O Nir Arieli ξεκίνησε την καριέρα του ως στρατιωτικός φωτογράφος συνεργαζόμενος με το Ισραηλινό περιοδικό Bamachane, πρoτού πάρει την υποτροφία του για BFA στη Σχολή Καλών Τεχνών της Νέας Υόρκης, το οποίο ολοκλήρωσε με επαίνους. Το πάθος του Nir για τη φωτογραφία είναι άρρηκτα δεμένο με το χορό και τα πορτραίτα. Θαυμάζει την λεπτότητα και την ομορφιά της φυσικής κίνησης, που συχνά είναι γεμάτη αντιθέσεις. Ο Nir έχει λάβει επίσης πολλά βραβεία και διακρίσεις. Η δουλειά του έχει δημοσιευτεί σε έντυπα, εκτίθεται και γίνεται αντικείμενο συλλογών σε Η.Π.Α. Ευρώπη και Ισραήλ. Στους σταθερούς του πελάτες στη Ν.Υόρκη, βρίσκει κανείς μεταξύ άλλων το Julliard, τη σχολή Alvin Ailey, το Πανεπιστήμιο Οπτικών Τεχνών, το Time Out NY, το Pontus Lidberg, τη MADboots,τη Σχολή FJK, τους Shannon Gillen + Guests, την κολλεκτίβα Hewman, την Company XIV και τους The People Movers Dance Company.
#1: Έχεις πει πως αισθάνεσαι πως έρχεσαι σε επαφή με το χορό μέσα από τη δουλειά σου. Τι σημαίνει ο χορός για σένα;
Αν μπορώ να πω κάτι προσωπικό είναι πως δε χορεύω καθόλου. Ούτε καν σε πάρτυ. Θαυμάζω τους χορευτές επειδή μπορούν να κάνουν πράγματα που σε μένα φαίνονται αδύνατα. Η εκπαίδευση ενός χορευτή, μαθαίνει το σώμα να κάνει πράγματα που από φυσικού του δεν θα μπορούσε. Παρατηρώ το χορό σαν παιδί, σαν να είναι υπερδύναμη. Μπαίνοντας βαθιά στον κόσμο του σύγχρονου χορού, συνειδητοποίησα πως μπορώ να κάνω ένα χορευτή να κινηθεί με συγκεκριμένο τρόπο, χωρίς να χρειαστεί να του δείξω πρακτικά πώς να το κάνει, αλλά μιλώντας του. Κατά μία έννοια, χορεύω μέσα από ό,τι φωτογραφίζω.
#2: Δουλεύεις κυρίως με άντρες χορευτές. Γιατί αυτό; Δεν θα ήθελες να φωτογραφίσεις γυναίκες;
Αραιά και πού προσπαθώ να φωτογραφίζω γυναίκες και νιώθω πως δεν προκύπτει εξίσου καλό αποτέλεσμα. Σκέφτομαι πως για να καταφέρεις να πετύχεις ένα αληθινά καλό πορτραίτο κάποιου θα πρέπει να γνωρίζεις κάτι πολύ προσωπικό του. Με τους άντρες το καταφέρνω επειδή είμαι άντρας κι εγώ, ενώ τη γυναίκα τη θεωρώ απροσπέλαστη σε αυτό τουλάχιστον το επίπεδο. Δεν θα ήθελα πάντως να κάνω μόνο ένα πράγμα σε όλη μου τη ζωή.
#3: Αφήνεις τους χορευτές να αυτοσχεδιάσουν μπροστά στην κάμερα. Έχεις κάποια συγκεκριμένη ιδέα στο μυαλό σου για το τι θέλεις να φωτογραφήσεις; Τι σε γοητεύει περισσότερο;
Στο project μου “Tension”, προσπαθώ να συνδυάσω την ουσία και των δύο αυτών μορφών τέχνης- του χορού και της φωτογραφίας. Η φωτογραφία έχει να κάνει με την αποφασιστικότητα της στιγμής, ενώ ο χορός είναι μια συλλογή στιγμών σε εξέλιξη. Στο Tension συγχωνεύω μερικές στιγμές, αποτυπώνοντας μια κίνηση σε μία εικόνα. Ακριβώς επειδή δεν είμαι χορευτής ή χορογράφος και το λεξιλόγιό μου είναι περιορισμένο, έδινα στους χορευτές τα συναισθήματα ή τα επίθετα που θα ήθελα να αντικατοπτρίζονται στην κίνησή τους, τις περισσότερες φορές πολύ αφηρημένα. Οι χορευτές με τους οποίους συνεργάζομαι (συχνά σπουδαστές τους περιβόητου Juilliard) δεν είναι απλά πολύ καλοί performers; είναι επίσης πολύ έξυπνοι και εκπαιδευμένοι να παίρνουν τις λέξεις και να τις μετατρέπουν σε κίνηση. Αυτό είναι κάτι σύνηθες σε μία σύγχρονη χορογραφία. Σε αντίθεση με τον κλασικό χορό, όπου οι χορευτές οφείλουν να επαναλαμβάνουν την προμελετημένη κίνηση που τους επιβάλλει ο χορογράφος. Στη σφαίρα του σύγχρονου χορού οι χορευτές είναι συνεργάτες και μεταφράζουν συχνά κατά βούληση τις οδηγίες του χορογράφου. Κάπως έτσι προσπαθώ να σκέφτομαι κι εγώ.
#4: Tι είδους συναισθήματα θέλεις να προκαλέσεις στο κοινό με τα έργα σου;
Αισθάνομαι πως ο ρόλος μου σαν καλλιτέχνη είναι να δημιουργήσω κάτι ενδιαφέρον που θα προκαλέσει συναισθήματα. Δεν έχω την πρόθεση να μορφώσω ή να προδιαθέσω τον αντίκτυπο που θα έχουν οι εικόνες μου στο θεατή. Όταν κάποιος περνά περισσότερο από μια στιγμή μπροστά στη δουλειά μου, το θεωρώ επιτυχία. Υπάρχει μία χορογράφος, η Sharon Eyal και κάθε φορά που βλέπω δουλειά της κάτι κινείται μέσα μου. Αν ποτέ καταφέρω να μεταδώσω στο κοινό μου παρόμοιο συναίσθημα θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος.
Συνέντευξη: Εύα Γουβιανάκη Φωτογραφία: Asaf Einy