Την Βασιλική Τρουφάκου συναντήσαμε για πρώτη φορά στο καμαρίνι του θεάτρου Olvio όπου κρατούσε το ρόλο μιας νεαρής κοπέλας από την Ουκρανία στο έργο του Στράτου Τζίτζη «Καύση». Το κορίτσι με τα μεγάλα μελαγχολικά μάτια είχε μόλις αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις με την ερμηνεία της στην «Παρέλαση» της Λούλας Αναγνωστάκη και έμελλε να μας χαρίσει πολλές ακόμη με πιο πρόσφατες ερμηνείες εκείνες στους Αδερφούς Καραμάζοφ, την Αντιγόνη του Ζαν Ανούιγ και την Ειρήνη του Αριστοφάνη.
Αυτήν τη σεζόν τη συναντάμε στο ρόλο της Σελιμένης στον Μισάνθρωπο του Μολιέρου που σκηνοθετεί η Ιόλη Ανδρεάδη σε μια διασκευή για έξι πρόσωπα μαζί με τον Άρη Ασπρούλη. «Η Σελιμένη μαγεύει τους πάντες με τρόπο που δεν μπορούν να δουν το προφανές: ότι δηλαδή για εκείνη όλα είναι ένα παιχνίδι. Το ίδιο μπορεί να κάνει και στην ηθοποιό που την υποδύεται…», μας λέει η ίδια μιλώντας με πάθος και ενθουσιασμό για τον ρόλο που ερμηνεύει στο Σύγχρονο Θέατρο.
Ο ρόλος της Σελιμένης (όπως και εκείνος του Άλκηστου) θεωρείται ρόλος πρόκληση
για έναν ηθοποιό, εσύ πως τον αντιμετωπίζεις;
Eίναι πολύ ωραία στιγμή για έναν ηθοποιό να παίζει κάτι που από μόνο του έχει τόσες αντιφάσεις. Η Σελιμένη μαγεύει τους πάντες με τρόπο που δεν μπορούν να δουν το προφανές: ότι δηλαδή για εκείνη όλα είναι ένα παιχνίδι. Το ίδιο μπορεί να κάνει και στην ηθοποιό που την υποδύεται… Να μαγευτεί από την άνεση και την ομορφιά της και να μη δει το βάθος του χαρακτήρα της. Νομίζω πως -φυσικά μαζί με την Ιόλη, δε θα μπορούσα αλλιώς- αποφύγαμε για τα καλά το σκόπελο αυτό. Η δική μας Σελιμένη, καλή ή κακή είναι νομίζω «ολόκληρη». Έτσι την εμπνευστήκαμε και υπό αυτή την έννοια που περιέγραψα ήταν μεγάλη πρόκληση.
Θα ήθελες να μας συστήσεις την ηρωίδα σου;
Είναι ένα πλάσμα που μαγεύει. Είναι και όμορφη και δυνατή και διψάει για ζωή. Λίγο αχόρταγα ίσως… Διατηρεί ορδές από θαυμαστές κοντά της, παίζει μαζί τους και δεν δεσμεύεται από κανένα, ούτε την νοιάζει η επίπτωση που έχει πάνω τους. Σκεφτήκαμε πράγματι, αν μια τέτοια ηρωίδα εκφράζει κάποιο πρώιμο αίτημα γυναικείας χειραφέτησης… Με την πιο σκοτεινή πλευρά του ίσως…
Ως Βασιλική πώς βλέπεις τον έρωτα του Άλκηστου για την Σελιμένη;
Έχει ενδιαφέρον. Είναι αντιφατικό πώς ένας τόσο ακριβοδίκαιος και αυστηρός χαρακτήρας όπως αυτός του Άλκηστου θαμπώνεται από την ομορφιά και τυφλώνεται από την επιθυμία. Θα έλεγε κανείς πως είναι πολύ έξυπνος για να μην καταλαβαίνει πως η γυναίκα αυτή είναι τόσο ανώριμη, τόσο μη διαθέσιμη για αυτόν, για αποκλειστικότητα… Κι όμως, αυτό που νομίζω πως μας λέει ο Μολιέρος είναι πως «όταν η φακός στρέφεται προς τον εαυτό μας» δεν μπορούμε να δούμε. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε.
Πώς αντιδράς απέναντι στην υποκρισία των ανθρώπων;
Την παρατηρώ. Άλλοτε με αμηχανία, άλλοτε με αποστροφή, άλλοτε με κατανόηση. Πάντα με την ευχή να μην λέω εγώ ψέματα στον δικό μου εαυτό.
Στην τέχνη σήμερα στην χώρα μας πιστεύεις ότι υπάρχει υποκρισία στον τρόπο που αντιμετωπίζει όσα συμβαίνουν γύρω μας;
Όχι. Πιστεύω ότι περνάμε πάρα πολλά οι καλλιτέχνες. Θέλω να πω πως από τους πρώτους πάσχοντες της κρίσεις είναι όσοι δραστηριοποιούνται σε καλλιτεχνικά επαγγέλματα… Είναι ηρωική δράση το θέατρο στις μέρες μας από μόνο του γιατί είναι αδύνατο να γίνει με συνθήκες ανθρώπινες. Είμαστε όλοι μαζί.
Ποια είναι η δική σου σχέση με την αλήθεια και την ειλικρίνεια;
Πάντα αναρωτιέμαι… Η αναζήτηση, η σχέση μας με την αλήθεια είναι μία μακράς διάρκειας, συνεχής διαδικασία, δυναμική· αλλάζει στο χώρο και τον χρόνο, όπως εμείς. Μένω πάντα ανοιχτή. Είναι πολύ βαθιά αφέλεια να νομίζεις ότι απαντάς ποτέ σε τέτοια ερωτήματα.
Είναι τελικά «τρέλα να θέλει να ισιάξει κανείς τον κόσμο;» όπως επιχειρεί ο Μισάνθρωπος;
Ναι. Είναι καθαρή τρέλα. Απλώς μέσα από αυτή την μάταιη προσπάθεια γεννιούνται πολύ όμορφα πράγματα: η τέχνη, η έρευνα, η αλληλεγγύη.
Κείμενο: Δέσποινα Ραμαντάνη
Περισσότερα: Theater.View