Η LOU δεν είναι απλά μια μουσικός ή ερμηνεύτρια — είναι ένα εκρηκτικό φαινόμενο που διαλύει τα όρια ανάμεσα στο avant-garde και το αστικό underground, ανάμεσα σε Αγγλικά και Ελληνικά, ανάμεσα σε «High Art» και «Low Art». Με το δικό της “Kagkouring” στιλ, ξεκινάει από το Μενίδι, καταλήγει στο Βερολίνο και μας καλεί σε ένα queer πάρτι όπου κανείς δεν μένει αμέτοχος. Προκλητική, ανοιχτή και εκρηκτική, η LOU είναι το νέο πρόσωπο που θέλει να ανατρέψει και να αναδημιουργήσει τη μουσική σκηνή.
Στο τεύχος 134 του περιοδικού ΟΖΟΝ “Go Your Own Way” μιλά για το πώς “εκπαιδεύει” τα αυτιά και τα βλέμματα του ελληνικού κοινού με έναν queer trap ήχο που δεν ζητά άδεια — απλώς εισβάλλει.
Ξεκίνησες να γράφεις και να τραγουδάς στα αγγλικά και έχεις δηλώσει ότι ο αγγλικός στίχος σου βγαίνει πιο αβίαστα, όμως τώρα έχεις αρχίσει να βάζεις έντονα την ελληνική γλώσσα στα κομμάτια σου. Πώς προέκυψε αυτή η μετατόπιση;
Όλα άρχισαν από το single “Invitation to Kagkouration” το 2023. Είναι πολύ fun να τραγουδάς “We only fucked once και με λέει μωρό”. Βρίσκω μεγάλη εκφραστική ελευθερία στη μίξη Ελληνικών με Αγγλικών και δημιουργώ τις δικές μου λέξεις. Όπως το “Kagkouring”, “Berlinagkouras”, “Kagkouration”.
Ζούμε μια εποχή ασφυκτική — κοινωνικά, πολιτικά, πολιτισμικά. Βλέπεις τη μουσική σου ως έναν τρόπο αντίστασης απέναντι σε όσα συμβαίνουν ή είναι περισσότερο ένας εσωτερικός χώρος προστασίας;
Τα τραγούδια μου μιλούν για τον queer έρωτα και την κοινωνική τάξη. “Είναι avant-garde artista και εγώ είμαι καγκούρο” (Track: “Invitation to KAGKOURATION”). Τα τελευταία δύο χρόνια βρίσκομαι σε διαρκή αμφισβήτηση για το τι είναι High Art και τι Low Art. Το project μου “Queering Kagkouras” είναι από μόνο του μια πολιτική πράξη που θέλει να σπάσει τον κανόνα της ετεροκανικότητας, να ανοίξει χώρο για inclusivity και να κριτικάρει όλα τα παραπάνω με έναν διαφορετικό “Καγκούρικο” τρόπο, τον δικό μου τρόπο. Δεν είναι τυχαίο που βρίσκομαι στο KIKI label.
Το “Costa Rica” φέρνει στο τραπέζι queer στίχους μέσα σε μια trap σκηνή που σχεδόν μονοπωλείται από cis straight άντρες. Νιώθεις πως “εισβάλλεις” ή πως ξαναγράφεις τους όρους του παιχνιδιού;
Νιώθω και τα δύο μαζί. Το track, όπως και το βιντεοκλίπ που θα ακολουθήσει, αποτελούν μια ιδιαίτερη απάντηση στο subjectification του γυναικείου σώματος από την trap, hip-hop σκηνή και στον όρο “Male gaze”. Θέλω και προκαλώ με το artistic cover του track όσο και με τον ωμό explicit queer στίχο αλλά πιστεύω ότι και εκπαιδεύω τα μάτια και αυτιά του ελληνικού κοινού τονίζοντας ότι δεν υπάρχει μόνο ο heteronormative τρόπος. Τα comments και DM που έχω πάρει τον τελευταίο καιρό είναι αστεία, αισθάνονται άβολα με το λεσβιακό masculinity μου αλλά καιρός ήταν κάποια να τα πει! Σωστά;
Τι σημαίνει για σένα το “Queering Kagkouras”;
Ανάσα, γκρεμίζω, επαναπροσδιορίζω, inclusivity.
Trap, ψαλμωδία, autotune, λαϊκό στοιχείο — συνδυάζεις ήχους που υπό άλλες συνθήκες θα έμοιαζαν ασύμβατοι. Πώς αποφασίζεις τι «χωράει» στη μουσική σου; Ή δεν σε νοιάζει αν χωράει;
Έτσι είμαι. Αποτελούμαι από τρομερές αντιθέσεις που προσπαθώ να τις συμφιλιώσω. Πήγα Μουσικό σχολείο που τραγουδούσαμε Μότσαρτ στο μάθημα αλλά στο διάλειμμα τουμπερλέκι και Λεπά. Σπούδασα κλασικό πιάνο και τζαζ τραγούδι αλλά τώρα κάνω τραπ.
Μεγάλωσες στο Μενίδι, μια περιοχή με έντονο ταξικό στίγμα, και σήμερα ζεις στο Βερολίνο, μια πόλη που αγκαλιάζει την queer ταυτότητα σχεδόν ως κανονικότητα. Τι κουβαλάς μέσα σου από την κάθε μία περιοχή;
Το Μενίδι το αγαπώ αλλά δεν μπορώ να κάθομαι πολύ, ούτε στο πατρικό μου σπίτι. Έχω μερικές ωραίες εικόνες όπως το παγωτατζίδικο Στάμου και το συνεργείο αυτοκινήτων με τις Maserati και Lotus, τη μητέρα μου να γελάει αλλά στο Βερολίνο αισθάνομαι καλύτερα.
PHOTOGRAPHY: Maria Koutroumpi
STYLIST: Nepheli
HAIR AND MAKEUP: Giorgos Kaisaris, @kaytzey.cuts, Lilly Dick
TOTAL LOOK: @rofos.knit
WORDS: Niki Karatsori