O Timothy Fairplay είναι ο ένας εκ των δύο Asphodells, μαζί με τον Andrew Wetherall, καθώς και μέλος του βρετανικού Scrutton Street Axis Studio με τους Scott Fraser, Sean Johnston, Richard Fearless και Daniel Avery. Aσχολείται με τον εν λόγω τομέα από τότε που ήταν 17 χρόνων, aρχικά συμμετέχοντας σε μπάντες, όπου έπαιζε κιθάρα. Έχει σπουδάσει φιλοσοφία, αγαπά όμως περισσότερο τη μουσική.
Ποιος ήταν ο πρώτος δίσκος που αγόρασες;
Πρέπει να ήταν κάποια συλλογή σαν το “Best of Elvis”. Μου άρεσε πολύ το rock n’ roll όταν ήµουν µικρός.
Προτιµάς έναν αναλογικό εξοπλισµό ή τη βοήθεια του υπολογιστή; Και γιατί.
Μου αρέσει να δουλεύω µε synthesizers και drums παρά µε έναν υπολογιστή. Ηχογραφώ και µιξάρω µε υπολογιστή βέβαια άρα χρησιµοποιώ και τα δύο. Απλά βρίσκω πολύ πιο διασκεδαστικό να δουλεύω µε τον πρώτο τρόπο, και πιστεύω είναι πιο εύκολο να δηµιουργείς πιο ενδιαφέροντες ήχους. Επειδή υπήρξα κιθαρίστας, κατά κάποιο τρόπο εκτιµώ περισσότερο τη φυσική πλευρά της παραγωγής µουσικής: να συνδέεις καλώδια, να ανεβάζεις την ένταση µέχρις ότου να παραµορφωθεί ο ήχος, αυτό το αποτέλεσµα.
Φαίνεται να δίνεις µεγαλύτερη προσοχή στο οπτικό και στο καλλιτεχνικό κοµµάτι που συνοδεύει τα projects σου. Πιστεύεις ότι ένα αντίστοιχο οπτικό concept βοηθά στο να «περνάς» τη µουσική σου στον ακροατή;
Ναι, απόλυτα. Υποθέτω πως στο µυαλό µου έχω πάντα τη µουσική µου ως soundtrack σε κάτι. Ποτέ δεν έκανα µονάχα ένα ρυθµό για club απλά για να κάνω τους ανθρώπους να χορεύουν, καθώς η αισθητική είναι πολύ σηµαντική για µένα. Θέλω το καλλιτεχνικό κοµµάτι έστω να παραπέµπει σε αυτό που εκφράζει η µουσική. Πολλοί είναι εκείνοι που αντιµετωπίζουν τη µουσική σα µια αφηρηµένη µορφή τέχνης, το µισώ αυτό καθώς οι ήχοι έχουν δηµιουργηθεί από φυσικά αντικείµενα που βρίσκονται εκεί έξω.
Για ποια παραγωγή σου ή πρόγραµµα είσαι περήφανος;
Υπάρχουν αρκετα. Για παράδειγµα το “The Final Reel”, το οποίο βγήκε µε το Bird Scarer, είναι αγαπηµένο γιατί είναι τόσο ευρύ, έχει ζωντανούς ήχους και κινείται µέσα από πολλές διαφορετικές διαθέσεις. Το ΕP “Spook Juke” από Antoine Rouge EP θα κυκλοφορήσει σύντοµα, είναι ένα ακόµη, εν µέρει γιατί θεωρώ ότι τα τέσσερα κοµµάτια που έχει δένουν ωραία µεταξύ τους.
Βρίσκεσαι σε µια αρκετά στενή συνεργασία µε τον θρύλο της dance µουσικής σκηνής, Andrew Weatherall. Τι θεωρείς ότι έµαθες µέσα από αυτή τη συνεργασία σας;
Ο Andrew µε έµαθε πολλά σχετικά µε τη κλιµάκωση ενός κοµµατιού-κάτι µε το οποίο ανέκαθεν πάλευα. Στο παρελθόν η δηµιουργία ενός τραγουδιού για µένα σήµαινε η σύνθεση του κουπλέ/ρεφραίν/κουπλέ/ρεφραίν. O Andrew µε έµαθε να ξεκινήσω έναν ρυθµό και να τον αφήσω να εξελιχθεί.
Προτιµάς τις πιο εκκεντρικές ταινίες της µεγάλης οθόνης. Θα ήθελες να γράψεις το soundtrack για κάποια ταινία; Εάν µπορούσες να δουλέψεις πάνω σε µια ήδη υπάρχουσα ταινία, ποια θα ήταν;
Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ότι προτιµώ τις ταινίες τρόµου, κάτι που δεν ισχύει εντελώς. Υποθέτω πως µου αρέσει το trash σινεµά, ιδιαίτερα εκεί που οι ταινίες «δεύτερης διαλογής» συναντούν τις πιο «καλλιτεχνικές». Θα ήθελα να γράψω το soundtrack κάποιας ταινίας, αλλά θα πρέπει να είναι η κατάλληλη . Σίγουρα δε θα ήθελα να γράψω κάτι για κάποια απαράδεκτη σύγχρονη ταινία µε διαµελισµούς. Σίγουρα θα έγραφα νέο soundtrack για το “Shivers” του David Cronenberg, ή κάτι σαν το “Westworld” ή τίποτα για καταθλιπητκές ταινίες του 1970/1980 όπως το “Southern Comfort” ή το “The Osterman Weekend”.
Συνέντευξη: Νέλλυ Σκουφάτογλου