Με χρώματα, χαρακτήρες γεμάτους χιούμορ και μια αστείρευτη ενέργεια, ο Soteur έχει καταφέρει να κάνει το όνομά του brand και την τέχνη του σημείο αναφοράς στη σύγχρονη street κουλτούρα.
Από τους τοίχους της πόλης μέχρι συνεργασίες στο εξωτερικό και ταξίδια που τον φέρνουν στα πιο απίθανα μέρη του κόσμου, στο τεύχος 135 του περιοδικού OZON ” Street Life”, μας εξηγεί πως αντιμετωπίζει το graffiti ως τρόπο έκφρασης . Με κίνητρο την ανάγκη για επικοινωνία και εφόδιο την αισιοδοξία, συνεχίζει να δημιουργεί έργα που μιλούν άμεσα στον κόσμο — κάνοντας τον δρόμο λίγο πιο φωτεινό, λίγο πιο αληθινό.
Πότε κατάλαβες ότι αυτό το γκράφιτι δεν είναι απλώς χόμπι αλλά κάτι που θέλεις να κάνεις επαγγελματικά;
Μια αλήθεια για μένα είναι πως μάλλον δεν ξέρω ακριβώς τι είναι χόμπι. Το να λέω κάτι που αγαπώ σε βαθμό που με χαρακτηρίζει και ορίζει ως άνθρωπο “χόμπι” νομίζω είναι λίγο υποτιμητικό. Από τη πρώτη στιγμή που είδα μαζεμένα graffiti (σε βιβλίο) και “ανατινάχτηκε το μυαλό μου”, ένιωθα πως θέλω να έχω επαφή με αυτόν τον κόσμο / κουλτούρα και πως θέλω να είναι μέρος μου. Το ότι η τέχνη γενικά έγινε το επάγγελμά μου, είναι επειδή ήθελα να ασχολούμαι με αυτό όσο περισσότερες ώρες της ημέρας γίνεται – γιατί έτσι μόνο νιώθω ο εαυτός μου.
Διαδίκτυο και social media. Πώς επηρέασαν τη δουλειά σου και πώς τα χρησιμοποιείς;
Πάντα συσχέτιζα τα social media με τον δημόσιο χώρο σαν χώρο έκφρασης και με γοήτευαν πάρα πολύ. Τώρα δεν με γοητεύουν πια, πλέον τα βλέπω απλά σαν ένα εργαλείο το οποίο εξυπηρετεί πολύ συγκεκριμένους σκοπούς για μένα, που πολύ συχνά δεν έχουν να κάνουν καν με την ουσία της τέχνης μου. Έχω εκτιμήσει και πάλι πάρα πολύ το “real life”.
Το Instagram σε έχει φέρει κοντά με κοινό εκτός Ελλάδας. Ποια είναι η πιο απρόσμενη επαφή ή συνεργασία που προέκυψε μέσα από εκεί;
Δεν είναι μόνο το Ιnstagram, είχα Facebook, myspace, mIRC, deviantart, έγραφα στο reddit, ήμουν δεινός blogger και άλλα πολλά. Το πιο σημαντικό είναι πως όπου πάω μπορώ να έχω έναν φίλο (ή φίλο φίλου) με τον οποίο θα κάνω παρέα και θα ζωγραφίσω παρέα. Ένα highlight είναι πως τα Χριστούγεννα του 2024 ήμουν καλεσμένος για να δουλέψω στο Μεξικό – δεν το πίστευα καν ότι πήγα στην άλλη άκρη της γης για να ζωγραφίσω έναν τοίχο και να πληρωθώ για αυτό.
Το όνομα σου, Soteur, έχει γίνει brand από μόνο του. Πώς αποφάσισες να το χρησιμοποιήσεις ως καλλιτεχνική ταυτότητα και τι σημαίνει για σένα σήμερα;
Έχω μιλήσει πολύ για την έννοια της περσόνας κτλ στη τέχνη μου. Είναι κάτι που βοηθάει πάρα πολύ και αποτελεί μια πολύ όμορφη ασπίδα (και πολύ συχνά δικαιολογία). Επίσης, το να γίνει ένα όνομα brand, βοηθάει προφανώς τρομερά στο κομμάτι της αναγνωρισιμότητας – μου αρέσει και με γοητεύει πολύ το πως όταν κάποιος γνωρίσει τη δουλειά μου, μετά την αναγνωρίζει ακόμα και αν δεν είναι φιλότεχνος.
Σε άλλα νέα, βρήκαμε το brunch με την πιο ωραία θέα της Αθήνας, μοναδικές γεύσεις και τέχνη.
Τα έντονα χρώματα και τα “characters” / καρικατούρες είναι χαρακτηριστικά της δουλειάς σου. Από πού αντλείς την έμπνευσή σου για αυτά — αστικό τοπίο; ανθρώπους; pop κουλτούρα;
Τα πάντα μας εμπνέουν ή μπορούν να μας εμπνεύσουν, το θέμα είναι το τι επιλέγεις κάθε φορά. Σήμερα, όταν απαντάω στο τι με εμπνέει θα πω πως με εμπνέει το να διασκεδάζω μέσα απ τη δουλειά μου, να γελάω, να μοιράζομαι και να “ελαφρύνω το κλίμα”. Με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο να μοιραστώ ένα όμορφο χαμόγελο με έναν άνθρωπο παρά να μου πουν “μπράβο Σωτήρη έκανες μια πολύ ωραία και δύσκολη ζωγραφιά”.
Χρησιμοποιείς συχνά χιούμορ ή ειρωνεία στα έργα σου. Πότε και και γιατί τα επιστρατεύεις;
Η ειρωνεία έρχεται όταν θυμώνω (δυστυχώς όχι μόνο στη δουλειά μου) και το χιούμορ έρχεται όταν νιώθω άβολα (ευτυχώς όχι μόνο στη δουλειά μου). Αν συνδυάσεις αυτά με το γεγονός ότι σχεδόν συνέχεια είμαι θυμωμένος, νιώθω άβολα ή και τα δυο μαζί, θα καταλάβεις ότι δεν μπορούσαν να λείπουν από τα έργα μου. Πέρα από το προσωπικό κομμάτι πάντως, τα θεωρώ πολύ χρήσιμα εργαλεία επικοινωνίας.
Ποιους καλλιτέχνες θαυμάζεις;
Θεωρώ τον Sacha Baron Cohen ίσως τον σημαντικότερο εν ζωή καλλιτέχνη. Λατρεύω τη μουσική των IDLES. Πάντα χαμογελάω με τη ζωγραφική του David Shrigley. Πιστεύω πως το video game “Inscription” του Daniel Mullins θα έπρεπε να εκτίθεται στο ΜΟΜΑ. Πορώνομαι με όλες τις ταινίες του Guy Ritchie. Ονειρεύομαι ένα εκπαιδευτικό σύστημα όπου στη πρώτη και δευτέρα δημοτικού απλά θα βλέπεις το “One Piece”.
Ανέβασες πρόσφατα στο Ιnstagram σου ένα χιουμοριστικό βίντεο για τις στυλιστικές επιλογές σου όταν σχεδιάζεις. Ποια είναι στα αλήθεια η σχέση σου με το στιλ και τη μόδα;
Νομίζω πως ήμουν πάντα παιδί της “υποκουλτούρας” και του underground σε σχέση με το στυλ και τη μόδα. Δεν μπορώ να πω πως ασχολούμαι ενεργά, παρότι πάντα πιστεύω πως ως καλλιτέχνης έχω άποψη σχετικά με την αισθητική. Θα έλεγα πως προτιμώ την πιο pop punk πλευρά της.
Αν αύριο είχες την ευκαιρία να “ντύσεις” με ένα mural έναν οποιονδήποτε χώρο, ποιον θα διάλεγες και τι θα ζωγράφιζες;
Δεν έχω τέτοια όνειρα και βλέψεις. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι ο κόσμος που βιώνει τα έργα μου να τα χαίρεται και να του κάνουν κάτι, μόνο αυτό παίζει ρόλο. Οπότε δεν ξέρω, θα διάλεγα έναν χώρο όπου το έργο μου θα ήταν “χρήσιμο” και θα “βοηθούσε” με οποιονδήποτε τρόπο – κάποιο παιδικό νοσοκομείο ίσως.
Πού οραματίζεσαι να φτάσεις με την τέχνη σου τα επόμενα χρόνια —έχεις κάποια διεθνή projects που σε ενδιαφέρουν, ή νέα μέσα / φόρμες που θέλεις να δοκιμάσεις;
Ετοιμάζω ένα μεγάλο (εγχώριο) project που θα ανακοινωθεί αρχές Δεκέμβρη και για το οποίο είμαι πολύ πολύ περήφανος. Εκτός από αυτό, πολύ σύντομα ελπίζω να ανοίξω και για το κοινό το νέο μου εργαστήριο. Κατά τα άλλα, όσο μπορώ να ζωγραφίζω και να ζω από αυτό είμαι ένας πολύ χαρούμενος και γεμάτος άνθρωπος!
PHOTOGRAPHY: Stefanos Oikonomakis
STYLIST: Thanos Koutsolampros
ALL LOOKS: VANS, VANS store, The Mall Athens
WORDS: Yorgos Kelefis