα σε μεγάλη διαφημιστική. Δεν έκανε τρίτη προσπάθεια. Γύρισε πίσω στην αρχιτεκτονική και ύστερα προέκυψε να σχεδιάζει άβολα αντικείμενα στον ελεύθερο χρόνο της.
Έχεις στούντιο, και αν ναι πού; Μπορεί να το επισκεφτεί κάποιος;
Δεν έχω στούντιο, τα πρωινά δουλεύω στους ncmp architects και τα απογεύματα δουλεύω από το σπίτι. Έχω ένα παλιό laptop που κάνει θόρυβο και θερμαίνεται τόσο πολύ που μου καίει τα χέρια. Εάν χρειαστεί να φτιάξω κάτι με τα χεράκια μου, χρησιμοποιώ τα εργαλεία του πατέρα μου (έχει μεγάλη συλλογή!) σε έναν στεγασμένο χώρο που έχουμε στην πίσω αυλή του σπιτιού μας. Κανονικά θα έπρεπε να το πάρω απόφαση να φτιάξω έναν δικό μου χώρο.
Γιατί επέλεξες το design;
Νομίζω λόγω κλίμακας και ευελιξίας. Στην αρχιτεκτονική με τρομάζει η σκέψη ότι το όραμα ενός δημιουργού θα έρθει και θα κάτσει στον αστικό ιστό, μη αφήνοντας περιθώρια επιλογής στους ανθρώπους που βιώνουν την πόλη. Το design αφήνει στον χρήστη το περιθώριο να επιλέξει τα αντικείμενα που τον εκφράζουν. Τουλάχιστον έτσι το είχα εγώ στο μυαλό μου, άλλο τώρα εάν όλοι παγκοσμίως έχουμε τα ίδια έπιπλα ΙΚΕΑ στο σπίτι μας. Όταν αποφάσισα να ασχοληθώ με το design, είχα την εντύπωση ότι σχεδιάζοντας σε μικρότερη κλίμακα θα είχα μικρότερη ευθύνη απέναντι στους ανθρώπους και άρα περισσότερη ελευθερία να κάνω ότι θέλω.
Γιατί επιλέγεις να σχεδιάζεις τα αντικείμενά σου με κύριο γνώμονα το user unfriendly;
Ξεκινώντας το μεταπτυχιακό πάνω στο design με την παραπάνω θεώρηση ότι μπορώ να σχεδιάζω πια πιο ελεύθερα, διαπίστωσα ότι τελικά αυτό ήταν τελείως λάθος. Η ευθύνη του σχεδιαστή είναι τελικά ακόμα μεγαλύτερη γιατί το design έρχεται να λύσει προβλήματα και να καταφέρει να δημιουργήσει μια ευχάριστη εμπειρία του χρήστη με το προϊόν. Με δυσκόλεψε αρκετά τότε να περάσω από τον τρόπο σκέψης του αρχιτέκτονα, στον τρόπο σκέψης του βιομηχανικού σχεδιαστή και τελικά, μέσα από την έννοια του user experience έμαθα να βλέπω τα αντικείμενα γύρω μου διαφορετικά. To user unfriendly προέκυψε αργότερα, δεν είμαι σίγουρη γιατί, αλλά το βρήκα τρομερά διασκεδαστικό! Αυτό που με “κόλλησε” ήταν ότι ήταν τρομερά δύσκολο να αναθεωρήσω την μορφή καθημερινών αντικειμένων γιατί είναι τόσο δεδομένη.
Διακρίνουμε μια ισχυρή δόση χιούμορ στη δουλειά σου;
Ναι, τα άβολα αντικείμενα ξεκίνησαν σαν αστείο, δεν είχα κάτι βαθυστόχαστο στο μυαλό μου. Είναι ωραίο topic για συζήτηση σε παρέες, να βρούμε το άβολο… τάδε! Είναι απίστευτο γιατί όταν ήμουν έφηβη είχα την εντύπωση ότι κανείς δεν γελάει με τα αστεία μου. Θυμάμαι πάντα να προσπαθώ να περιγράψω εικόνες που είχα στο μυαλό μου, αλλά αυτό δεν πετυχαίνει πάντα, καλύτερα να σχεδιάζεις κάτι και να το δείχνεις, παρά να το περιγράφεις δέκα ώρες. Μία εικόνα, χίλιες λέξεις. Χαίρομαι πολύ που κατάφερα κάπως να οπτικοποιήσω το χιούμορ μου.
Πόσο σημαντικό είναι το χιούμορ στην καθημερινότητά σου;
Πάρα πολύ! Όταν ξεκίνησα τα άβολα ήμουν σε μία αρκετά κακή φάση της ζωής μου, οι προσπάθειες μου για αλλαγή καριέρας δεν είχαν πιάσει τόπο και η κρίση είχε δυσκολέψει αρκετά την καθημερινότητά μου. Με το να σκέφτομαι άβολα μπορούσα να ξεφεύγω και να γελάω. Με χιούμορ και ανοιχτή σκέψη, όπου αυτό είναι δυνατόν, αισθάνομαι ότι η ζωή μπορεί να γίνει λίγο πιο εύκολη. Πιο βολική!
Εσύ έχεις νιώσει ποτέ «άβολα» με το design και τι συστήνεις σε αυτούς που νιώθουν άβολα μαζί του;
Ναι βεβαίως. Η πιο έντονη μνήμη που έχω με καλοσχεδιασμένο αντικείμενο είναι παλιά, γύρω στο 2004 όταν επισκεπτόμουν συχνά ένα lab με υπολογιστές imac στην Γαλλία όταν έκανα Εrasmus. Φοβερά μηχανήματα! Αλλά όταν μια μέρα έφτασα πρώτη στο lab και χρειάστηκε να ανοίξω έναν υπολογιστή, δεν έβρισκα που είναι το κουμπί on/off. Μου πήρε 20 λεπτά, τόσο χαζή πια; Υπάρχει μια χαρακτηριστική σκηνή στην ταινία Ζoolander με το ίδιο μοντέλο υπολογιστή και το ίδιο ακριβώς πρόβλημα, όποιος την έχει δει θα με καταλάβει! Δεν έχω τι να συστήσω σε τέτοιες περιπτώσεις. Να ξέρουμε όλοι ότι δεν είμαστε μόνοι. Λάθη γίνονται. Συμβαίνει και στους καλύτερους χρήστες, το πιο πιθανό είναι ότι δεν υπάρχει καλή σχεδίαση.
Έχουμε καλούς designers στην Ελλάδα;
Designers έχουμε. Αντικείμενο για να σχεδιάσουν δεν έχουμε. Βιομηχανία δεν έχουμε.
Τι θα συμβούλευες σε ένα νέο παιδί που θα ήθελε να ασχοληθεί με το design;
Σε γενικές γραμμές, κουράγιο! Δεν είμαι σε καμία περίπτωση ειδική για να δώσω συμβουλές, εγώ πρώτη παράτησα τις σπουδές μου πάνω στο design!
Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σου;
Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν έχω πολύ ορισμένα σχέδια. Έχω πολλά πράγματα στο μυαλό μου και ο καιρός θα δείξει αν τα καταφέρω να κάνω πραγματικότητα κάποια από αυτά!
Περισσότερες πληροφορίες για τη δουλειά της Κατερίνας Καμπράνη θα βρείτε στο site της TheUncomfortable.com