Η Μικέλα Τσόντζου είναι απόφοιτος του τμήματος Θεατρικών Σπουδών (κατεύθυνση Σκηνογραφίας/Ενδυματολογίας) της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπ/μίου Πελοποννήσου και κάτοχος Μaster of Arts in Design από το Middlesex University. Επίσης, έχει παρακολούθησει μαθήματα Φωτογραφίας (με τον Πάνο Κοκκινιά και τον Γιώργη Γερόλυμπο) στο New School.Athens . Ως σκηνογράφος – ενδυματολόγος έχει συνεργαστεί με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, την Εθνική Λυρική Σκηνή, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το Λαογραφικό Μουσείο Ναυπλίου, το Βυρσοδεψείο και το Κινητήρας Studio. Ως φωτογράφος εργάζεται στο ΝewSchool.Athens Photography, καθώς επίσης συνεργάζεται με την Athens Voice.
Λοιπόν. Αρχικά, θέλω να μου πεις με τι καταπιάνεσαι αυτό το διάστημα…
Aυτή την περίοδο ερζάζομαι ως Αrt Director στο NewSchool.Athens και παράλληλα έχω αναλάβει σκηνικά, κοστούμια και φωτογραφία σε τέσσερις θεατρικές παραστάσεις. Η πρώτη με τίτλο “Σε είδα” θα πραγματοποιηθεί στις 12-13 Οκτώβρη στο Κινητήρας Studio στα πλαίσια του InProgressFeedbackFestival. Η δεύτερη με τίτλο “Ο άνδρας με την πουά γραβάτα” από 19 Οκτώβρη στο θέατρο Αλκμήνη. Η τρίτη με τίτλο “Yapi, a very nice place” από 1η Νοέμβρη, πάλι στο Κινητήρας Studio και η τέταρτη με τίτλο “Ενοχή και Αναζήτηση” από αρχές Δεκέμβρη στο θέατρο Ειλισσός.
Από πού αντλείς την έμπνευσή σου και τι μουσική ακούς συνήθως όταν δημιουργείς.
Από την πόλη και τις ανάγκες των ανθρώπων… Επιδιώκω η εικόνα που δημιουργώ να προσφέρει συναίσθημα και να δικαιολογεί την υπαρξή της. Δεν με αντιπροσωπεύει το τυχαίο… Απεχθάνομαι να κάνω τέχνη χωρίς ουσία… Λειτουργώ ως παρατηρητής με σεβασμό στην διαφορετικότητα του άλλου η οποία τελικά αποτελεί την έμπνευση μου. Ακούω τα πάντα, ανάλογα με την διάθεση μου, και όχι κάποιο συγκεκριμένο είδος. Αυτό που με συναρπάζει στη μουσική είναι ο ρυθμός και οι τονισμοί της διότι ακούγοντας τους βιώνω τις έντασεις μέσα από το συναισθήμα, ένα στοιχείο το οποίο προσπαθώ να φανερώσω κι εγώ στην εικόνα μου. Λατρεύω επίσης τους ήχους της καθημερινότητας από το αστικό τοπίο έως το φυσικό τα όποια διαρκώς μεταβαλλόμενα καθορίζουν την δυναμική της εικόνας σε σχέση με τα βιώματα μας.
Τι αγαπάς περισσότερο σε αυτή την πολή και τι μισείς θανάσιμα;
Η πόλη είναι οι άνθρωποι. Aυτοί την διαμορφώνουν και την όριζουν δυστυχώς ή ευτυχώς. Γι’ αυτό αγαπώ τους ανθρώπους που τολμούν και δημιουργούν για τους αλλούς με σεβασμό και μισώ τους ανθρώπους που κρίνουν τους άλλους πριν κρινούν τον εαυτό τους, δεν έχουν προσωπικότητα και παρασύρονται από τη μάζα.
Υπάρχει κάποια ταινία / κάποιος δίσκος / κάποιο βιβλίο που να σε έχει στιγματίσει; Και αν ναι, ποια-ος-ο και γιατί.
Βιβλίο – Το Σώμα: Ικεσία και Απειλή της Πέπης Ρηγοπούλου. Το σώμα μάς θυμίζει ότι το σώμα είναι πάντα διαφορετικό, ζωντανός οργανισμός που αλλάζει συνεχώς, καθρεφτίζοντας τη διαρκή σχέση του με τον περίγυρό του. Παντού, στα σοκάκια, στους σκοτεινούς δρόμους, στα αυτοσχέδια θεατρικά στέκια, στις λαϊκές αγορές, στα απαγορευμένα μέρη, υπάρχει ένα περιθώριο που μέσα του επιβιώνει ένα μεγάλο κομμάτι του εσωτερικού εαυτού μας. H αγάπη του εαυτού γεννάει την αγάπη του άλλου. H αγάπη του σώματός μας θα γεννήσει την αγάπη του σώματος του άλλου, δηλαδή την αγάπη για τον άνθρωπο.
Ταινία – Koyaanisqatsi: Life out of balance του Godfrey Reggio. Είναι μια ταινία που επιρεάζει κυριολεκτικά τις αισθήσεις μας. Οι εικόνες περνούν με εκπληκτική ταχύτητα ή με πολύ αργό ρυθμό, τόσο που νιώθεις να σε συνεπαίρνει το μεθυστικό άρωμα των λουλουδιών της γης, ακολουθείς τα σύννεφα στο μαγικό και ανάλαφρο ταξίδι τους, νιώθεις τη δροσιά της πρωινής άχνης, ταξιδεύεις σε θάλασσες μαγικές, σε καταρράκτες, σε λίμνες και ποτάμια, και γεμίζεις τα πνευμόνια σου με οξυγόνο. Παράλληλα όμως έρχεται η φρίκη. Η φρίκη των τρελών ρυθμών και της αλόγιστης ανθρώπινης παρέμβασης στο θαύμα της φύσης. Τα πανέμορφα σου σύννεφα, γίνονται μαύρα μολυσμένα νέφη, τα ποτάμια σου και οι θάλασσες σου, κουβαλούν το θάνατο με τα απόβλητα και τη ρύπανση. Ο αέρας σε πνίγει, το άγχος της πόλης με τα εκατομμύρια οχήματα, να τρέχουν κολασμένα σκορπώντας ρύπους και τρελαίνοντάς σε, με έναν θόρυβο που καταγράφεται μέσα σου αθροιστικά και σε πεθαίνει αργά αργά. Το σώμα των ανθρώπων αλλάζει, η ευλυγισία που είχαν όταν χαίρονταν τη φύση, δίνει τη θέση της σε μια ακαμψία και μια στάση αναμονής θανάτου στα εργοστάσια και στους πολυσύχναστους δρόμους.
Δύο πολύ αγαπημένες σου συνήθειες… και δύο δυο πολύ κακές.
Δύο πολύ αγαπημένες μου συνήθειες είναι ο χορός και το περπάτημα. Χορεύοντας νιώθω ελεύθερη σωματικά και ψυχικά και περπατώντας νιώθω οτί μπορώ να εξερευνήσω τα κρυφά οπτικά μέρη. Δυο πολύ κακές μου συνήθειες είναι πρώτον, ότι είμαι τελειομανής στη δουλειά μου, το οποίο μετά από ένα σημείο γίνεται πάρα πολύ κουραστικό και δεύτερον, ότι εμπιστεύομαι -κατά καιρούς- λάθος ανθρώπους.
