Χθες είδα στον ύπνο μου ότι κολυμπούσα.
Αρρώστια, λένε στα μέρη μου. Ξύπνησα με πρησμένα μάτια, βάρος στο στήθος και μία άρνηση να κάνω το οτιδήποτε. Σαν να ήθελα να δραπετεύσω από την καθημερινότητα, που, φυσικά, κανείς δεν της ξεφεύγει. Σαν να γνώριζα τι θα ακολουθήσει. Έπλυνα βιαστικά το πρόσωπό μου και προσπάθησα να ξεγελάσω τον εαυτό μου με λίγη μουσική. Άνοιξα λοιπόν το ράδιο και ως εκ θαύματος έπαιζε το αγαπημένο σου τραγούδι…
Πριν καν ολοκληρώσω τον συνειρμό μου, χτύπησε το κινητό. Σε μήνυμα μου έγραφες πως δεν υπάρχει πια κανένας λόγος να το συνεχίσουμε, κι ότι έπρεπε να το λήξουμε. Το πόσο μαγικά δε μπορούν να χωρέσουν όλα τα αρνητικά συναισθήματα σε δυο αράδες λέξεις, είναι εντυπωσιακό. Και από εκείνη την ώρα έχω κλειστεί στον εαυτό μου και στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μου, προσπαθώντας να βάλω τα πράγματα σε μία σειρά και να εξηγήσω τα ανεξήγητα. Να διαβάσω τη σκέψη σου, που τόσο καιρό παρερμήνευα.
Πλέον δεν πεινάω, ούτε νυστάζω. Ξέρεις, είναι από αυτές τις στιγμές που αντικρίζεις την άβυσσό σου και σιωπάς. Ήρθες στη ζωή μου σαν μια μπόρα. Άρχισες ξαφνικά, τα ρήμαξες όλα, και ξαφνικά τελείωσες. Και κάπου τότε, μέσα στα ατελείωτα τσιγάρα και τις θεωρίες περί των πάντων, σκέφτηκα ότι τελικά βγήκε το όνειρο. Δεν έχει σημασία αν δεν τα ερμηνεύεις ή αν δεν τα υπολογίζεις. Το υποσυνείδητό μου έτυχε να με προειδοποιήσει για κάτι που τα μάτια μου δεν έλεγαν να δουν. Ή και να το έβλεπαν, δε θα το πίστευαν.
Η αγάπη τελείωσε σαν επαναχρησιμοποιούμενη μπαταρία και τα σώματα, σαν άχρηστες από καιρό συσκευές, άδεια από κάθε συναίσθημα και σκέψη, έμειναν εκεί, μόνα, να ελπίζουν σε μία νέα αγάπη, ικανή να ξυπνήσει όλα όσα έθαψε βαθιά μέσα μας ο πόνος. Το θέμα είναι και να βρεθεί αυτή η νέα συγκίνηση, ποιος μας εγγυάται ότι αυτήν τη φορά θα πετύχει και δε θα οδηγήσει στην τέλεια καταστροφή; Μπορεί η αγάπη να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της ή χάνεται μια για πάντα αφότου εκδηλωθεί χωρίς ανταπόκριση; Υπάρχει για όλους μας ένα happy end;
Από τον Νικόλαο Μπάρδη