Guido από πού είσαι και πώς βρέθηκες στην Ελλάδα;
Είμαι από τη Γερμανία, κάπου ανάμεσα στην Κολωνία και το Ντύσελντορφ.
Είναι μία διαφορετική Γερμανία στο Νότο, ακόμη και η προφορά είναι αλλιώτικη. Το Βερολίνο αξίζει το καλοκαίρι. Στην Κολωνία μπορείς να πας οποιαδήποτε στιγμή του χρόνου. Είναι πιο ζεστά και έχει αρκετό πράσινο. Ήρθα εδώ πριν 4χρόνια για να εργαστώ σαν clothing developer στην Toi&Moi.
Τι ακριβώς κάνει ένας clothing developer;
Ο clothing developer παίρνει το σχέδιο από το σχεδιαστή και το κάνει ρούχο. Ανάλογα με το ύφασμα, το χρώμα, αλλάζουν οι διαστάσεις. Εγώ πρέπει να ασχοληθώ με την υφή και τα υλικά που θα κάνουν το ρούχο να έχει την εμφάνιση και την εφαρμογή που πρέπει.
Aυτή τη στιγμή πού εργάζεσαι;
Creative director σε μία εταιρεία που ασχολείται κυρίως με το κομμάτι των αξεσουάρ στην Ελλάδα. Προσπαθεί να μεταφέρει την ελληνική κουλτούρα σε σύγχρονα αξεσουάρ, τσάντες και κοσμήματα.
Πώς σου φαίνεται ο ελληνικός τρόπος ζωής;
Οι Έλληνες φίλοι μου όταν ήρθα με έκαναν να αισθανθώ οικεία, παρότι δεν ήξερα αν θα μείνω. Μου φέρθηκαν σαν αδέρφια και με έκαναν να γνωρίσω και να αγαπήσω την Ελλάδα. Σίγουρα ήρθα και σε επαφή με μη ευχάριστα, ας το πούμε, άτομα- αλλά στην πλειοψηφία όσοι μπήκαν στη ζωή μου είναι άνθρωποι αξιόλογοι και πολύ ανοιχτοί. Σαν να τους ήξερα χρόνια. Το πρώτο καλοκαίρι έμεινα στην Αθήνα και πηγαίναμε σε παραλίες γύρω από την Αττική, μένοντας όλη μέρα με το ίδιο μαγιό. Μου φαινόταν παράδεισος, μιας και έρχομαι από μία χώρα όπως η Γερμανία που δεν έχει επαφή με τη θάλασσα. Αργότερα που είδα και τα νησιά, κατάλαβα πόσο διαφορετικά είναι. Αδυναμία έχω στα Κύθηρα. Είναι σαφώς άλλη η νοοτροπία εδώ στην Ελλάδα, δεν μπορείς να πεις όμως πως ο ένας τρόπος ζωής είναι καλύτερος από τον άλλον. Αναγκαστικά, στη Γερμανία πρέπει να βρεις πράγματα να κάνεις μέσα στο σπίτι, γιατί το χειμώνα δεν είναι δυνατόν να μένεις στο δρόμο και να πίνεις μπύρα με τους φίλους σου στο κρύο. Για μένα βέβαια, έχει να κάνει περισσότερο με τους ανθρώπους που γεμίζουν τη ζωή σου το αν περνάς κάπου καλά ή όχι. Αυτό έχει σημασία.
Η άλλη μεγάλη σου αγάπη, ίσως μεγαλύτερη από τη δουλειά σου, είναι το skateboarding. Πότε ξεκίνησες;
Πριν 3 χρόνια και ενώ ήμουν στην Ελλάδα, για τα 31α γεννέθλιά μου, λοιπόν, ο φίλος μου ο Βαγγέλης μου έκανε δώρο ένα skateboard. Ως τότε, κάθε Σαββατοκύριακο δεν τον έβλεπα γιατί εκείνος πήγαινε για skateboard. Προκειμένου να βλεπόμαστε περισσότερο και να μη μένω μόνος, ξεκίνησα να πηγαίνω μαζί του. Σε χρόνους skateboard είμαι παππούς.
Μπορείς όμως να να κάνεις πολλά με το skate. Για τόσο μικρό διάστημα που ασχολείσαι είσαι πολύ καλός.
Ναι, μπορώ να χειριστώ τον εαυτό μου καλά πάνω στη σανίδα αλλά σε σχέση με εκείνους που ξεκινούν από παιδιά και έχουν γίνει σχεδόν ένα με το skate τους, είμαι πολύ πίσω. Από τότε που ξεκίνησα, θέλω να κάνω μόνο αυτό στη ζωή μου. Αν μπορούσα θα έκανα μόνο skate, αλλά δυστυχώς πρέπει να δουλεύω…
Βλέπουμε πάνω σου πάρα πολλά τατουάζ, πού τα έχεις κάνει;
Από μικρός, κάπου στα 11, πάντα άκουγα τους δίσκους του αδερφού μου. Ήταν fan της rock. Κάπως έτσι κι εγώ- νιώθω πως ταιριάζουν τα τατουάζ στην ροκ κουλτούρα. Πλέον έχω αρκετά, από διαφορετικούς καλλιτέχνες. Καθένα έχει και τη δική του ιστορία.
Έχεις ένα σκύλο που δύσκολα αποχωρίζεσαι. Θέλεις να μας πεις την ιστορία του;
Τον Ριφ –Ραφ. Τον βρήκα στο Σύνταγμα. Ή μάλλον με βρήκε στο Σύνταγμα. Γύριζα από Ψυρρή ένα βράδυ και με ακολούθησε μαζί με έναν άλλο σκύλο, τον Ρεξ. Ο Ρεξ κοιμάται στο Μοναστηράκι. Θα ήθελα να τους είχα κρατήσει και τους δύο. Πάντα το σκέφτομαι και αισθάνομαι άσχημα. Απλά ο Ρεξ είναι ένα μεγάλο και δυνατό σκυλί. Ο χώρος μου ήταν και είναι μικρός για να πάρω δύο σκυλιά. Την πρώτη φορά τους δώσαμε λίγο φαγητό. Δύο εβδομάδες αργότερα, τον είδα ξανά ενώ έβρεχε και είπα πως αν με ακολουθήσει και πάλι θα τον κρατήσω. Έτσι και έγινε. Τον βρήκα το πρωί έξω από το σπίτι. Τότε έμενα Παγκράτι, ξαναέφυγα Γερμανία και γύρισα πίσω. Τον πήρα μαζί… ξετρελάθηκε με το χιόνι! Δεν σταματούσε να κυλιέται στο κρύο και να προσπαθεί να φάει τις νιφάδες.
Ο Ριφ-Pαφ κάνει skate;
Όχι δεν κάνει skate. Δεν κάνει τίποτα. Αράζει όλη μέρα και τρώει, αλλάζοντας στάση μόνο για χάδια. Και τον αγαπώ για αυτό.
Θα ήθελες να αλλάξεις κάτι στην Ελλάδα; Υπάρχει κάτι που σε ενοχλεί εδώ;
Ναι. Οι άνθρωποι στα φανάρια της Συγγρού όταν στρίβουν αριστερά, δεν κοιτούν ποτέ τους πεζούς. Γενικά οι οδηγοί στην Ελλάδα δεν κοιτούν, δεν σέβονται τους πεζούς. Είδα κάποτε έναν οδηγό να χτυπά σχεδόν μία ηλικιωμένη κυρία που δεν είχε καταφέρει να φτάσει στο τέρμα της διάβασης, πριν ανάψει κόκκινο για πεζούς και να της φωνάζει.
*Στην τελευταία φωτογραφία βλέπουμε τα αγαπημένα αντικείμενα του Guido. To skateboard, το αγαπημένο του πουκάμισο (Lee), τη μεζούρα, δύο δαχτυλίδια με συναισθηματική αξία, μία πένα για κιθάρα, το κινητό του και φυσικά μια φωτογραφία του Ριφ-Ραφ.
Ο Guido φορά κομμάτια WeSC στις δύο πρώτες φωτογραφίες.
*Interview: Nelly Σκουφάτογλου