Το ρολόι στον τοίχο έδειχνε λίγο πριν τις 00:00.
Παντού γύρω επικρατούσε η απόλυτη σιωπή, το απόλυτο κενό. Το σπίτι, μετά από πολύ κόπο και προσπάθεια, άδειασε. Μήνες πριν θυμάμαι που έτρεχα σαν τρελός με φίλους και γνωστούς προσπαθώντας να βρω κούτες, για να βάλω μέσα τα πράγματα και τα όνειρά μου. Τότε βέβαια δεν είχα συνειδητοποιήσει ακόμη ότι όντως φεύγω. Όμως, ο ιδιοκτήτης χρειαζόταν το σπίτι, και εμένα μου έπεφτε κάπως βαρύ να αφήσω το μέρος που έμενα εκεί για 7 ολόκληρα χρόνια.
Εδώ μέσα είχα περάσει τα πρώτα φοιτητικά μου χρόνια, τα ξενύχτια για διάβασμα, τα μεθύσια, τους έρωτες, τα νεύρα, τα γέλια. Κάθε γωνιά αυτού του μικρού σπιτιού είχε κάτι να θυμίζει. Ένα πρόσωπο, μια μυρωδιά, μία μουσική. Δεν μου ήταν εύκολο απλά να τα αφήσω πίσω και να προχωρήσω. Αλλά έπρεπε. Έτσι άλλωστε δεν είναι και η ζωή; Κάποιες αλλαγές δεν είναι επιλογές. Πρέπει όμως να προσαρμοζόμαστε και να συνεχίζουμε, όσο δύσκολο κι αν φαντάζει αυτό την πρώτη στιγμή.
Τα μάτια μου βούρκωσαν και καθισμένος πάνω στην τελευταία εναπομείνασα κούτα σκέφτηκα πως τελικά αυτό ήταν. Έπρεπε να σηκωθώ, να κλειδώσω την πόρτα και να μην ξανακοιτάξω πίσω. Οι φίλοι μου με περίμεναν ήδη κάτω με το αυτοκίνητο και εγώ είχα αργήσει, αλλά ήθελα λίγο χρόνο για να αποχαιρετήσω το παρελθόν μου. Φεύγοντας άφησα πίσω μία κενή κορνίζα. Την βρήκα στο σπίτι όταν μετακόμισα εκεί και εκεί θα την άφηνα για να βάλει ο επόμενος τις δικές του αναμνήσεις.
Το αγάπησα αυτό το σπίτι, γιατί μου θύμιζε αγαπημένα πρόσωπα. Μου θύμιζε εσένα. Κι αυτό έκανε πιο δύσκολο το «αντίο», γιατί μαζί με αυτό, άφηνα και εσένα. Άλλωστε, αυτό κάνει ένα μέρος ξεχωριστό: οι άνθρωποι και οι αναμνήσεις που φτιάχνουμε μαζί τους. Φτάνοντας στο κατώφλι έριξα πίσω μου μία ακόμη ματιά, και η ζωή μου των τελευταίων 7 χρόνων πέρασε μπροστά από τα μάτια μου σαν ταινία. Όμως αυτό δεν ήταν το τέλος, αλλά μία νέα αρχή. Έκλεισα με δύναμη την πόρτα και άναψα ένα τσιγάρο. Μέχρι να σβήσει, είχα γίνει καπνός.
Από τον Νικόλαο Μπάρδη