Η ώρα κύλησε σαν νερό.
Πάντα έτσι περνούσε ο χρόνος δίπλα σου. Οι ώρες έμοιαζαν με δευτερόλεπτα και όσο σε κοιτούσα, τόσο συνειδητοποιούσα ότι σε έχω ερωτευτεί παράφορα. Και δεν μπορούσα να κάνω κάτι γι’ αυτό, ούτε καν να το ξεστομίσω, γιατί ένιωθα πως κι εσύ με αγαπάς, αλλά όχι με τον τρόπο που σε αγαπάω εγώ. Όχι ολοκληρωτικά. Οπότε, απλά χαιρόμουν τις στιγμές στο πλευρό σου.
Ο ήλιος φώτιζε τα πράσινα μάτια σου και εμένα η καρδιά μου έλιωνε και σαν κεράκι έσταζε μέσα μου. Με έκαιγε, όμως ένιωθα ζωντανός. Και τις φορές που κοιταζόμασταν κατάματα ένιωθα σαν να μου λες τόσα, που το στόμα ποτέ δεν είπε. Και θα ήθελα να τα ακούσω. Έστω για μία φορά. Όμως η ζωή ποτέ δεν ήταν γενναιόδωρη απέναντί μου σ’ αυτό το κομμάτι.
Ο καφές τελείωσε και έπρεπε να σε συνοδεύσω μέχρι το πλοίο. Οι αποχαιρετισμοί δεν ήταν ποτέ το δυνατό μου σημείο. Και ενώ μέσα μου πονούσα, έξω χαμογελούσα, για να μην καταλάβεις ότι λυγίζω. Και ξέρεις τι λένε: η ψεύτικη χαρά είναι η μεγαλύτερη δυστυχία. Ήθελα τόσο πολύ να σε αγκαλιάσω και να σου πω να μείνεις, αλλά το εισιτήριό σου δεν είχε επιστροφή και εσύ δεν κοιτούσες πια πίσω. Έβλεπα το τέλος να έρχεται και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, παρά να το αποδεχτώ και να μάθω να ζω μ’ αυτό το κενό μέσα μου. Οι παλμοί μου έκαναν σαν τρελοί, αλλά το σώμα ήταν σφιχτό, δύσκαμπτο, ανέκφραστο. Ούτε κι εγώ δεν ξέρω πως άντεξα.
Φτάσαμε στην πύλη του πλοίου. Πήρες τα πράγματα και έκανες να με χαιρετήσεις. Ψιθυρίσαμε δύο τελευταία λόγια και έφυγες. Και καθώς ανέβαινες, γύρισες πίσω για μία ακόμη ματιά. Και ήμουν εκεί. Όπως πάντα. Να σε βλέπω, να σε θαυμάζω και να σε περιμένω. Μου χαμογέλασες και έφυγες. Ο δρόμος της επιστροφής με βρήκε μόνο, με βαριά καρδιά και μάτια βουρκωμένα. Ήθελα να φωνάξω, αλλά δεν μπορούσα. Και όλο αυτό μέσα μου με έπνιγε. Δεν σου είπα ποτέ όσα ήθελα να σου πω. Όχι ότι βέβαια θα άλλαζε κάτι, αλλά τουλάχιστον θα μοιραζόμουν μαζί σου το βάρος που με φόρτωσες.
Το καράβι σφύριξε και μετά από μερικά λεπτά χάθηκε στο ηλιοβασίλεμα. Και μαζί μ’ αυτό χάθηκαν και οι ελπίδες μου να είμαστε μαζί. Πόσα αντίο να αντέξει ένας έρωτας και πόση δύναμη κρύβει μία καρδιά, που ακόμη κι αν πεθάνει χίλιες φορές, θα ξαναχτυπήσει ακόμη μία για ένα αγιάτρευτο πάθος;
Από τον Νικόλαο Μπάρδη