Στον Μιχάλη Κωνσταντάτο αρέσει να είναι γύρω-γύρω. Ζει, εμπνέεται και σκηνοθετεί στην Αθήνα, αλλά το μυαλό του είναι έξω, γιατί φοβάται πως εδώ νεκρώνουν τα πάντα. Με αφορμή την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, αλλά και τη θεατρική παράσταση X-Tokio που ανε βάζει με την θεατρική του ομάδα blindspot από 3 Δεκεμβρίου στο Από Μηχανής Θέατρο, ο Μιχάλης μοιράζεται με το OzonRaw τη δική του ματιά για τον πολιτισμό.
Από πού αντλείς τις ιδέες σου;
Υπάρχουν συγκεκριμένα πράγματα που με απασχολούν τελευταία σε σχέση με ό,τι συμβαίνει γύρω μου. Όταν κινούμαι στην πόλη πάντα παρατηρώ τα πράγματα μέσα από αυτό το πρίσμα. Οι ιδέες ζυμώνονται μέσα μου χωρίς να το καταλάβω. Μία μέρα παίρνουν μορφή, γίνονται μια ιδέα και ξέρω ότι θέλω να κάνω αυτό. Η αφορμή μπορεί να είναι το οτιδήποτε, ακόμα και το πώς θα δέσω τα κορδόνια μου. Δεν βασίζομαι τόσο στο σενάριο, δηλαδή στο κείμενο, γιατί οι εικόνες είναι αυτές που μου έρχονται, δηλαδή τις εικόνες φαντάζομαι, σκηνοθετώ και μετά τις καταγράφω. Πάντα η σκέψη μου στο θέατρο ξεκινάει από μια εγκατάσταση. Σκέφτομαι πρώτα το χώρο στον οποίο υπάρχει αυτή η ιστορία και η εγκατάσταση μου γεννάει την ιστορία.
Πώς σου προέκυψε η ομάδα blindspot;
Δεν ξεκίνησα από την αρχή να δουλεύω μέσα σε ομάδες. Ο κινηματογράφος για τον σκηνοθέτη είναι μια πιο μοναχική πορεία, πρέπει να παίρνεις εσύ τις αποφάσεις για όλα. Έτσι είχα μάθει να λειτουργώ. Αργότερα βρεθήκαμε με την ηθοποιό Γιώτα Αργυροπούλου και στήσαμε την blindspot και είδα ότι τελικά με ενδιαφέρει να δω και το πώς μπορώ να λειτουργήσω και να σκηνοθετήσω μέσα σε μια ομάδα. Στην αρχή με δυσκόλεψε λίγο αν και πάντα ήμουν φαν της ομαδικής δουλειάς. Μπορεί να ξεκινήσει από κάπου το πράγμα και να πάει κάπου αλλού. Ακόμα και αν έχεις σκληροπυρηνικά ένα συγκεκριμένο πράγμα που θες να πεις, το γεγονός ότι μπαίνουν μέσα στο πρότζεκτ διάφοροι άνθρωποι, αμβλύνει τις γωνίες και γίνεται και για σένα κάτι πιο μεστό.
Στο Luton, τη νέα σου ταινία, τρία πρόσωπα που δεν έχουν κανένα προφανές κοινό σημείο βρίσκουν τρόπο διαφυγής από τη καθημερινότητά τους σε ακραίες πράξεις βίας προς διάφορους άγνωστους. Ποιο είναι το σχόλιό σου πάνω στη βία, ειδικά σε σχέση με τις έντονες εκφάνσεις που έχει πάρει τον τελευταίο καιρό;
Όλη αυτή η ένταση και η υπόγεια βία υπήρχε πάντα και παντού. Όλες οι ανθρώπινες σχέσεις εμπεριέχουν βία, είτε πας στο σούπερ μάρκετ, είτε πας με τους φίλους σου για ποτό, παντού. Πάνω σε αυτό έτυχε να συζητάμε με τον Στέλιο Λυκουρέση και πάνω στην κουβέντα προέκυψε η ιστορία του Luton. Αρχίσαμε να γράφουμε μαζί, ανταλλάσαμε ιδέες και τελικά καταλήξαμε στο σενάριο. Τότε λέγαμε ότι θα μας πάρουνε με τις πέτρες, θα λένε που τα είδατε αυτά τα πράγματα. Ήταν κάπως προφητική η ταινία. Αν την είχαμε γυρίσει τότε που τη γράψαμε μπορεί να μην την καταλάβαινε κάποιος όπως θα την καταλάβει τώρα. Η ταινία θα προβληθεί τελικά κάπου μέσα στο 2013.
Πώς βλέπεις τη δυναμική του αποκαλούμενου greekwave στο εξωτερικό;
Το ότι η Ελλάδα έχει γίνει μόδα ως θέμα καλό είναι γιατί μας δίνει βήμα έξω. Ναι μεν εξυπηρετούμε αυτό που θέλουν να κάνουν, αλλά στην ουσία επωφελούμαστε απ’ αυτό, αφού μπορεί να ακουστεί και έξω η φωνή μας και να δείξουμε και εμείς τι κάνουμε. Πιστεύω ότι έχουν βγει κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες ταινίες. Παρά την τάση ενοποίησης των ελλήνων δημιουργών κάτω από τη ταμπέλα του greekwave, θεωρώ ότι καθένας έχει το δικό του στίγμα και υπάρχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ τους. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν κοινή αισθητική, όμως από εκεί και πέρα ο καθένας λέει τα πράγματα με ξεχωριστό τρόπο γιατί είναι ξεχωριστός άνθρωπος.
Από την άλλη, οι ταινίες φαίνεται να γίνονται ως εκ θαύματος, δεδομένου ότι δεν υπάρχουν χρήματα από πουθενά.
Στο ελληνικό σινεμά τα τελευταία χρόνια επικρατεί η άποψη, με την οποία δε συμφωνώ καθόλου, ότι παρά την κρίση, το σινεμά επιμένει και οι άνθρωποι μπορούν και μόνοι τους. Και αυτό γίνεται ένα φοβερό άλλοθι για οποιοδήποτε φορέα που στηρίζει υποτίθεται τις τέχνες για να γυρνάει ακόμα περισσότερο τη πλάτη. Οι περισσότερες δουλειές που γίνονται σήμερα θεωρώ ότι οφείλονται στα αποθέματα δημιουργικότητας που έχουν μείνει στο χώρο. Κάποτε αυτό θα φτάσει σε ένα ταβάνι γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται για το πώς θα προχωρήσουν τα πράγματα, ιδίως στον πολιτισμό. Θα μας τροφοδοτεί για λίγο καιρό ακόμα, θα κάνουμε όλοι δουλειές, αλλά κάποια στιγμή, αν δεν υπάρξει και κάποια πραγματική βοήθεια για να συμβούν ορισμένα πράγματα, πώς θα γίνουν οι ταινίες και οι παραστάσεις, με αέρα;
michaliskonstantatos.wordpress.com
by Vania Micha/photography: Nikos Katsaros/source: OZON RAW is#98