Όλοι σε αυτόν τον κόσμο γεννιόμαστε με έναν αυτοσκοπό: να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε.
Κάποιοι πιστεύουν ότι το συναίσθημα της αγάπης υπάρχει μέσα μας εκ γενετής, άλλοι πάλι ότι είναι κάτι που καλλιεργείται στο πέρας των χρόνων. Όπως και να έχει πάντως, πρόκειται για μία συνήθεια της οποίας κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει. Αναπόφευκτα κάποια στιγμή στη ζωή μας θα αγαπήσουμε. Και συνήθως αγαπάμε το λάθος άτομο, που δεν είναι ότι δεν μας αξίζει, απλώς δεν επιτρέπουν οι γήινες κανονικότητες να συνυπάρξουμε μαζί του. Όλοι μεγαλώνουν αναζητώντας την πραγματική αγάπη, που θα φέρει την αλλαγή στη ζωή τους, και θα τους απελευθερώσει από τα δεσμά της μοναξιάς. Ένα βλέμμα, ένα σκίρτημα της καρδιάς, μία αγωνία για την επόμενη συνάντηση, ένας μυστικός έρωτας, μία παθιασμένη συναισθηματική «άλωση», είναι μερικά από τα πρόσωπα αυτού του αισθήματος.
Τι είναι όμως στ’ αλήθεια η πραγματική αγάπη; Πραγματική, λοιπόν, αγάπη είναι να αναγνωρίζει η ψυχή σου το αντίθετό της σε κάποιον άλλον. Όταν βρίσκεις όσα σου λείπουν σε κάποιο άλλο πρόσωπο. Αυτή είναι και η χρησιμότητά της. Να μας συμπληρώνει, να μας ολοκληρώνει, να μας εξελίσσει σαν προσωπικότητες, και να καλλιεργεί μέσα μας την ανταπόδοση, τον σεβασμό και το πάθος. Με απλά λόγια, να μας μαθαίνει την ίδια τη ζωή.
Στον δρόμο μας προς την αναζήτησή της θα βρεθούν πολλοί που θα μας απογοητεύσουν και θα προσπαθήσουν να μας πείσουν ότι η πραγματική αγάπη δεν υπάρχει. Γι’ αυτό τουλάχιστον θα παλέψουν οι πράξεις τους, τα ψέματά τους, οι «χάρτινες» υποσχέσεις που ενδεχομένως να μας δώσουν, και οι φρούδες ελπίδες που θα σπείρουν στην ψυχή μας. Όμως, δεν πρέπει να απογοητευτούμε ούτε δευτερόλεπτο. Το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι είναι ανίκανοι να αγαπήσουν, δε σημαίνει ότι εξαλείφθηκε η αγάπη σε αυτόν τον κόσμο. Επειδή κάποιοι άνθρωποι στερεύουν από συναισθήματα και έρωτα, δε σημαίνει ότι στερέψαμε και οι υπόλοιποι. Δυστυχώς, κάποιοι άνθρωποι σπαταλούν όλα τα αποθέματα αγάπης που διαθέτουν στον εαυτό τους, με αποτέλεσμα να καθίστανται ανήμποροι να τη μεταδώσουν κάποτε σε κάποιον άλλον. Είναι τόσο φτωχοί εσωτερικά, τόσο άδειοι, που δεν αξίζουν τις δικές μας θυσίες να τους γεμίσουμε με αγάπη, και να προσπαθήσουμε να αναστήσουμε αυτό που κάποτε υπήρχε μέσα τους. Το αποτέλεσμα θα είναι ατελέσφορο, όχι γιατί εμείς δε θα δώσουμε αρκετή αγάπη, αλλά γιατί ο απύθμενος βυθός του εγωισμού τους είναι αδύνατο να γεμίσει και να ξεχειλίσει προς τα εμάς.
Χίλια αστέρια και αν έπεφταν, και χίλιες ευχές να κάναμε για να μας αγαπήσουν αυτοί που αδιαφορούν για εμάς, δε θα πετυχαίναμε τίποτα. Βλέπετε, ο έρωτας δεν είναι κάτι στο οποίο πρέπει να ελπίζεις ότι θα έρθει κάποια μέρα να σου χτυπήσει την πόρτα, αλλά κάτι για το οποίο πρέπει να αγωνίζεσαι καθημερινά. Θέλει επιμονή και υπομονή. Και όπως έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, η υπομονή είναι πικρή, αλλά το φρούτο της είναι γλυκό. Την πραγματική αγάπη θα τη γνωρίσουμε, μόνο όταν όσα δίνουμε πηγαίνουν στο σωστό άτομο, σε εκείνη την ψυχή δηλαδή που θα ράγιζε για να μας προστατεύσει από όλες τις κακοτοπιές της ζωής, που θα μας έδινε όταν δεν θα είχαμε, που θα μας σήκωνε όταν θα πέφταμε. Που θα μας ανάσταινε όταν θα πεθαίναμε…
Από τον Νικόλαο Μπάρδη